ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 339

“ข้าไม่อยากติดค้างอะไรท่าน” เจียงหลีหน้านิ่ง แล้วพูดตรงๆ นางไม่อยากติดค้างชายใด นอกจากลู่เจี้ย

น้ำใจของหรงจิ่ง นางรับไว้ไม่ได้ และคงคืนไม่ไหว

หรงจิ่งยิ้มออกมา แล้วค่อยๆ ถอยไปยังเงามืดด้านหลัง “ทั้งหมดนี้ข้าสมัครใจเอง ท่านไม่ต้องเป็นห่วง”

“หรงจิ่ง!” เจียงหลีเสียงดังขึ้นมาก รีบเดินไปยังเงามืด

แต่ทว่า หลังจากที่นางเข้าไปในเงามืด ตรงนั้นไม่มีใครอยู่เลย หรงจิ่งก็ไม่รู้ไปอยู่ไหน

สมควรตาย!

เจียงหลีขมวดคิ้ว

ทันใดนั้น นางก็เข้าใจการเลือกของหรงจิ่ง นี่คือการประลองระหว่างเขาและลู่เจี้ย ส่วนนางก็คือสนามประลอง

หรงจิ่งโง่อย่างนั้นหรือ

แน่นอนว่าไม่โง่!

เขามองแผนการของลู่เจี้ยออกอย่างทะลุปรุโปร่ง แต่ยังคงทำตามแผนการนี้ต่อไป มันคือการเดิมพันหรือ ถ้าหากเขาชนะ ก็จะได้ใจนาง ถ้าหากเขาแพ้ ก็จะกลายเป็นเสี้ยนหนามในความรู้สึกของนางและลู่เจี้ย

เขารู้ว่าด้วยนิสัยของนางแล้ว ไม่มีทางลืมชายผู้ที่ทุ่มเทให้นางหมดหัวใจและไม่หวังอะไรตอบแทน ต่อให้ความรู้สึกนั้นจะไม่ใช่ความรัก แต่ก็ได้ครองพื้นที่ในใจนาง

ลู่เจี้ยวางแผนมา เขาก็วางแผนกลับ

สิ่งที่พวกเขาแย่งชิงกันก็คือหัวใจของนาง และที่ทำไปทั้งหมด ก็เพื่อปูทางให้นางในอนาคต

เพราะลู่เจี้ยรู้ว่านางขี้เกียจ

เพราะหรงจิ่งรู้ว่านี่คือความท้าทายสิ่งสุดท้ายที่ลู่เจี้ยให้เขา

แต่หรงจิ่งกลับไม่รู้ว่าลู่เจี้ยไม่เคยหายไปไหนเลย ความทุ่มเทของเขา ได้กำหนดให้แพ้ไว้อยู่แล้ว แต่ว่าแพ้แล้วอย่างไรต่อล่ะ เจียงหลีจะจดจำเขาคนนี้ไปตลอดจริงๆ หรือ

ทันใดนั้น เจียงหลีก็รู้สึกอึดอัดใจ ถึงขั้นหงุดหงิด “ข้ารู้มาตลอดว่าเรื่องของชายหญิงเป็นเรื่องที่ทุกข์ เมื่อก่อนเป็นข้าที่เห็นผู้อื่นว้าวุ่น พอมาถึงทีตัวเอง ถึงได้รู้ว่ามีเรื่องมากมายที่ตัวเองไม่สามารถควบคุมได้”

ปัง!

เจียงหลีใช้มือทุบลงไปบนโต๊ะอย่างแรง กัดฟันแล้วพูดว่า “ลู่เจี้ย เจ้านี่บ้าจริงๆ เลย!” ถ้าหากไม่ใช่เพราะแผนที่เขาวางไว้ หรงจิ่งคงไม่ถูกทำให้สะเทือนใจแบบนี้หรอก

ทันใดนั้น เจียงหลียิ้มเยาะออกมาจากสายตา พูดพึมพำกับตัวเองว่า “ลู่เจี้ยนะลู่เจี้ย ถ้าท่านรู้ว่าได้ขุดหลุมไว้ให้ตัวเอง ท่านจะทำอย่างไร” ชั่วขณะนั้น นางก็อยากจะเห็นว่าจักรพรรดิผู้ที่นับพันปีหน้าก็ไม่เปลี่ยนแปลงจะทำหน้าอย่างไร

ชายผู้ที่หึงแม้กระทั่งอีกร่างของตนเอง จะยอมให้ในใจของนางจดจำชายอื่นได้อย่างไร

หายใจเข้าลึกๆ เจียงหลีเลิกคิดเรื่องที่ว้าวุ่นนี้ “นอน! คืนนี้ไม่ฟงไม่ฝึกแล้ว!”

…

วันรุ่งขึ้น เจียงหลีนอนจนตะวันสายโด่ง

ในตอนที่นางตื่นขึ้นมา ล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้ว จะไปหาลู่เสวียน ก็ค้นพบว่าในเรือนรับรองซื่อฟางมีแขกที่ไม่คาดคิดอยู่หนึ่งท่าน

นางมาได้อย่างไร

เจียงหลีมองเหวินเหรินชิ่งชิ่งด้วยความแปลกใจ แล้วก็มองลู่เสวียนที่นั่งหน้าเครียดอยู่ตรงข้าม เอ๊ะ…..เกิดอะไรขึ้น มาก็มาแล้ว ทำไมถึงทำหน้าไม่ยินยอมแบบนั้น? เหมือนว่าจะโดนบังคับให้มาเรือนรับรองซื่อฟาง ส่วนสีหน้าของลู่เสวียน ก็เหมือนจะไม่ค่อยต้อนรับองค์หญิงพระองค์นี้เท่าไหร่!

“คือ…”

ได้ยินเสียงของนาง แววตาของลู่เสวียนก็เป็นประกายขึ้นมา “เซ่าจวิน เจ้ามาแล้ว!” เขาลุกขึ้นอย่างตื่นเต้น แล้วรีบเดินไปหาเจียงหลี

สายตาของเหวินเหรินชิ่งชิ่งก็มองไปยังพวกเขาทั้งสองคน ถึงขั้นมองเจียงหลีอย่างพินิจพิเคราะห์ด้วยความสงสัย

ในงานเลี้ยงวังเมื่อคืน เหวินเหรินชิ่งชิ่งก็ได้ปะทะกับลู่เสวียนแล้ว แต่กลับไม่เห็นว่ามีเจียงหลีอยู่ แน่นอนว่าเป็นเพราะผลของการที่เจียงหลีตั้งใจจัดการอย่างเงียบๆ

“ในเมื่อเจ้ามาแล้ว ก็รีบไล่นางไปซะ” พอลู่เสวียนเดินไปถึงข้างๆ เจียงหลี ก็พูดเสียงเบา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน