ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 307

ซู่ววว

ไม่รู้เหตุใด เมื่อเจียงหลีเอ่ยถามประโยคนั้น ทันใดนั้นเองจักรพรรดิลู่เจี้ยรู้สึกว่าบริเวณโดยรอบได้เย็นลง

เขามองไปยังหญิงสาวในอ้อมแขน นางยังคงยิ้มแย้ม แต่ในนัยย์ตานั้นกลับแอบซ่อนประกายไว้

ทันใดนั้น เขาได้แกล้งให้นางสนใจ เขายิ้มและกล่าวอย่างเย็นชา “มีแล้วอย่างไร ไม่มีแล้วอย่างไร”

เขาอยากจะเห็นท่าทางกระหืดกระหอบพาลโกรธของนาง

แต่คาดไม่ถึง หลังจากเขากล่าวตอบไป หญิงสาวกลับยิ่งยิ้มอย่างได้ใจ ใบหน้าที่สะสวยงดงามนั้น ได้ปล่อยสเสน่ห์ที่สามารถสร้างความสับสนให้กับสิ่งมีชีวิตทั้งหมดได้ “ไม่มีนั้นเป็นการดี แต่หากมี ท่านช่วยระบุรายชื่อมาให้ข้าด้วย” ข้าจะทำให้พวกนางเสียใจเองที่เข้าใกล้ท่าน

ดวงตาของจักรพรรดิได้หรี่ลงช้าๆ

หญิงสาวตรงหน้านอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา เสมือนกับลูกแมวที่แยกเขี้ยวยิงฟัน ประกาศอำนาจอธิปไตยของตนให้กับผู้อื่น

ทั้งๆ ที่เย่อหยิ่งขนาดนั้น แต่เหตุใดเขาจึงรู้สึกน่ารักยิ่งนัก

เป็นเพราะความลุ่มหลงอีกแล้วหรือ ชายผู้มีเกียรติผลักอารมณ์ที่ไม่สามารถเข้าใจได้ให้กับความลุ่มหลงอีกครั้ง

“สรุปคือมีหรือไม่” จู่ๆ เจียงหลีก็หุบรอยยิ้มและมองไปยังชายผู้นี้ด้วยใบหน้าเย็นชา

นางยอมรับว่ามีร่องรอยของความหึงหวงแผ่ซ่านอยู่ในใจ

นางอดที่จะอิจฉาไม่ได้ เมื่อคิดว่านางปรากฏตัวเพียงสองถึงสามปีในชีวิตอันยาวนานของเขา หากผู้หญิงคนอื่นได้ครอบครองเขาก่อนนาง เช่นนั้นนางคง…

หลังจากหายใจเข้าลึกๆ เจียงหลีได้ระงับจิตสังหารที่แพร่กระจายอย่างรุนแรงในหัวใจของนาง

จากลูกแมวที่เชื่อฟัง จู่ๆ ก็ยื่นกรงเล็บอันแหลมคมออกมา เมื่อจิตสังหารนั้นได้แพร่กระจาย สายตาเย็นชาของตี้จวินก็ขยับเล็กน้อย แต่เมื่อจิตสังหารของนางได้หายไป อารมณ์ของเขาก็สบายขึ้นเล็กน้อย

“มีหรือไม่” ชายผู้นี้ไม่ตอบ เจียงหลีจึงอดไม่ได้ที่จะยื่นนิ้วออกมาและจิ้มลงที่หน้าอกของชาย

อารมณ์ที่ปรากฏออกมาของนาง ยิ่งทำให้ชายคนนั้นพอใจมากขึ้น

ทำไมต้องบอกเจ้าด้วย มุมปากของเขายกขึ้น

เอ่อ!

เจียงหลีผงะ พลันกัดริมฝีปากล่างและมองเขาอย่างคับแค้นใจ “ครั้งหนึ่งท่านเคยบอกว่า รอท่านกลับมา จะฟังข้าทุกอย่าง ข้าพูดอะไรก็คืออย่างนั้น ข้าถามอะไร ท่านก็จะตอบทุกอย่าง”

“…” หน้าของจักรพรรดินิ่งลงฉับพลัน

เขาเคยให้สัญญาที่ไม่เป็นธรรมขนาดนี้ด้วยหรอกหรือ

“ท่านคงไม่ได้ลืมไปแล้วใช่ไหม บนเขาฝูถูนั้น ท่านและข้ากำลังบอกลา…” เจียงหลีพยายามช่วยให้เขาจำได้โดยเมินใบหน้าที่นิ่งไปของเขา

สายตาของหญิงสาวที่จ้องมองอยู่นี้ จักรพรรดิต้องเผชิญหน้ากับความทรงจำของชาติที่แล้วอย่างเลี่ยงไม่ได้ และการพรากจากกันครั้งสุดท้ายในคราวนั้น

บนเขาฝูถูท่ามกลางวิวทิวทัศน์ที่สวยงาม ความงามบนโลกมนุษย์ไม่อาจเทียบ กับหญิงสาวที่กระซิบกับเขาในอ้อมแขนนี้ได้

“ลู่เจี้ย ท่านโหดร้ายขนาดนี้ได้อย่างไร ท่านขโมยหัวใจของข้าไป แต่ท่านกลับไม่สนใจใยดี ปล่อยให้ข้าต้องอยู่ลำพัง”

“หลีเอ๋อร์ ข้าขอโทษ ข้าระมัดระวัง ได้ระมัดระวังอย่างมากแล้ว…”

“ท่านมันเห็นแก่ตัว คิดว่าสิ่งที่ตนทำนั้นดีต่อข้า ท่านเคยถามข้าบ้างไหม ว่าทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ข้าต้องการหรือไม่”

“ใช่ ข้าผิดไปแล้ว หากภพหน้ามีจริง หากเราได้พบกันอีกครั้ง ข้าจะเชื่อฟังเจ้าทุกอย่าง ดีไหม “…”

ในความทรงจำชายที่เปราะบางขนาดที่จะหายไปเมื่อไหร่ก็ได้นั้น ใช่เขาหรือ ในความทรงจำ หญิงสาวที่ร้องไห้ทำอะไรไม่ถูกเหมือนเด็ก จะใช่นางหรือเปล่า

ความทรงจำในภพก่อนเหล่านี้ สำหรับเปิ่นจุนอย่างเขา ก็เหมือนความฝัน ช่วงชีวิตของคนอื่นๆ

แต่ทำไม เมื่อมองย้อนกลับไปในขณะนี้ เขาจึงรู้สึกปวดใจยิ่งนัก

ความอาลัยที่จะต้องตายและพรากจากกัน ความโกรธที่ไม่เต็มใจที่จะเกิดใหม่ ทำให้เขากระชับอ้อมแขนโดยไม่รู้ตัวและกอดหญิงสาวไว้แน่น

การเปลี่ยนแปลงกะทันหันของชายผู้นี้ ทำให้เจียงหลีแข็งไปทั้งตัว และจ้องมองเข้าไปในตาของเขา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน