ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 298

รูปปั้นหินที่คุกเข่าอยู่กับพื้น ราวกับสำนึกผิด ร่างแบกศิลาจารึก ถูกทับอยู่ใต้ล่างศิลาจารึกตลอดกาล

หลังจากที่ทุกอย่างสงบ ทุกสิ่งไร้ซึ่งการเคลื่อนไหว

ซีเฉียน ผู้คนของจยาเซียน ล้วนแต่มองศิลาที่ไม่มีอักษรจารึกที่ใหม่เอี่ยมนั้นอย่างไม่พูดอะไร แต่ในใจกลับถูกเจียงหลีทำให้ตกใจกลัวไปหมด

“คนๆ นี้ นำทหารมาเผาบ้านเรือน ฆ่าผู้คน ปล้นชิงทรัพย์ในมณฑลสุ่ยหันแห่งจยาเซียนของข้า ข้าตัดสินโทษเขา ให้เขาคุกเข่าสารภาพผิดต่อประชาชนชาวสุ่ยหันของข้าตลอดกาล” เสียงของเจียงหลี ดังไปในอากาศ ทำลายความเงียบลง ดังก้องอยู่ในใจของทหารทั้งสองฝ่าย

นางคือจักรพรรดินี!

จักรพรรดินีแห่งใต้หล้า!

ใครที่กล้ารังแกประชาชนของนาง นางก็ตัดสินโทษให้เขากลายเป็นรูปปั้นหิน สารภาพผิดตลอดกาล ถูกทับอยู่ตรงนี้ เพื่อเตือนผู้คน

หลี่ชังมองไปยังรูปปั้นหินนั้น ที่มีลักษณะคุกเข่าสารภาพผิด ทำให้เขารู้สึกหนาวไปหมด ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกสิ้นหวังกับการหาเรื่องคนที่ไม่ควรมีเรื่องด้วย

เพราะคำพูดนี้ของเจียงหลี ทำให้ชาวจยาเซียนเร่าร้อนเดือดพล่าน

จักรพรรดินีของพวกเขา! นี่คือจักรพรรดินีของพวกเขา! สามารถปกป้องพวกเขาได้ จักรพรรดินีที่สามารถให้พลังแก่พวกเขาได้ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป สายตาที่แม่ทัพแห่งจยาเซียนมองเจียงหลี ถึงได้เผยความเลื่อมใสศรัทธาเป็นอย่างมากออกมา

ผู้บังคับบัญชาซีฝางมองเจียงหลีด้วยแววตาที่เร่าร้อน ในแววตามีความซึ้งใจเป็นอย่างมากผุดขึ้นมา เหมือนว่าพอมาถึงตอนนี้ เขาถึงได้เข้าใจแล้วว่านายน้อยลู่เจี้ยที่พวกเขาเคารพและเลื่อมใสที่สุด ถึงได้มอบราชวงศ์จยาเซียนไว้ในมือของสาวน้อยคนนี้

เพราะว่านางเอาอยู่!

เพราะว่านางคู่ควรที่จะเป็นจักรพรรดินี!

การเข่นฆ่าและการยั่วยุของอาณาจักรซีเฉียน ตอนนี้ก็ดูโง่เขลาเหมือนกับตัวตลกที่เต้นแร้งเต้นกา ที่ทำให้ความเป็นราชาของจักรพรรดินีเจียงหลีคนนี้เด่นชัดขึ้นมา

ทันใดนั้น เจียงหลียกมือขึ้น ใช้พลังวิญญาณสลักบนศิลาจารึกที่ว่างเปล่านั้นไว้สี่คำ ‘เขตจยาเซียน’

“……” ในแววตาของหลี่ชังเจ็บปวดเหมือนถูกเข็มทิ่มแทงอย่างไรอย่างนั้น

ศิลาจารึกนั้น เลยเขตแดนเดิมเข้ามาในซีเฉียนประมาณหนึ่ง ก็ไม่รู้ว่าที่เลยมานี้เป็นเพราะจักรพรรดินีแห่งจยาเซียนจงใจหรือไม่

ถึงแม้ว่าประเทศซีเฉียนจะเสียพื้นที่ไปเล็กน้อย แต่สำหรับซีเฉียนแล้ว เป็นการหยามหน้าอย่างไม่ต้องสงสัย

หยามหน้ากันอย่างมาก!

ยิ่งกว่าบุกยึดเมืองได้เสียอีก ยังทำให้โกรธจนกระอักเลือดได้เลย

เหมือนว่าหลี่ชังจะคาดเดาได้ หลังจากที่ฮ่องเต้แห่งซีเฉียนรู้เรื่องนี้ จะเกิดอะไรขึ้นในราชวงศ์ แต่ว่าเขากลับไม่กล้าเตือนเจียงหลีว่าศิลาจารึกเขตแดนนี้เลยเข้ามาในดินแดนของซีเฉียน ไม่อยากมีชิวิตต่อไปแล้วรึ

เขตจยาเซียน!

เขตจยาเซียน!

ตั้งแต่นี้ บนโลกนี้ไม่มีราชวงศ์สุ่ยหันอีกต่อไป ศิลาจารึกของราชวงศ์จยาเซียน ตั้งอยู่ตรงที่เขตแดนติดกับซีเฉียน

เขตจยาเซียน! ในใจเจียงเฮ่าเกิดความฮึกเหิม มองไปยังตัวหนังสือทั้งสามตัวที่ปรากฏขึ้นมา เขารู้ว่านี่คือศิลาจารึกเขตแดนของเจียงหลี และจะกลายเป็นสัญลักษณ์ของทั้งราชวงศ์จยาเซียนในอนาคต

หลังจากในตอนที่เจียงหลียึดครองผืนแผ่นดินนี้ได้ ศิลาจารึกนี้ก็ไม่ต้องเอามาใช้เป็นตัวแบ่งเขตอีกต่อไป แต่จะกลายเป็นสถานที่ที่น่านับถือในใจประชาชน

ไม่ใช่เขาคนเดียวที่คิดเช่นนี้ เขาหันกลับไปมอง ในสายตาของชาวจยาเซียนทุกคน ล้วนแต่เห็นเปลวไฟที่ถูกปลุกขึ้น แล้วก็ความเลื่อมใสศรัทธาครั้งใหม่

บนศิลาจารึกเขตแดน เต็มไปด้วยพลังอำนาจของจักรพรรดิ ทำให้หลี่ชังมีความรู้สึกที่อดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลงสวามิภักดิ์

“พวกเจ้าไปได้แล้ว” ทุกอย่างเสร็จสิ้น เจียงหลีถึงได้พูดอย่างสงบนิ่งและเย็นชา

ไปซะ!

ไปหรือ

หลี่ชังได้สติจากความตกใจกลัว ไม่กล้าพูดเรื่องการเจรจาสงบศึกขึ้นมาอีก รีบหนีไปเหมือนกับนักโทษที่ได้รับอภัยโทษอย่างไรอย่างนั้น ทหารซีเฉียนพันคนนั้นก็รีบตามเขาไปอย่างหดหู่และสิ้นหวัง

“ฝ่าบาท ทรงพระเจริญหมื่นปี”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน