ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 304

เป็นเวลาสามเดือนแล้ว

เจียงหลียืนอยู่นอกพระตำหนักหวงจี๋มองไปบนท้องฟ้าอันไร้ขอบเขตโดยไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

อวี้ซูยืนอยู่ข้างหลังนาง และได้อ่านข้อมูลล่าสุดให้นางฟัง ส่วนนางจะฟังหรือไม่นั้นก็มิอาจทราบได้

“ซีเฉียนค่อยๆ ควบคุมการแพร่ของโรคระบาดได้บ้างแล้ว แต่ก็สูญเสียไปมากเช่นกัน ตามที่สายลับบอกมาคราวนี้โรคระบาดร้ายแรงมาก จักรพรรดิซีเฉียนต้องนำทรัพย์สินหนึ่งในสามของคลังมาใช้สำหรับบรรเทาทุกข์ครั้งนี้ เพียงครั้งนี้ครั้งเดียวทำให้เหล่ากองทัพของซีเฉียนรู้สึกถึงความตึงเครียด ไม่พักฟื้นก็เร่งทำสงคราม” อวี้ซูกล่าวจบแล้วมองไปที่เงาของนายท่าน

นางมีความงุนงงเล็กน้อย ช่วงนี้นายท่านดูเหมือนสติค่อนข้างจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมากนัก

เป็นเวลาสามเดือนแล้ว เขาจากไปเป็นเวลาสามเดือนและไม่เคยปรากฏตัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว หรือว่าจะโกรธจริงๆ เจียงหลีรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย

ถ้าหากลู่เจี้ยไม่ปรากฏตัวอีก นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปหาเขาได้ที่ใด!

หรือเขาอาจกลับชาติมาเกิดอีกครั้งแล้ว เจียงหลีกำลังคิดมาก

“ฝ่าบาท”

เสียงของอวี้ซู ดึงสตินางกลับมา

เจียงหลีละสายตาจากการมองบนท้องฟ้า และหันกลับมามองนาง

เมื่อเห็นว่านางมองกลับมา อวี้ซูจึงกล่าวต่อ “มีเรื่องแปลกอยู่เรื่องหนึ่ง ฝ่าบาทต้องการฟังหรือไม่”

“ว่ามา” เจียงหลีกล่าวแบบส่งๆ

อวี้ซูเม้มริมฝีปากแล้วกล่าวว่า “โรคระบาดในซีเฉียนครั้งนี้ ดูเหมือนจะเกิดขึ้นเฉพาะในเขตของเมืองซีเฉียนเท่านั้น ชาวบ้านที่ป่วยจะรักษาได้โดยไม่ต้องใช้ยา ทันทีที่พวกเขาออกจากพื้นที่เมืองซีเฉียน สักพัก ผู้ลี้ภัยชาวซีเฉียนจำนวนมากถูกน้ำท่วมเข้าไปในเมืองสุ่ยหาน และกษัตริย์แห่งเมืองสุ่ยหานได้ส่งมอบอนุสรณ์ และถามว่าจะจัดการกับมันอย่างไรดี”

ถ้าหากออกจากซีเฉียน ก็จะหายได้โดยไม่ต้องใช้ยางั้นรึ

ทันใดนั้นเจียงหลีก็หัวเราะอย่างชอบใจ “โรคระบาด มีผู้คนที่ติดโรคระบาดเข้ามาในเมืองของข้างั้นรึ กษัตริย์แห่งเมืองสุ่ยหานทำอะไรกัน ถ้าหากไม่มีความสามารถ ก็สละบัลลังก์ทิ้งซะเถอะ อวี้ซู เจ้าช่วยข้าดูทีว่าผู้คนในบรรดาตระกูลสุ่ยหานนั้นมีใครบ้างที่พอจะใช้งานได้”

“เพคะ” อวี้ซูพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นฝ่าบาท” ผู้ลี้ภัยเหล่านั้นจะเก็บไว้หรือไม่เก็บดีเจ้าคะ

ความคิดอันล้ำลึกนั้นปรากฏขึ้นในดวงตาของเจียงหลีและกระซิบว่า “โดยทั่วไปแล้วเมื่อเกิดโรคระบาดขึ้น เมืองนั้นจะควบคุมผู้ที่ป่วยไว้อีกที่หนึ่ง เพื่อป้องกันไม่ให้แพร่กระจาย ส่วนผู้ลี้ภัยที่เข้ามาในเมืองของข้านั้นเห็นได้ชัดว่ามีเจตนาที่กระทำเช่นนี้ กษัตริย์เมืองซีเฉียนช่างโหดร้ายจริง! ถึงได้จะนำโรคระบาดนี้เข้ามาเมืองของข้า แต่ทว่า โรคระบาดครั้งนี้เกิดขึ้นได้แปลกยิ่งนัก เหมือนกับว่ากำลังเล็งเป้าหมายไปที่เมืองซีเฉียนเลยทีเดียว”

“ทำโดยเจตนางั้นรึ แต่เพราะเหตุใดผู้คนที่ติดเชื้อถึงหายทันทีที่พวกเขาออกจากเมืองซีเฉียน” อวี้ซูสงสัย

ในบรรดาคนที่นางรู้จักนั้น ใครกันที่มีความสามารถเช่นนี้

เจียงหลีกางมือออกแล้วกล่าวว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าเองก็มิทราบเหมือนกัน ถ้าหากโรคระบาดไม่สามารถแพร่ระบาดไปยังเมืองของข้าจริงๆ ผู้ลี้ภัยชาวซีเฉียนเหล่านั้นก็ต้องเก็บไว้เป็นแน่ ซีเฉียนได้สังหารชาวบ้านของข้าไปจำนวนมาก บัดนี้ถึงเวลาเอาคืนบ้างแล้ว แต่ทว่า ออกคำสั่งลงไปว่า ชาวบ้านเมืองซีเฉียนที่จะเข้ามาในเขตสุ่ยหานนั้น จะต้องผ่านการตรวจสอบอย่างเข้มงวด ไม่เพียงแต่การแพร่ระบาดเท่านั้น แต่ยังรวมถึงตัวตนของพวกเขาด้วย ชาวบ้านที่เข้ามาจะต้องออกจากเมืองซีเฉียนและกลายเป็นพลเมืองของของข้า แล้วจัดการให้พวกเขาอยู่ที่เมืองว่างเปล่าเหล่านั้นก็แล้วกัน

อวี้ซูจดจำทุกคำพูดที่นางกล่าวมา จากนั้นก็รับคำสั่งพร้อมกับกล่าวต่อว่า “เพคะ บ่าวจะสั่งคนให้ไปจัดการเดี๋ยวนี้เพคะ”

แต่ทว่า เมื่อนางกำลังจะจากไปนั้นทันใดนั้นเองก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏออกมานอกพระราชวังจักรพรรดิ ดวงตาของอวี้ซูกระพริบ และไม่ได้จากไปในทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน