ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 315

ภูเขาฝูถูอย่างนั้นหรือ

ที่นั่น นับได้ว่าเป็นสถานที่ๆ พวกเขาบอกความในใจกัน และยังเป็นที่ๆ พวกเขาพรากจากกันด้วย

เขามองไปที่นาง และเคลื่อนไหวเพราะสายตาเว้าวอนของนาง

ทันใดนั้น เจียงหลีรู้สึกดวงตาของนางหม่นแสง ได้ยินเสียงพัดผ่านของสายลมข้างหู จากนั้นไม่นาน ดวงตาของนางก็กลับมาเป็นปกติ แต่ขาของนางสั่นคลอนเล็กน้อย

“ถึงแล้วหรือ” ทิวทัศน์แห่งเขาฝูถู ทำให้เจียงหลีเปล่งเสียงประหลาดใจออกมา

นางมองไปที่หินก้อนนั้น นึกถึงวันวานแล้วก็รู้สึกปวดใจ

ความเจ็บปวดอย่างหนึ่งที่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ นางหายใจแรงและมองกลับไปทางชายหนุ่มที่กำลังเงียบอยู่ “พวกเราไปนั่งพักตรงนั้นเถอะ”

พูดจบ นางไม่รอให้เขาตอบ เจียงหลีก็เดินไปตัวคนเดียวและนั่งลงพิงข้างหินก้อนนั้น

จักรพรรดิยังยืนอยู่ที่เดิม ในมือยังคงถือไหสุราที่เจียงหลีมอบให้อยู่

สถานที่แห่งนี้ เขารู้จักดี เป็นสถานที่ๆ ฟื้นคืนชีพในชาติก่อน และยังเป็นสถานที่ๆ ปรากฏอยู่ในความทรงจำของเขาซ้ำๆ

แต่ทว่า

ที่นางยังคงคิดถึงสถานที่แห่งนี้อยู่นั้น เป็นเพราะลู่เจี้ยหรอกหรือ ในใจของนางมีเพียงลู่เจี้ยเท่านั้นใช่หรือไม่ ใบหน้าขององค์จักรพรรดิค่อยๆ ตึงเครียด ดวงตาลึกซึ้ง

แต่ก่อนก็ลู่เจี้ย บัดนี้ก็หรงจิ่ง…

ทันใดนั้น ในใจองค์จักรพรรดิก็มีจิตสังหารปรากฏออกมา ทั้งยังมีความคิดที่อยากจะลักพาตัวหญิงสาวที่อยู่ด้านหน้าคนนี้ไปด้วย

เจียงหลีไม่ทันสังเกตถึงจิตใจที่ยุ่งเหยิงของชายหนุ่ม

ขณะนี้ แผ่นหลังของนางกำลังพิงที่หินก้อนนั้น มองไปที่ทิวทัศน์อันสวยงามของเขาฝูถูพร้อมกับรินเหล้าให้ตัวเอง นางรู้สึกคิดถึงแคว้นกู่วูแล้ว เมืองที่เรียบง่ายและสวยงามนั้น ช่างเป็นช่วงเวลาที่งดงามนัก

แต่เสียดายที่นางคงไม่ได้กลับไปอีกนาน เป็นนางเองที่เลือกที่จะไม่กลับบ้านเกิดเอง แต่เลือกที่จะอยู่ที่นี่

แต่ถึงอย่างนั้น ความคิดถึงก็เป็นเพียงความคิดชั่วขณะ การตัดสินใจเลือกที่จะอยู่ข้างลู่เจี้ยนั้น นางไม่เคยเสียใจเลยสักครั้ง

มองดูหญิงสาวที่นั่งรินเหล้าตัวคนเดียวอยู่นั้น ชายหนุ่มที่สีหน้าไม่สู้ดีนัก เวลานี้แทบจะไม่สามารถตั้งคำถามได้เลย เขาค่อยๆ เข้าไปใกล้นาง คิดแล้วคิด จากนั้นก็นั่งลงข้างนาง

เมื่อสัมผัสถึงการเคลื่อนไหวจากรอบข้าง เจียงหลีก็หันกลับมา พร้อมกับยิ้มให้กับเขา “ทำไมท่านไม่ดื่มล่ะ”

นางพูดพลางยื่นมือไปคว้าไหสุราจากมือของเขา “ท่านไม่ดื่มข้าดื่มเอง อย่าทำให้เสียดายของ”

มองดูมือที่ว่างเปล่า จักรพรรดิก็ขมวดคิ้วทันที เขาสังเกตเห็นว่าช่วงนี้เขาขมวดคิ้วง่ายยิ่งนัก อีกทั้งยังคิดมากด้วย

“อ๊า! ชื่นใจจริงๆ!” หญิงสาวตะโกนต่อเขาฝูถู มีเสียงสั่นคลอนจากไหสุราที่ถูกชูขึ้นสูงแว่วออกมา

“เจ้าอารมณ์ไม่ดี” จักรพรรดิมองนางแล้วเอ่ยขึ้น

เจียงหลีกำลังจะพยักหน้า แต่ก็ถูกคำพูดต่อจากนั้นของเขาที่ทำเอาแทบจะแลบลิ้นออกมา

“เป็นเพราะหรงจิ่งอย่างนั้นหรือหรือ”

เอ่อคือ…

เจียงหลีหันกลับไปมองที่ชายหนุ่มสีหน้าเย็นชานี้และหัวเราะออกมาอย่างไม่รู้ตัว ยื่นมือออกไปลูบแก้มของเขา แต่เมื่อมือเล็กๆ ของนางกำลังลูบไปที่แก้มของเขานั้น ชายหนุ่มก็ตกใจและเกรงไปทั้งตัว

พลักนางออก! พฤติกรรมที่จาบจ้วงเช่นนี้ สมควรต้องได้รับโทษ มีเสียงเตือนเขาเช่นนี้อยู่ในใจลึกๆตลอดเวลา

แต่ทว่า ร่างกายของเขานั้นไม่ยอมขยับแม้แต่นิด ปล่อยให้มือเล็กๆ นั้นลูบไล้แผ่วเบาบนแก้มของเขา

“ข้าเพียงแค่คิดว่า โชคชะตาเดิมของเขาไม่น่าเป็นเช่นนี้ เป็นเพราะข้า เขาถึงได้เป็นเช่นนี้ได้” เจียงหลีพูดสิ่งที่อัดอั้นในใจออกมา

นางรู้ดี ลู่เจี้ยที่อยู่ตรงหน้านี้ยังคงมีความทรงจำชาติก่อนอยู่ เพราะเช่นนี้ เขาสามารถเข้าใจในสิ่งที่นางพูดเป็นแน่

“นั้นเป็นสิ่งที่เขาเลือกเอง เจ้าไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลแทนเขาหรอก” จักรพรรดิพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

เจียงหลีหยุดพร้อมกับเก็บมือของนางที่เดิมและมองเขาด้วยแววตาขี้เล่น “ท่านกำลังหึง”

ครั้งที่สามแล้ว!

หากเป็นเช่นนี้ละก็ นางพูดเป็นครั้งที่สามแล้ว หึงมันคืออะไร เขาไม่เข้าใจ

“ข้าเปล่า” ใครบางคนปฏิเสธอย่างเย็นชา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน