ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 306

เด็กน้อยที่น่าสงสาร!

จุ๊ๆ!

ความเห็นอกเห็นใจปรากฎขึ้นในดวงตาของเจียงหลี ช่างน่าสงสารยิ่งนัก! ใช่ชีวิตมานานเพียงนี้แล้ว แต่กลับไม่มีชื่อซะอย่างนั้น

“สายตาแบบนี้ของเจ้าหมายความว่าอะไร” ความเห็นอกเห็นใจในดวงตาที่สดใสคู่นั้น ทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

เมื่อรู้สึกถึงสัญญาณที่บ่งบอกว่าชายหนุ่มกำลังจะคลุ้มคลั่งนั้น เจียงหลีก็รีบกระพริบตาอย่างเร็วไวและเก็บความเห็นอกเห็นใจนี้กลับไป ในขณะเดียวกันนางก็พูดอย่างไม่เชื่อว่า “มนุษย์เกิดมาบนโลก ล้วนมีชื่อเพื่อง่ายต่อการเรียกทั้งนั้น ข้าไม่เชื่อหรอกว่าท่านไม่มีชื่อจริงๆ”

“…” คำพูดของนาง ทำให้ชายหนุ่มเงียบไปชั่วขณะแล้วพูดเบาๆ ต่อสายตาอันแน่วแน่ของนางว่า “ลืมแล้ว”

คำตอบนั้น ทำให้ปากของเจียงหลีกระตุกอย่างรุนแรง “ลืมแล้วหรือ” ความจำของข้าไม่ค่อยดีนัก

“เพราะใช้ชีวิตนานเกินไปก็เลยลืมแล้ว” ชายหนุ่มอธิบายอย่างสง่างาม

เจียงหลีเม้มริมฝีปากอย่างนุ่มนวลและมองไปที่สายตาของเขาที่ซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย

ดูเหมือนนางจะเข้าใจแล้วว่า ชายผู้เย่อหยิ่งตรงหน้านางนี้ ไม่ใช่ว่าไม่มีชื่อ แต่เป็นเพราะเขาลืมชื่อตนเองเพราะกาลเวลา สงสัย สถานะของเขาจะสูงส่งมาก ผู้คนที่เคยติดต่อกับเขา จะเรียกเพียงตำแหน่งของเขาเท่านั้น เมื่อเวลาผ่านไป ชื่อก็จะถูกลืม หรืออาจเป็นเขาอยู่ในโลกที่ยาวนานเช่นนี้ เลยไม่สนใจชื่อเรียกของตนนัก เจียงหลีแอบกล่าวในใจ

“แล้วตำแหน่งของท่านคืออะไร” เจียงหลีถาม

แววตาเย็นชาของชายหนุ่มมองไปที่นาง มองเห็นความอยากรู้อยากเห็นภายใต้ดวงตาที่เหมือนกับเด็กน้อยของนาง เขาเห็นถึงความคาดหวังในดวงตาของนาง แต่…เมื่อนึกถึงท่าทางเจ้าเล่ห์ของนางแล้ว เขาก็ไม่อยากทำตามสิ่งที่นางต้องการอย่างง่ายดายเพียงนี้

“ไม่สามารถพูดได้ หรือเพราะไม่อยากพูดกันแน่”

ความเงียบงันของชายหนุ่ม ทำให้เจียงหลีเข้าใจทันที

“แต่อย่างน้อยท่านก็ต้องมีชื่อเรียกบ้างสิ เนื่องจากท่านไม่พูด ข้าก็จะไม่บังคับท่าน ถ้าเช่นนั้นข้าจะเรียกเจ้าว่า ลู่เจี้ย เหมือนเดิมแล้วกัน อย่างไรก็ตาม นี่ก็เป็นชื่อในชาติก่อนของท่าน ท่านน่าจะคุ้นเคยและข้าก็เรียกสะดวกด้วย”

“…”

หญิงสาวตัดสินใจเอง ทำให้จักรพรรดิประหลาดใจนางยอมแพ้เร็วขนาดนี้เลยหรือ อีกอย่าง…เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะตกหลุมพรางของนางแล้วสินะ

จักรพรรดิที่เย็นชาไม่เคยผิดพลาดมาก่อน หลังจากที่หญิงสาวเรียกชื่อ “ลู่เจี้ย” ออกมานั้น ความเจ้าเล่ห์ก็ฉายออกมาจากดวงตาของนางอย่างรวดเร็ว

“ลู่เจี้ยๆ” เจียงหลีโน้มตัวเข้าใกล้เขาและเอามือโอบแขนเขาอย่างกล้าหาญ จากนั้นก็เรียกอยู่ข้างๆเขาไม่หยุด

ยิ่งเรียกมากเท่าไหร่ สีหน้าของเขาก็ไม่ดีมากเท่านั้น เขาพบว่าตอนนี้เขาต้องเผชิญกับสองทางเลือก อย่างแรกคือ ต้องบอกตำแหน่งของตนให้นางทราบ ให้นางเลิกเรียกชื่อลู่เจี้ยนี้ซะ แต่ถ้าหากเป็นเช่นนั้นก็แสดงว่ายอมแพ้แล้วน่ะสิ ทางเลือกที่สองนั่นคือ ยอมให้นางเรียกตัวเองว่าลู่เจี้ย แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ เขามักจะรู้สึกว่านางกำลังมองคนอื่นผ่านตัวเองอยู่ แม้ว่าคนๆ นั้นจะเป็นชาติก่อนของเขาก็เถอะ เขาเป็นถึงจักรพรรดิสูงสุดเลยนะ จะไปเป็นตัวแทนชองคนอื่นได้อย่างไรกัน

“… ” ความสับสนที่ไม่เคยมีมาก่อน เกิดขึ้นในใจของจักรพรรดิผู้เย็นชา

แต่เขากลับลืมไปว่า ณ ขณะนี้ เขาสามารถผลักจักรพรรดินีบางคนที่เข้ามาพัวพันออกไปได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็จากไปอย่างสง่างาม

รวมถึงการเข้าใกล้อย่างกล้าหาญของจักรพรรดินีบางคน ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย

“ลู่เจี้ย ข้าเรียกท่านหลายรอบขนาดนี้ อย่างน้อยท่านก็ควรตอบข้าบ้าง” ปากของเจียงหลีเริ่มแห้ง ทำได้เพียงมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ

หึ ยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด ต้องไม่หลงกล นางเพียงแค่อยากรู้ชื่อของข้า ต้องไม่ปล่อยให้นางสมดั่งปรารถนา ชายหนุ่มหันมามองอย่างช้าๆ สายตาจดจ่อบนใบหน้าอันน่าหลงใหลของนาง

ในความคาดหวังของนาง ในที่สุดเขาก็ยอม “อืม” ออกว่าอย่างไม่เต็มใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน