ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 302

ในจวนตระกูลหรง ความครึกครื้นหน้าจวนค่อยๆ สงบลง

หรงจิ่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้ในจวน ยังคงมีปุยขาวของต้นหลิวร่วงลงมาบนตัวเขา อาเฉวียนเดินเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ แล้วก้มหน้า

“ไปแล้วรึ” หรงจิ่งถามขึ้นมาอย่างเย็นชา

อาเฉวียนพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ องค์ชายอวี้ได้เข้าวังไปแล้ว”

หรงจิ่งยิ้มอย่างประชดประชัน เขายกมือขึ้น แล้วพลิกฝ่ามือขึ้นมารับปุยขาวของต้นหลิวที่ร่วงลงมา จ้องมองปุยขาวในมือ พูดช้าๆ ว่า “น้องชายผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องคนนี้ของข้า กลัวว่าจะเหมือนกับปุยขาวของต้นหลิวอันนี้”

พูดจบ ในมือของเขาพลังวิญญาณปรากฏขึ้น ปุยขาวของต้นหลิวที่อยู่ในมือกลายเป็นผุยผง

“ความทะเยอทะยานอันแรงกล้า ไม่เพียงแต่สามารถทำลายคนๆ หนึ่งได้ ยังสามารถทำลายได้ทั้งตระกูล พวกท่านพ่อทำไมถึงไม่เข้าใจ ศึกไม่กี่เดือนก่อน ยังไม่ทำให้พวกเขาได้สติอีกรึ มีบางเรื่องที่ถูกกำหนดมาให้เป็นได้เพียงความฝัน” หรงจิ่งพูดอย่างทอดถอนใจ

“องค์ชาย เช่นนั้นพวกเราทำอย่างไรดี” อาเฉวียนถามอย่างไม่เข้าใจ

คำถามนี้ ทำให้หรงจิ่งยิ้มออกมาอย่างกลุ้มใจ “ปล่อยเขาไปเถอะ”

อาเฉวียนขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจ เขาไม่เข้าใจคำว่า ‘เขา’ ที่หรงจิ่งพูดหมายถึงตระกูลหรง หรือว่าคนในวังคนนั้น หรือว่าทั้งสอง

สรุปก็คือเขาแค่รู้สึกว่าหลังจากที่องค์ชายถูกกักบริเวณ ความเย็นชาในตัวเขาก็เพิ่มมากยิ่งขึ้น เหมือนว่าไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ในสายตาเขาทุกสิ่งทุกอย่างเป็นดั่งความฝัน

…

ในตำหนักหวงจี๋ ความตกตะลึงในความงดงามในสายตาของหรงอวี้เพิ่มขึ้นอย่างไม่ปิดบัง

เห็นความรู้สึกในแววตาของเขา เจียงหลียิ้มอย่างหยอกเย้าขึ้นมา “งามหรือไม่”

หรงอวี้ได้สติจากการตะลึงในความงาม รีบก้มหัวแสดงความขอโทษ “ฝ่าบาทโปรดอภัยที่ข้าเสียมารยาท”

“ข้าแค่ถามเจ้าว่างามหรือไม่” เจียงหลีถามต่อ

หรงอวี้ก็แอบเงยหน้ามองนางอีกครั้ง การมองครั้งนี้ ทำให้ใจของเขาเต้นเร็วมากยิ่งขึ้น ร้อนผ่าวไปทั้งตัว เขารีบก้มหน้า แล้วตอบว่า “งามพ่ะย่ะค่ะ! ฝ่าบาทช่างงดงามจริงๆ!”

พูดจบ เขาเงยหน้า ในแววตาที่อ่อนโยนมีความเอาใจ เดิมที่ตระกูลส่งเขาเข้าวังเพื่อมาดูแลจักรพรรดินี วางแผนอย่างดี เขายังไม่ค่อยเต็มใจ แต่เพื่อการใหญ่ของตระกูล เขาคิดเสียสละตัวเอง แต่ว่า พอมาวันนี้ได้เห็นโฉมหน้าจริงๆ ของจักรพรรดินี ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าการประสบเคราะห์ครั้งนี้ช่างคุ้มค่า

คนที่งดงามแบบนี้ ถ้าหากว่านางหลงรักเขาเข้าจริงๆ หลังจากรอให้การใหญ่สำเร็จ เขาไม่รังเกียจที่จะขอคนรักจากท่านลุง ให้นางอยู่จวนของเขา

“ให้เจ้าเข้าวังมารับใช้ ไม่ได้ทำให้เจ้าลำบากใจหรอกใช่ไหม” เจียงหลีถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“จะลำบากใจได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” หรงอวี้รีบตอบ “ได้เข้าวังมารับใช้ฝ่าบาท เป็นบุญของกระหม่อม”

“ดี เช่นนั้นเจ้าก็อยู่ในวังไปก่อน ถ้าข้าต้องการให้เจ้ารับใช้ จะส่งคนไปเรียกเจ้า” เจียงหลีพูดกับเขา

“พ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมจะเชื่อฟังคำสั่งของฝ่าบาททั้งหมด” ท่าทางที่เชื่อฟังของเขา ทำให้ไม่หวาดระแวง

เจียงหลียิ้ม แล้วยกมือขึ้นโบก

อวี้ซูเดินมาข้างหน้า พูดกับหรงอวี้อย่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ว่า “คุณชายหรง เชิญตามข้ามา”

หรงอวี้พยักหน้า ตามอวี้ซูไป แต่ว่าในตอนที่จะไป กลับมองเจียงหลีอย่างตัดใจไม่ได้ เหมือนหวังให้นางบอกให้ตนอยู่ต่อ

เสียดาย รอให้เขาเดินออกไปจากตำหนักหวงจี๋ เจียงหลีก็ไม่ได้เปลี่ยนใจ

ห่างจากตำหนักหวงจี๋ไกลขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดหรงอวี้ก็ทนไม่ไหว ถามอวี้ซูอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านขุนนางสตรี วันนี้ข้าเข้าวังเป็นวันแรก ควรที่จะคอยรับใช้อยู่ข้างๆ ฝ่าบาทไม่ใช่รึ?”

อวี้ซูยิ้มตาหยีแล้วมองเขา “คุณชายหรง ท่านเป็นคนแรกที่ได้เข้าวัง รักษาโอกาสให้ดี เพียงแต่ฝ่าบาทยังเด็ก ท่านก็เห็น มีบางเรื่องที่ต้องค่อยเป็นค่อยไป”

หรงอวี้ยิ้มแห้ง พูดในใจว่า ก็จริง! อายุของจักรพรรดินียังน้อย ไม่ควรทำเรื่องแบบนั้นจริงๆ นางถือเป็นหญิงงามโดยแท้จริงๆ เพิ่งเจอครั้งแรกก็ทำให้เกินห้ามใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน