ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 273

เรื่องของตระกูลหรงยังไม่ทันได้เกิดขึ้น ลู่เจี้ยก็ได้จัดการทุกอย่างไว้หมดแล้ว เจียงหลีเลยมิได้ครุ่นคิดเรื่องนี้ต่อ

นางลุกขึ้นเดินอออกจากตำหนักฉางเซิงและเดินไปยังตำหนักของฮ่องเต้แห่งอาณาจักรจยาเซียนลู่วั่งชวน

“เงาส่งคนไปที่ซีเฉียนเพื่อพาลู่เสวียนกลับมา” เจียงหลีสั่งการระหว่างทาง

เงาไม่ได้ปรากฏตัว แต่นางรู้ว่าเขาจะทำตามที่นางสั่ง

ข่าวการเสียชีวิตของลู่เจี้ยกำลังถูกส่งไปยังซีเฉียนอย่างรวดเร็ว ลู่เสวียนผู้ซึ่งเป็นหยวนอ๋องคงจะต้องเผชิญกับภัยอันตรายอย่างแน่นอนและอาณาจักรซีเฉียนต้องปรากฏความเคลื่อนไหวใหม่ๆ ในไม่ช้า

ดังนั้น ให้ลู่เสวียนกลับอาณาจักรโดยเร็วที่สุดจึงเป็นเรื่องที่สำคัญ

ณ พระราชวัง ไม่ว่าจะเดินผ่านที่แห่งใดล้วนมองเห็นแต่ผ้าไว้ทุกข์สีขาว เจียงหลีจึงหายใจเข้าลึกๆ และพยายามสงบสติอารมณ์

ลู่เจี้ยจะต้องกลับมา! จะต้องกลับมาอีกแน่นอน! นางเอาแต่พูดกับตัวเองในใจ

เมื่อนางเดินทางมาถึงตำหนักของลู่วั่งชวนและผลักประตูบานใหญ่นั้น บรรยากาศโศกเศร้าวังเวงได้พุ่งตรงเข้ามาหานาง

“เจ้ามาแล้วหรือ” เสียงของลู่วั่งชวนดังมาจากด้านใน

ชายชราผู้นี้…

เจียงหลีก้าวเข้ามายังห้องโถงที่มืดสนิทและการตกแต่งอย่างเรียบง่าย โดยไม่มีความหรูหราของราชวงศ์เลย “ข้ามาแล้ว”

เสียงของเจียงหลีเบาลงโดยไม่รู้ตัว

นางมองไปที่ชายชราซึ่งนั่งอยู่ในตำแหน่งบนสุด โดยที่เขาสวมใส่ชุดธรรมดา ไม่ได้สวมชุดมังกร และใครจะเชื่อว่าชายชราผู้นี้คือฮ่องเต้แห่งอาณาจักรจยาเซียน

หนึ่งปีกว่าที่ผ่านมา เขาสูญเสียลูกชายเพียงคนเดียวกับลูกสะใภ้ไป ตอนนี้สูญเสียหลานชายคนโตไปอีกคน แม้ว่าเขาจะเป็นหลิงจงอันทรงพลังก็ตาม ตอนนี้ก็ซูบผอมและแก่ลงเล็กน้อยแล้ว

ผลกระทบจากความเป็นและความตายเป็นเรื่องที่ทรหดที่สุด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งให้คนผมขาวส่งคนผมดำ

เจียงหลีหยุดอยู่ตรงหน้าลู่วั่งชวน แล้วเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ชายชราซึ่งนั่งอยู่ที่นั่งนั้น การเสียชีวิตของลู่เจี้ยแม้ว่าเขาจะทำใจไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว แต่ก็ยังคงได้รับผลกระทบมากอยู่ดี

และแม้ว่านางจะใช้นามขององค์หญิงใหญ่ และมีสถานะเป็นบุตรบุญธรรมของตระกูลลู่ก็ตาม นางกลับไม่เคยเรียกเขาว่า เสด็จพ่อ

เมื่อมองไปที่ชายชรา เจียงหลีก็อ้าปากเรียกไม่ได้

ลู่วั่งชวนดูเหมือนจะรับรู้ถึงความลำบากใจของนาง จึงโบกมือว่า “เรียกข้าว่าเสด็จปู่ตามเจี้ยเอ๋อร์เถิด”

เจียงหลีหายใจเข้าลึกๆ และตะโกนออกไปอย่างง่ายดายว่า “เสด็จปู่”

“เด็กดี” ลู่หวังฉวนยิ้ม

เจียงหลีอยู่ในอารมณ์ที่สับสนมาก นางอยากจะพูดปลอบลู่วั่งชวน แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี สุดท้ายก็พูดได้แค่ว่า “เสด็จปู่อย่าได้เศร้าใจมากเช่นนี้เลย ลู่เจี้ยจะต้องกลับมา”

ดวงตาของลู่วั่งชวนขยับเบาๆ และสบตานาง “เจ้าแน่ใจหรือ”

เจียงหลีพยักหน้าโดยไม่ลังเล “เขาสัญญากับข้าไว้ และข้าก็เชื่อเขา! “

“ดี! ดี! ดี!” ลู่วั่งชวนตะลึงไปชั่วขณะ และพูดคำว่าดีต่อกันถึงสามครั้งทันที ขณะที่เจียงหลีไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร

หลังจากนั้น ลู่วั่งชวนก็พูดขึ้น “ได้รับพระราชโองการแล้วหรือไม่”

เจียงหลีผงะเมื่อรู้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไร นางจึงพยักหน้า “การจัดเตรียมของเจี้ยเอ๋อร์ เจ้ายินดีจะรับมันไว้หรือไม่”

ดวงตาของเจียงหลีเป็นประกายและถาม “หากข้ายอมรับแล้วอย่างไร ไม่ยอมรับแล้วอย่างไร”

หลังจากฟังนางพูดจบ ลู่วั่งชวนก็เงยหน้าขึ้นยิ้ม หลังจากยิ้มเสร็จ เขาก็ผายมือและมองไปที่เจียงหลี “เจ้าก็เห็นแล้ว ตระกูลลู่เรานอกจากลู่เจี้ยแล้วก็ไม่มีใครเหมาะสมที่จะเป็นฮ่องเต้ เขามอบอาณาจักรจยาเซียนให้กับเจ้า ก็ต้องเชื่อในตัวเจ้าอยู่แล้ว เกรงว่าตอนนี้เจ้าคงจะคาดเดาออกแล้วว่าตอนนั้นที่ให้ข้ารับเจ้าเป็นบุตรบุญธรรมก็เพื่อมอบสถานะที่มีน้ำหนักมากเพียงพอนี้ให้กับเจ้า และไม่ได้รีบร้อนให้เจ้าขึ้นครองราชย์ แต่กลับให้ข้ามารับหน้าแทน ก็เพื่อช่วยเจ้าจัดการกับอุปสรรคทั้งหมดให้มากที่สุด ให้เวลาเจ้าเติบโตเป็นผู้ใหญ่ก่อนจนสามารถปราบมารสี่ทิศได้”

ดวงตาของเจียงหลีหรี่ลงและหม่นหมอง

นางรู้ว่า “มารสี่ทิศ” จากปากของลู่วั่งชวน หมายถึงวิญญาณสัมภเวสีที่ไม่พอใจกับสภาพที่เป็นอยู่

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน