ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 314

ผู้ชนะคือกษัตริย์ ผู้แพ้คือกบฏ

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับจุดจบเช่นนี้ คนตระกูลหรงย่อมไม่พอใจแต่ก็มิอาจอะไรได้ ตอนนี้พวกเขาต้องรอคําตัดสินขั้นสุดท้าย แม้ในใจของพวกเขาจะมีความคาดหวังเล็กๆ หวังว่าจักรพรรดินีวัยเยาว์ผู้นี้จะมีพระมหากรุณาธิคุณปล่อยหญิงชราและเด็กไร้ทางสู้อย่างพวกเขา

อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่รู้เลยว่า ผู้ที่กุมชะตาชีวิตของพวกเขาอย่างแท้จริงนั้นคือคุณชายจิ่งที่พวกเขาเคารพรักต่างหาก!

จดหมายตอบกลับของหรงจิ่งได้ส่งกลับไปยังวังหลวงและมอบให้กับเจียงหลีแล้ว

เจียงหลีเปิดจดหมายที่เปื้อนเลือดนั้นที่ทิ่มแทงดวงตานางอย่างรุนแรง หรงจิ่งตอบตามตรงในจดหมายของนาง เขาวงคําว่า ‘ฆ่า’ และเขียนไว้ด้านข้างว่า ‘ถอนรากถอนโคน’

“…” เจียงหลีค่อยๆ ขยำจดหมายในมือและบีบมันให้แน่น นางให้หรงจิ่งเลือกแต่ความจริงแล้วนางอยากจะให้โอกาสเขา

นางอยากที่จะอนุญาตให้เขาพาคนที่รักแล้วหายจากอาณาจักรจยาเซียนไปตลอดกาล

แต่ชายที่สงบนิ่งผู้นี้กลับเลือกอีกเส้นทางหนึ่งที่ไม่มีวันหวนกลับ

ทำไมเจียงหลีจะไม่รู้ว่าตระกูลหรงนี้จะต้องสังหารและต้องถอนรากถอนโคน เพื่อเป็นการเตือนให้ใต้หล้าได้รู้ ทําให้สะเทือนถึงภูติผี หากว่านางมีจิตใจอ่อนโยนในตอนนี้ บางทีในอนาคตอาจจะมีเรื่องคล้ายคลึงกันเกิดขึ้นอีกมากกว่านี้ก็เป็นได้

ภายใต้ราชบัลลังก์มีแต่ซากกระดูก

จักรพรรดิ ไม่ได้เป็นกันได้ง่ายๆ!

เห็นได้ชัดว่าหรงจิ่งก็เข้าใจถึงจุดนี้แล้ว ดังนั้นจึงตัดสินใจช่วยนางให้ลงมือฆ่าในครั้งนี้

“หรงจิ่งนะหรงจิ่ง ข้าจะพูดอย่างไรกับเจ้าดี” เจียงหลีพึมพําด้วยสีหน้าซับซ้อน นางนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าเขาจะตัดสินใจครั้งใหญ่อย่างไร ถึงได้แขวนดาบสังหารไว้บนศีรษะของคนในตระกูลตนเองได้

“บางที…คนในตระกูลเช่นนี้ทําให้คุณชายจิ่งผิดหวังกระมัง” อวี้ซูที่ยืนอยู่ข้างๆ เจียงหลีมาตลอด นางจึงเห็นเนื้อหาในจดหมายด้วย

คนฉลาดเฉลียวอย่างนาง เมื่อเห็นสีหน้าซับซ้อนของเจียงหลี นางจึงกล่าวประโยคนี้ออกมาในทันที

แววตาของเจียงหลีแข็งทื่อ อารมณ์ซับซ้อนสลายหายไป กลับคืนสู่ความชัดเจน นางเริ่มดูคดีและออกคําสั่ง “ถ่ายทอดราชโองการ ตระกูลหรงได้คิดการก่อกบฏ ตัดสินประหารชีวิตทั้งตระกูลและยึดทรัพย์สินทั้งหมด”

ตัดสินประหารชีวิตทั้งตระกูลและยึดทรัพย์สินทั้งหมด!

เมื่อเจียงหลีมีราชโองการออกไป ทหารที่ล้อมตำหนักหรงไว้แล้วจึงเริ่มขั้นตอนในการเข้ายึดกุม ผู้คนที่ติดอยู่ในจวนตระกูลหรง พวกเขาต่างถูกพาตัวออกมามุ่งหน้าไปยังลานประหาร เพื่อนำตัวประหารพร้อมกับหรงเทียนเผิงและพวกพ้อง

แต่ทว่า เมื่อคนที่ทำการยึดบุกเข้าไปในเรือนที่หรงจิ่งพำนักอยู่ กลับพบว่าเจ้านายและบ่าวรับใช้ที่ควรอยู่ในเรือนได้หายไปแล้ว

หลังจากตรวจสอบรอบหนึ่ง ก็ไม่พบร่องรอยของหรงจิ่งและอาเฉวียน

ภายใต้การล้อมตำหนักเอาไว้กลับมีคนหาย! ความผิดพลาดเช่นนี้ ทําให้สันหลังของแม่ทัพที่ตรวจสอบมีเหงื่อเย็นๆ ไหลออกมา และรีบตามเซียวเซียวมา

“ใต้เท้า พวกเราเฝ้าอย่างเข้มงวด แต่ข้าไม่รู้ว่าคุณชายจิ่งหนีไปได้อย่างไรขอรับ”

หลังติดตามเซียวเซียวเข้าไปในเรือนของหรงจิ่ง แม่ทัพผู้นั้นก็พยายามอธิบายอย่างสุดชีวิต

เซียวเซียวยกมือขึ้นหยุดเสียงพึมพําของเขา สายตากวาดมองไปรอบๆ เรือน ในที่สุดก็หยุดลงที่โต๊ะ ด้านบนมีภาพวาดวางไว้อยู่หนึ่งรูป

เขาเดินเข้าไปและเห็นคนที่อยู่ในภาพวาด ม่านตาของเขาหดลงเล็กน้อยและม้วนเก็บภาพอย่างเงียบๆ แล้วถือไว้ในมือของเขา

“เจ้าไปธุระของเจ้าต่อเถอะ” เซียวเซียวหันหลังและกําชับแม่ทัพแล้วนำภาพวาดออกไป

เมื่อเขาจากไป แม่ทัพสังเกตเห็นแกนรูปในมือของเขาและเกิดความสงสัย รอจนกระทั่งเซียวเซียวจากไป เขาถึงได้ถามผู้ใต้บังคับบัญชาที่อยู่ข้างกาย “บนภาพวาดนั้นคือรูปอะไรหรือขอรับ”

น่าเสียดายที่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขากลับส่ายหน้า “ข้าน้อยไม่ได้สังเกตเห็น”

ณ เมืองหลวงซั่งตู ได้เกิดวิกฤตการณ์ขึ้นอีกครั้ง

รถม้าที่ไม่ค่อยเป็นจุดสนใจจนไม่มีใครสังเกตเห็นกลับห้อตะบึงออกจากประตูเมืองอย่างเงียบเชียบและ มุ่งหน้าไปทางทิศเหนือ

อาเฉวียนที่สามารถบังคับรถม้าได้เอ่ยถามคนในเกี้ยว “คุณชาย เราจะไปไหนกันรึขอรับ”

“เป่ยโหรว” ภายในรถม้ามีเสียงหรงจิ่งดังขึ้นมา

“ไปเป่ยโหรวหรือขอรับ” อาเฉวียนประหลาดใจเล็กน้อย ตอนที่พวกเขาจากไป ภายในเมืองก็เกิดความตื่นตระหนก ทุกคนในตระกูลหรงล้วนถูกพาตัวไปที่ลานประหาร

ตอนแรกเขาคิดว่าคุณชายจะพาเขาไปช่วยคนแต่คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะออกจากเมืองและกําลังจะไปเป่ยโหรว

“คุณชาย พวกเราไปที่เป่ยโหรวแล้วจะแก้แค้นได้อย่างไรขอรับ” อาเฉวียนอดถามไม่ได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน