ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 26

ราชินีพลิกสวรรค์ – ตอนที่ 26 ข้อสงสัยของลู่จ้าน
“ไสหัวไปให้พ้น กล้าดีอย่างไรถึงจะมาเอาเปรียบเหล่าเหนียง” เจียงหลีหัวเราะเยาะด้วยความรังเกียจ

ในภพชาติที่แล้วหรือในภพชาตินี้นางก็ไม่สามารถให้กำเนิดลูกชายที่มีอายุมากถึงขนาดนี้ได้ ผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าและมีมือหนากว่านางเอ่ยปากเรียกนางว่าแม่ ปฏิกิริยาแรกที่รู้สึกกำลังถูกหยามเหยียด

พับผ่าสิ!

มีเสียงหัวเราะจากทางซ้ายและขวาอย่างไม่หยุด แม้แต่ใบหน้าอันเย็นชาไร้ความรู้สึกของลู่จ้านก็ยิ้มกระตุกอย่างประหลาดที่มุมปาก

มิได้การล่ะ ตอนนี้ท่าทางของเด็กสาวเจียงหลีคนนี้ การพูดจาด้วยน้ำเสียงแบบนี้ เปิดปากมาก็พูดว่า ‘เหล่าเหนียง’ ทำให้คนอื่นอดหัวเราะออกมาไม่ได้

“อ่ะแฮ่ม คือ…คืออย่างนี้” เซียวเซียวกลั้นยิ้มแล้วเดินไปหาเจียงหลีที่กำลังสงสัยและอธิบายให้นางฟัง “ก่อนเข้าสู่สนามรบเขา…”

เซียวเซียวใช้คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคก็สามารถอธิบายเรื่องนี้อย่างชัดเจน

ชายหนุ่มที่คุกเข่าอยู่บนพื้นก็รู้สึกหดหู่เช่นกัน ถ้าเขาแพ้พนันเขาก็แพ้และเขาก็ยอมรับ ไม่คาดคิดว่าเขาจะถูกเด็กสาวตัวเล็กๆ คนนี้ เยาะเย้ย

วันนี้เซียวเซียวได้พูดถึงเรื่องที่ตนขายหน้าอีกรอบ เขาแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี

เชอะ!

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนทันทีตบฝุ่นที่หัวเข่าและพูดเสียงอู้อี้ “ข้าเดิมพันแล้วแพ้ ข้าก็ทำตามสัญญาแล้ว เรื่องนี้เป็นอันว่าเจ๊ากัน”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ก้มหน้าก้มตาแล้ววิ่งเข้าหากลุ่มของเขาราวกับจะหนีไป

จากนั้นก็มีคนจากตระกูลลู่มาพาพวกเขาออกไป ดังเช่นที่เซียวเซียวกล่าวไว้ เมื่อพวกเขาพลาดจากตระกูลลู่ก็จะถูกขายไปอีกครั้ง ต่อจากนั้นพวกเขาก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันและเป็นการยากที่จะได้เจอกันอีก

หลังจากที่เจียงหลีได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของนางก็กระพริบสองสามครั้งก่อนที่จะเข้าใจว่าทำไมลู่จ้านถึงพูดจาแปลกประหลาดเช่นนั้นหลังจากที่เซียวเซียวชนะได้ที่หนึ่ง

ที่แท้เขาเองก็ดูละครอยู่ข้างๆ

“เนื่องจากไม่ได้รับความยินยอมจากข้าให้เดิมพัน ฉะนั้นให้อีกครึ่งหนึ่งของหินวิญญาณแก่ข้าซะ” เจียงหลีกล่าวกับเซียวเซียวด้วยสีหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

ขณะเมื่อเขาตกใจและต้องการที่จะโต้แย้ง นางกล่าวเสริมว่า “ถือเสียว่าเป็นการชดเชย”

สีหน้าเซียวเซียวเปลี่ยนเป็นดำคล้ำและไม่มีอะไรจะพูด

ใครให้เขาไม่มีเหตุผลมาหักล้างเล่า “อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขาทั้งหกคน” เซียวเซียวอดไม่ได้ที่ขอร้องเจียงหลี

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็เป็นหนี้พวกเขาแล้วสิ คิดหาวิธีที่จะชดใช้ด้วยตัวเจ้าเองเถอะ” เจียงหลียักไหล่อย่างไม่ยี่หระ

“…” เซียวเซียวตะลึง แต่ก็ไม่มีอะไรจะพูด

เมื่อลู่จ้านฟังการสนทนาระหว่างทั้งสองแล้วก็คาดเดาบางอย่างในใจแล้วจึงพูดว่า “พวกคนที่เหลือกลับไปก่อน จะมีคนพาพวกเจ้าไปในที่ที่ควรจะไป” จากนั้นเขาก็มองไปที่เจียงหลีอีกครั้ง “ส่วนเจ้ามากับข้า”

เจียงหลีพยักหน้าอย่างไม่ปฏิเสธ

อย่างไรก็ตามเมื่อนางเดินผ่านหน้าเซียวเซียว นางหยุดชั่วขณะแล้วขยับปากพูดอย่างเงียบๆ ว่า จำหินวิญญาณของข้าไว้

เซียวเซียวขยับมุมปากอย่างช่วยไม่ได้และพยักหน้า

หญิงคนนี้ เมื่อนางอยู่ในจุดที่มีสิทธิ์เหนือกว่าแล้ว เขาจะพูดอะไรได้อีก

ช่างเถอะ โอกาสการฝึกฝนยังคงมีอีก! เซียวเซียวปลอบตัวเองอยู่ภายในใจและมองไปที่พี่น้องทั้งหกของเขาด้วยสายตาแห่งความรู้สึกผิด

ต่อจากนี้พวกเขาก็จะมีชะตากรรมที่แตกต่างกัน

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาคิดอยู่ตอนนี้คือจะบอกพวกเขาอย่างไร ว่าถึงแม้ตนจะได้ที่หนึ่งในครั้งนี้ แต่เขาก็ไม่สามารถรับหินวิญญาณได้เช่นกัน