ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 338

พูดมาถึงขั้นนี้แล้ว ลู่เสวียนจะปฏิเสธได้อย่างไร

“หากเป็นเช่นนี้ ลู่เสวียนขอบพระทัยความหวังดีของฝ่าบาทและตระกูลไป๋เซี่ยง ขอน้อมรับพระบัญชา” ลู่เสวียนคิดแล้วคิดอีก พยักหน้าตอบตกลง

ลู่เสวียนก็ไปด้วย เหวินเหรินชิ่งชิ่งมีสีหน้าไม่สบอารมณ์ ส่งเสียงฮึดฮัด แล้วนั่งลงยังที่ของตัวเอง

นางหันหน้าหนี เหมือนเด็กโกรธไม่มองหน้าลู่เสวียน มองดูแล้วก็มีความน่ารักปนอยู่

“ฮ่าๆๆ… ดี มาๆ ดื่มกันต่อ” เป่ยเหมินเวยยิ้มกว้าง ราวกับผู้ใหญ่ที่ใจดี ให้ทุกคนร่วมฉลองพิธีต้อนรับราชวงศ์จยาเซียนต่อ

เสียงเพลงบรรเลงจากภายในงาน ค่อยๆ ดังออกไปตามสายลม ดังเข้าไปในพระราชฐานชั้นใน

จากงานเลี้ยงไม่ไกล ในตำหนักสวยงามและเงียบสงบ หรงจิ่งยืนอยู่ที่ล่างชายคา มองท้องต้นไม้ที่สั่นไหวในยามค่ำคืนคล้ายกับเงาปีศาจ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

อาเฉวียนนำเสื้อคลุมเดินมาด้านหลัง คลุมให้กับเขา “ท่านชาย ดึกแล้ว”

หรงจิ่งยิ้มที่มุมปากบางๆ สายตามองไปยังงานเลี้ยง แล้วเอ่ยกับอาเฉวียนว่า “ทางนั้น ดูคึกคักมาก”

“อืม” อาเฉวียนตอบกลับอย่างเงียบๆ

ทันใดนั้น นอกตำหนัก มีเสียงคนก้าวเดินดังมา

“ใครอยู่ตรงนั้น” ดวงตาอาเฉวียนเพ่งมอง

หรงจิ่งมองไปทางนอกตำหนัก จากที่มืดมีเงาคนหนึ่งปรากฏขึ้น เมื่อแสงจันทร์สาดไปที่เงาบนตัว หรงจิ่งจึงเอ่ยเสียงเบา “ที่แท้ก็คือท่านใต้เท้าจงเจิ้งเหยี่ยนี่เอง”

จงเจิ้งเหยี่ยยืนอยู่ที่หน้าประตูตำหนัก แสดงความเคารพหรงจิ่ง “มาหายามค่ำ รบกวนท่านแล้ว”

“ไม่เป็นไร ข้าก็ยังไม่ได้พักผ่อน” หรงจิ่งเอ่ย ในเสียงนั้น ไม่ได้ปรากฏความยินดีหรือโมโห

หลังจากจงเจิ้งเหยี่ยยืนตรงจึงเอ่ยขึ้น “ที่มารบกวนท่านชายจิ่งวันนี้ มีเพียงคำถามเดียวที่อยากจะถามท่านชายจิ่ง”

“เชิญใต้เท้าพูด หากหรงจิ่งทราบ จะบอกให้ท่านกระจ่าง” หรงจิ่งเอ่ย

ท่าทีของเขา ทำให้จงเจิ้งเหยี่ยสบายใจขึ้นมาก น้ำเสียงที่เปล่งออกมา ดูสบายกว่าตอนแรกมาก “ไม่รู้ว่าท่านชายจิ่งรู้จักคนข้างกายของลู่เสวียนไหม ข้างกายเขามีสาวใช้ที่คอยปรนนิบัตินามว่าเซ่าจวินหรือไม่”

“สาวใช้คนนี้ รูปร่างหน้าตาเป็นเช่นไร” หรงจิ่งถามกลับ

จงเจิ้งเหยี่ยสังเกตสีหน้าเขาอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่พบความผิดอะไร เมื่อได้ยินเกี่ยวกับสาวใช้ข้างกายลู่เสวียนก็ดูไม่ตกใจ นี่ยืนยันได้ว่า ลู่เสวียนต้องมีสาวใช้ที่ไว้ใจอยู่ข้างกายเป็นแน่ “ใบหน้านางดูธรรมดา อายุไม่มาก ดูไม่โดดเด่น แต่หยวนหวังดูเหมือนจะวางใจนางมาก”

“หากเป็นเช่นนั้น ก็ใช่แล้ว” ดวงตาของหรงจิ่งปรากฏความเคลื่อนไหว และเอ่ยด้วยเสียงนิ่ง

จงเจิ้งเหยี่ยมองไปที่เขา “ใช่แล้วหรือ ท่านชายจิ่งรู้จักหรือไม่”

หรงจิ่งยิ้มบางๆ น้ำเสียงดูปกติ “ข้าก็เคยได้ยินมา ลู่เสวียนมีสาวรับใช้คนหนึ่ง โตมากับเขา ทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เพียงแต่ สาวรับใช้คนนั้นหน้าตาธรรมดา ดังนั้นคงไม่มีโอกาสจะได้ร่วมหอเคียงหมอน”

หลังจากจงเจิ้งเหยี่ยฟังที่หรงจิ่งพูดจบ ในหัวเขาก็นำสิ่งที่ได้ยินมาของสาวรับใช้ที่เจียงหลีแปลงตนมาด้วยใบหน้าใหม่ทันที

ความสงสัยเกี่ยวกับเซ่าจวิน ถูกคลายลงไปไม่น้อยแล้ว

“ขอบใจท่านชายจิ่งมาก” จงเจิ้งเหยี่ยทำความเคารพอีกครั้ง

หรงจิ่งส่ายหน้าและไม่ถามต่อ

จงเจิ้งเหยี่ยมองสีหน้าเขาดูไม่ได้มีความอยากรู้อยากเห็นอะไร ก็มิได้มีเจตนาสืบสวนต่อ ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “หากเป็นเช่นนั้น ข้าไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของท่านชายจิ่งแล้ว ขอตัวลา”

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินออกไป และเงาค่อยๆ จางหายไปกับความมืด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน