ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 272

หรงจิ่งหรือ

มีแสงไฟส่องผ่านดวงตาของเจียงหลีไป

นางเพิ่งรู้แผนการหลอกใช้หรงจิ่งของลู่เจี้ย พอเห็นหน้าเขาตอนนี้ จึงทำให้รู้สึกแปลก

แต่ทว่า นางจะไม่บอกการวางหมากของลู่เจี้ยให้แก่หรงจิ่งรู้เด็ดขาด เพราะนางกับลู่เจี้ยเป็นพวกเดียวกัน!

แววตาของเจียงหลี ทำให้หัวใจของหรงจิ่งฉายความตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ถูก ไม่ได้เจอหน้ามาหนึ่งปีกว่า ดูเหมือนนางโตขึ้นและสวยขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

ใบหน้าเล็กๆ นั้นเริ่มแสดงให้เห็นความสง่างามแล้ว และคาดเดาได้ว่าอีกสองสามปีข้างหน้า จะมีใบหน้าที่งดงามและมีเสน่ห์ในโลกนี้ปรากฏขึ้นแน่นอน

“ไม่คาดคิดเลยว่าคุณชายจิ่งก็มาที่นี่ด้วยเหมือนกัน” อีกฝ่ายนิ่งเงียบ ตนจึงเอ่ยปากพูดก่อน

หรงจิ่งผงะไปชั่วขณะ แต่เสียงของเจียงหลีดึงความคิดที่ล่องลอยกลับมา

เขายืนนิ่งและพูดกับเจียงหลี “ข้ามาที่นี่เพื่อแสดงความเสียใจ”

“พิธีทำบุญแก่ผู้ที่ถึงแก่กรรมจัดขึ้นที่พระที่นั่งหน้า เหตุใดคุณชายจิ่งถึงเดินมาถึงที่นี่ได้” เจียงหลีถามด้วยเสียงเรียบ

ขณะนี้ สีหน้าของนางสงบนิ่ง มิได้แสดงความสุขหรือความทุกข์ใดๆ ออกมาให้เห็น และดวงตาอันสดใสก็ไม่มีความเศร้าโศกใดๆ ปรากฏ แต่สิ่งนี้กลับทำให้หรงจิ่งยิ่งรู้สึกเป็นกังวล

เขาก้าวไปข้างหน้าและเดินไปหาเธออย่างช้าๆ “หนึ่งปีกว่าที่ผ่านมา นายน้อยลู่กับข้าถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และมักจะได้รับเชิญให้มาที่นี่เพื่อพูดคุย เล่นหมากล้อม ชมดอกไม้และดื่มสุราอยู่บ่อยครั้ง สำหรับข้าแล้ว ที่นี่จึงเป็นสถานที่เดียวที่จะแสดงความเสียใจอันสุดซึ้งได้เหมาะสมที่สุด”

หลังจากฟังเขาพูดจบ เจียงหลีจึงยิ้มตอบพอเป็นพิธี “หากเป็นเช่นนี้ ข้าขอตัวก่อน ไม่รบกวนการแสดงความเสียใจของคุณชายจิ่ง”

หลังจากพูดจบ นางก็วางแผนที่จะเดินจากไป

แน่นอนว่าเมื่อนางกำลังจะเดินจากไป หรงจิ่งก็หันหน้ากลับมาและรั้งนางไว้ “องค์หญิงอยู่ต่อจะได้หรือไม่”

เจียงหลีหยุดและหันกลับไปมองเขา

“หากองค์หญิงไม่รังเกียจ ท่านสามารถร่วมแสดงความเสียใจกับหรงจิ่งได้หรือไม่” หรงจิ่งร้องขอ

เจียงหลีหรี่ตาถาม “ท่านจะแสดงความเสียใจอย่างไร”

หรงจิ่งยิ้มเบาๆ “คนได้จากไปแล้ว คนที่มีชีวิตจะทำมากเพียงใด ผู้ตายก็มิอาจรับรู้ได้ หรงจิ่งเพียง อยากอาศัยช่วงเวลาที่นายน้อยลู่ยังมิได้จากไปไกล ดื่มกับเขาอีกสักสองสามแก้ว”

มีความหมายแฝงอยู่ในคำพูดของหรงจิ่ง ดวงตาของเจียงหลีจึงขยับเล็กน้อย

“หากองค์หญิงมิได้มีงานรีบเร่งอะไร จะดื่มเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่” หรงจิ่งเอ่ยชวน

แววตาของเจียงหลีเป็นประกายและเดินเข้าไปหาเขา “ได้”

เมื่อได้ยินคำตอบของนาง ดวงตาของหรงจิ่งก็เต็มไปด้วยความสุข เขาและเจียงหลีเดินไปที่ศาลาในลานกว้างและนั่งลง จากนั้นนางกำนัลก็รีบยกและจัดวางอาหารกับสุรามาทันที

มีแก้วเหล้าสามใบวางอยู่บนโต๊ะ เจียงหลีและหรงจิ่งรู้ดีว่าอีกแก้วเป็นของใคร

ดวงตาของเขากวาดไปที่แก้วอันว่างเปล่าอย่างเงียบๆ ขณะที่เจียงหลีก็มิได้พูดอะไร

หรงจิ่งสังเกตเห็นอารมณ์ของนางเงียบสงบเกินไป จึงยิ่งทำให้เขาเป็นกังวล ใบหน้าของหญิงสาวที่สาบานว่าจะปกป้องลู่เจี้ยอย่างยืดหยัดนั้น ราวกับว่ายังตราตรึงอยู่ตรงหน้า

บัดนี้ ลู่เจี้ยได้จากไปแล้ว นางกลับสงบนิ่งเช่นนี้ แสดงให้เห็นว่านางได้กดความรู้สึกเศร้าโศกทั้งหมดไว้ที่ก้นบึ้งของหัวใจแล้ว

“องค์หญิง หากท่านเสียใจก็ร้องไห้ออกมาเถิด” หรงจิ่งผลักเหล้าเต็มแก้วไปที่เจียงหลี

ดวงตาของเจียงหลีหยุดนิ่งอยู่ที่เหล้าสีน้ำตาลอ่อนและเอื้อมมือหยิบแก้วเหล้าดื่ม แล้ววางแก้วเปล่าลงพร้อมกับมองไปที่หรงจิ่ง “แก้วนี้ ข้าขอบคุณในนามของลู่เจี้ยที่ท่านมาแสดงความเสียใจในครั้งนี้”

หรงจิ่งขมวดคิ้ว

เขาไม่วางใจถึงได้มาที่นี่ แต่ดูเหมือนนางจะปิดกั้นตัวเอง

เจียงหลีรินเหล้าให้ตัวเองอีกแก้ว “แก้วนี้ ข้าขอบคุณสำหรับหนึ่งปีที่ผ่านมาที่อยู่เป็นเพื่อนเขา” หลังจากนั้นนางก็ดื่มอีกครั้ง

“องค์หญิง หากท่านดื่มเร็วไป จะทำให้เมาได้ง่าย” หรงจิ่งเตือนสติ

แต่เขายังคงดื่มเหล้าตามที่เจียงหลีแสดงความขอบคุณมา

เจียงหลีหัวเราะเบาๆ และยิ้ม “ข้าดื่มได้มากอยู่ ขอบคุณที่เป็นห่วง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน