ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 250

ลู่เจี้ยรู้สึกเย็นยะเยือกที่แผ่นหลัง เขาแอบใช้หางตาเหลือบมองสำรวจหญิงสาวที่เดินเคียงข้างเขาด้วยความไม่ชัดเจนบางอย่าง

สายตาที่เขาแอบมองสำรวจกลับได้รับสายตาคมกริบของเจียงหลีทำเอาเขาตกใจรีบหันกลับไป

เป็นอะไรกันอีกล่ะ ลู่เสวียนพึมพำในใจ นึกย้อนกลับไปอย่างถี่ถ้วนว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น

ใต้เท้าเงามาสถาบันไป๋หยวนแห่งซีเฉียนเพื่อหาเขา บอกเขาแล้วว่าพี่ชายกำลังอยู่ที่เมืองอู๋อิ๋น

ตั้งแต่บัดนั้นเขาจึงตามใต้เท้าเงามาเยี่ยมพี่ชายด้วย

ได้เจอกับพี่ชายแล้วแต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเจียงหลีที่ล่วงหน้ามาจะถึงที่นั่นก่อนเขาหนึ่งก้าว

แต่ที่เกือบทำให้แปลกใจมันเริ่มต้นตั้งแต่ตอนนั้น

ตั้งแต่ตอนนั้น เขารู้สึกว่าสายตาที่เจียงหลีใช้มองเขาราวกับจะฆ่าเขาก็มิปาน

“เอ่อ ซ้อเล็ก ข้าทำผิดอะไรต่อเจ้าหรือเปล่า” ไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดเจียงหลีถึงมองเขาอย่างกรุ่นโกรธเช่นนั้น ลู่เสวียนครุ่นคิดแล้วได้แค่ลองหยั่งเชิงถามอย่างระวัง

น่าเสียดาย วันนี้เขาเรียกนางว่า ‘ซ้อเล็ก’ ก็ไม่ได้ทำให้เจียงหลีมีสีหน้าสดใสขึ้น

เจียงหลีมองเขาอย่างเย็นชาแต่ในใจกลับมีไฟที่อยากปะทุออกมาแต่ก็หาข้ออ้างที่เหมาะสมไม่ได้ นางมิอาจบอกกับลู่เสวียนตามตรง จู่ๆ เขาก็ปรากฏตัวขึ้นมาทำให้นางเสียเรื่องดีๆ ไป

เหอะๆ ยังต้องรักษายางอายเอาไว้บ้าง

“เจ้าทำผิดต่อข้าหลายเรื่องนัก” เจียงหลีปราดตามองเขาอย่างเย็นชา

“…” ลู่เสวียนทำหน้าฉงน

ทำไมตัวเขาเองถึงไม่รู้ว่าเคยไปทำผิดต่อเจียงหลีด้วยหรือ

แต่ทว่า เจียงหลีก็ไม่ได้อธิบายอีก ความคิดนางล่อยลอยไปถึงลู่เจี้ย เหตุการณ์ในจวนก่อนหน้านี้ หลังจากที่ลู่เจี้ยได้เจอกับลู่เสวียนแล้วบอกว่าอีกสองวันเขาก็จะไปแล้ว

หากจะต้อง ไปแน่นอนว่าต้องย้อนกลับไปที่จยาเซียน

นางเสนอให้กลับไปพร้อมกันแต่ลู่เจี้ยกลับปฏิเสธทันที ลู่เจี้ยที่ปฏิเสธนางด้วยท่าทางจริงจังและเคร่งขรึมซึ่งนางไม่เคยเห็นมาก่อน

และนางในตอนนั้นดูเหมือนว่ายังขุ่นเคืองในเรื่องก่อนหน้านี้ ดังนั้นนางจึงพูดอย่างเด็กเอาแต่ใจว่า ‘ไม่กลับก็ไม่กลับ ทำเหมือนข้าจะกลับไปง่ายๆ’

ลู่เจี้ยไม่ตอบรับ ผลักไสไล่ส่งนางกับลู่เสวียน

ตอนนี้คิดอย่างใจเย็น

ดูเหมือนนางจะหลงกลลู่เจี้ยเข้าแล้ว

เจียงหลีหยุดเดินกะทันหัน

ลู่เสวียนหยุดฝีเท้าตามอย่างแปลกใจแล้วหันมองนาง “มีอะไรหรือเปล่า”

เจียงหลีมองไปยังเขาด้วยแววตาเป็นประกาย จู่ๆ ก็ยิ้มให้จนลู่เจี้ยเย็นวาบไปทั้งร่าง “ลู่เสวียน เรากลับจยาเซียนกันเองดีหรือไม่ หากเจ้าไม่อยากกลับด้วยข้าก็จะกลับเอง”

“หา?” ลู่เสวียนมองนางอย่างตกใจ “พี่ใหญ่ให้พวกเราอยู่ฝึกฝนที่นี่อย่างสุขสบายมิใช่เหรอ”

เจียงหลีขมวดคิ้ว นางจะบอกเจ้าเด็กนี่อย่างไรดี พี่ชายของเขาอายุไม่ยืน นางอยากอยู่เคียงข้างเขาทุกช่วงเวลาไม่ได้หรือ

“เอาเป็นว่าเจ้าไม่กลับไปใช่ไหม หากเจ้าไม่ยอมก็ปิดปากเงียบซะ ข้ามิอนุญาตให้เจ้าแอบบอกข่าวพี่เจ้าว่าข้าจะไป” เจียงหลีข่มขู่ด้วยสีหน้าบึ้งตึง

นางอยากเกลี้ยกล่อมลู่เสวียนเพราะเกรงว่านางจากไปแล้วให้หลังเจ้าเด็กนี่จะแพร่งพรายความลับ

“เช่นนั้นก็ไม่ได้! ทางไกลขนาดนั้นจะให้เจ้าแอบกลับไปคนเดียวได้อย่างไร” ลู่เสวียนปฏิเสธแทบไม่คิด

แววตาของเจียงหลีเย็นเยียบ คิดอยู่ว่าจะฆ่าปิดปากดีหรือไม่

“หากเจ้าอยากไปจริงๆ ไอ้หยา ตายเป็นตายวะ ข้าจะไปกับเจ้าก็ได้!” โชคดีที่คำพูดนี้ของลู่เสวียน ‘ช่วย’ ชีวิตเขาให้รอดพ้นมาได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน