ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 330

เชื่อมสัมพันธไมตรีด้วยการอภิเษกสมรสหรือ

การอภิเษกสมรส!

หลังจากดวงตาของเจียงหลีเป็นประกาย ก็ได้หรี่ตาลงเล็กน้อยและเอนตัวพิงกับเก้าอี้ แล้วหัวเราะอย่างมีเลศนัย “เป่ยโหรวจะเชื่อมสัมพันธไมตรีกับจยาเซียนด้วยการแต่งงานหรือ”

“พ่ะย่ะค่ะ” จงเจิ้งเหยี่ยกล่าว

ทันทีที่กล่าวคำนี้ขึ้น ขุนนางของจยาเซียนก็ได้เริ่มถกเถียงกัน

เสียงกระซิบเริ่มดังขึ้นในท้องพระโรง และเสียงนั้นมิได้เบาเลย เพียงแต่ก็ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่

“พูดเรื่องอะไรกันอยู่ พูดเสียงดังหน่อย อย่าให้คณะทูตของเป่ยโหรวคิดว่าพวกท่านกำลังพูดถึงเรื่องที่มีลับลมคมนัยกันอยู่” เจียงหลีเผยสีหน้าอันเกียจคร้านขึ้น ทำให้แยกไม่ออกว่ากำลังทุกข์หรือสุขอยู่กันแน่

ภายใต้เสียงอันเฉื่อยชานั้น ปรากฏพลังอำนาจของราชาผู้น่าเกรงขามที่มิอาจขัดขืนได้

หญิงสาวคนนี้ไม่ธรรมดา! จงเจิ้งเหยี่ยแอบพูดในใจ

เขาและไป๋เซี่ยงไท่สื่อสารกันด้วยสายตา ส่งสัญญาณเตือนให้ระวัง แต่ทว่าแววตาอันหยิ่งผยองของคนหลังมิได้ลดน้อยลงไปเลย

ท่าทางเช่นนี้ ทำให้จงเจิ้งเหยี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อยและสงสัยในใจว่าการที่ฮ่องเต้ส่งไป๋เซี่ยงไท่มาร่วมกับคณะทูตด้วยนั้น คิดถูกหรือคิดผิดกันแน่

“ในเมื่อเป็นคำสั่งของฮ่องเต้ พวกเราก็ไม่ควรจะมีความลับปกปิดกัน” ทันใดนั้น ขุนนางใหญ่จยาเซียนรีบลุกขึ้นยืนพร้อมกล่าวกับคณะทูตจากเป่ยโหรวว่า “เป่ยโหรวจะผูกสัมพันธ์กับทางเราด้วยการแต่งงานนั้น ไม่ทราบว่าจะส่งองค์ชายท่านใดมาสานสัมพันธ์กับทางจยาเซียนหรือ”

เมื่อพูดจบ เขาก็ยกมือขึ้นยอมรับผิดต่อหน้าเจียงหลี แล้วกล่าวต่อหน้าพระพักตร์จักรพรรดินีว่า “ฝ่าบาท โปรดให้อภัยกับข้าที่พูดจาไม่เหมาะสมด้วย”

เจียงหลีแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจและโค้งมุมปากยิ้ม “เจ้าไม่ผิด อยากพูดอะไรก็พูดเถิด”

หลังจากได้รับอนุญาตแล้ว เขาจึงกล่าวกับจงเจิ้งเหยี่ยและไป๋เซี่ยงไท่ว่า “อาณาจักรของเรานั้นอยู่ภายใต้การปกครองของจักรพรรดินี อายุของท่านยังน้อย เห็นยังจะไม่ถึงวัยที่จะเลือกคู่ครอง ลูกหลานก็ยังไม่มี ข้างกายมีเพียงพี่ชาย ในฐานะราชาผู้ปกครองแคว้น เห็นทีว่าจะไม่สามารถอภิเษกไปยังแคว้นอื่นได้ หากทางเป่ยโหรวจะเชื่อมสัมพันธ์กับจยาเซียนด้วยการแต่งงาน แสดงว่าจะให้พระราชโอรสแต่งเข้า หรือไม่ก็ถูกตาต้องใจแม่ทัพเจียงเฮ่า หรือว่าจะส่งตัวองค์หญิงมาอภิเษกกับทางเรา”

เมื่อชื่อของตนเองถูกเอ่ยขึ้น เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่มาร่วมงานเลี้ยงฉลองในครั้งนี้ เขาควรจะทำตามลู่เจี้ยเพื่อหลีกเลี่ยงงานเลี้ยงพวกนี้ซะ

น้องสาวคงจะไม่ตอบตกลงจริงๆ หรอกกระมัง เจียงเฮ่าหันไปหาน้องสาวที่เป็จักรพรรดินีด้วยความกังวล เสียดายที่เจียงหลีกลับมิได้ตอบสนองอะไรกลับคืนมา

พอจงเจิ้งเหยี่ยฟังจบ พยักหน้าและแสยะยิ้ม “ใต้เท้าท่านนี้ลืมไปแล้วหรือว่าจยาเซียนนอกจากจักรพรรดินีแล้ว ยังมีเชื้อพระวงศ์อีกท่านหนึ่งที่ยังมิได้อภิเษกสมรส”

อืม!

เหล่าบรรดาขุนนางของจยาเซียนถึงกับผงะ

เจียงหลีก็ค่อยๆ ลืมตา และมองไปที่จงเจิ้งเหยี่ย

“คนที่พวกเจ้าจะเชื่อมสัมพันธ์ในครั้งนี้คือหยวนหวัง!” ขุนนางของฝั่งจยาเซียนได้สติ

เมื่อได้ยินว่าไม่ใช่ตน เจียงเฮ่าถึงกับถอนหายใจเบาๆ ขณะเดียวกัน ก็คิดว่าในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้างในใจ ลู่เสวียนไม่ยอมมาร่วมงานเลี้ยง ไม่รู้ว่าหากได้ยินเรื่องงานแต่งครั้งนี้แล้ว จะตกใจจนกระโดดโลดเต้นเช่นไร

“พ่ะย่ะค่ะ” จงเจิ้งเหยี่ยพยักหน้าที่ยิ้มกริ่ม

หยวนหวัง !

ทางฝั่งจยาเซียน มีการซุบซิบขึ้นอีกครั้ง

คนส่วนใหญ่ต่างคิดว่าหลังจากลู่วั่งชวนสละตำแหน่งแล้ว คนที่จะได้สืบทอดตำแหน่งคือหยวนหวังลู่เสวียน เพราเขานั้นเป็นทายาทของตระกูลลู่ที่หลงเหลือเพียงคนเดียว อีกทั้งเป็นผู้ที่สืบเชื้อสายมาจากลู่วั่งชวนโดยตรง

แต่คาดไม่ถึงว่าตำแหน่งนี้จะตกมาถึงมือจักรพรรดินีองค์ปัจจุบันได้

แน่นอนว่าหลายคนไม่พอใจในตอนแรก เพียงแต่จักรพรรดินีพิสูจน์ให้เห็นด้วยการกระทำแล้วว่านางสามารถนั่งในตำแหน่งนี้ได้อย่างมั่นคงและแบกรับภาระความรับผิดชอบอันใหญ่หลวงนี้ได้ หลังจากเหตุการณ์การนองเลือดหลายรอบและการขยายดินแดนอยู่หลายหน พวกเขาก็ยอมรับในจักรพรรดินีองค์นี้จากใจของพวกเขา

ส่วนลู่เสวียน…

ความถ่อมตัวมากเกินไปของเขาเกือบจะทำให้ผู้คนที่มาวันนี้ลืมว่ามีเขาตัวตน

หากวันนี้ทูตของเป่ยโหรวมิได้เสนอการแต่งงานเพื่อผูกมิตรของทั้งสองอาณาจักรและกล่าวถึงชื่อของหยวนหวัง พวกเขาคงจะจำเชื้อพระวงศ์องค์นี้มิได้ด้วยซ้ำ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน