ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 367

ความกล้ำกลืนในใจของไป๋เซี่ยงไท่ แต่ก็ไม่กล้าตอบโต้ ทำได้เพียงยอมรับเรื่องราวทั้งหมดอย่างเงียบๆ

ไป๋เซี่ยงกงชี้หน้าด่าเขา “เจ้ารู้หรือไม่ว่าวันนี้เจ้าทำให้ข้าขายขี้หน้าต่อหน้าเป่ยเหมินเวยมากแค่ไหน เรื่องที่เจ้าทำลงไปในวันนี้ สามารถไล่เจ้าออกจากตระกูลยังได้!”

ไป๋เซี่ยงไท่ก้มหน้าให้เขาด่าตามสบาย

รอให้ไป๋เซี่ยงกงอารมณ์เย็นลงหน่อย ไป๋เซี่ยงไท่ถึงจะกล้าเงยหน้าที่บวมแดงขึ้นมา พูดด้วยนำเสียงแน่วแน่ว่า “ท่านประมุข ข้าเห็นนางเข้าไปในวังจริงๆ นะขอรับ ราชสำนักต้องปกป้องนางอยู่อย่างแน่นอน ข้าสาบานได้ ถ้าหากว่าข้าพูดโกหกแม้แต่คำเดียว ขอให้ข้าไม่ตายดี!”

“เหอะ เช่นนั้นก็ดี เจ้าบอกข้ามาว่าเหตุผลที่เป่ยเหมินเวยปกป้องนางกำนัลคนนั้นคืออะไร พวกเขาทำเช่นนี้ แล้วจะได้ประโยชน์อันใด” ไป๋เซี่ยงกงยิ้มเยาะ

ไป๋เซี่ยงไท่เผยสีหน้าที่ดูแย่ เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าทำไมราชสำนักถึงต้องปกป้องศัตรูของตระกูลไป๋เซี่ยง แต่ว่าเหตุการณ์ในตอนนี้ ถ้าเขาไม่พูดเหตุผลออกมา ไป๋เซี่ยงกงคงจะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ

คิดไตร่ตรองอย่างรวดเร็ว แล้วไป๋เซี่ยงไท่ถึงพูดว่า “อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขาต้องการเอาใจหยวนหวัง พวกเราก็รู้กันดีว่าทำไมเป่ยเหมินเวยถึงเอาลู่เสวียนเป็นลูกเขย หรือราชสำนักอาจจะเห็นแก่ของที่ทาสสาวคนนั้นเอามาจากสุสานโบราณ หรืออีกประการหนึ่งก็คือพวกเขาก็อาจจะตั้งใจมุ่งเป้ามาที่ตระกูลไป๋เซี่ยง ต้องการตัดกำลังของตระกูลไป๋เซี่ยง โดยทำอะไรสักอย่างผ่านเรื่องนี้”

แววตาของไป๋เซี่ยงกงวาวโรจน์ เหตุผลเหล่านี้ที่ไป๋เซี่ยงไท่พูดมา ถึงแม้ว่าจะไม่มีหลักฐานสนับสนุน แต่กลับทำให้เขาแน่ใจได้เรื่องหนึ่งก็คือราชสำนักต้องการจะจัดการกับตระกูลไป๋เซี่ยงแล้ว!

ยังไม่ต้องพูดเรื่องของนางกำนัลคนนั้น ไฟไหม้เมื่อคืนนี้ ก็คือหลักฐานที่แท้จริง!

“ไปซะ” ไป๋เซี่ยงกงพูดเสียงเข้ม

“ท่านประมุข แล้วที่นี่” ไป๋เซี่ยงไท่ถามหยั่งเชิง

ไป๋เซี่ยงกงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วออกคำสั่ง “ส่งคนไปเฝ้าทางเข้าออกทุกทางของพระราชวัง ถ้าหากเจอเบาะแสของนางกำนัลคนนั้นให้รีบมารายงานทันที แล้วก็ทำอย่างลับๆ อย่าให้ราชสำนักรู้ตัว”

“เข้าใจแล้วขอรับ” ไป๋เซี่ยงไท่แววตาเปล่งประกาย รู้สึกโล่งอก อย่างน้อยตอนนี้ไป๋เซี่ยงกงก็ไม่ซักถามเรื่องนี้แล้ว

ณ พระราชวัง ในตำหนักของเหวินเหรินชิ่งชิ่ง เป่ยเหมินเวยและลู่เสวียนยังไม่ออกไป

หลังจากที่เก็บความเกลียดแค้นที่มีต่อตระกูลไป๋เซี่ยงเอาไว้ลึกๆ ในใจ เป่ยเหมินเวยถึงหันกลับมาพูดกับเหวินเหรินชิ่งชิ่งด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม “ชิ่งชิ่ง วันนี้ทำให้เจ้าต้องอึดอัดเสียแล้ว”

“ฝ่าบาทพูดเกินไปแล้วเพคะ” เหวินเหรินชิ่งชิ่งพูดอย่างช้าๆ

เจียงหลีที่ยืนอยู่ข้างหลังนางเงยหน้าขึ้นมามองนางด้วยความสงสัย แล้วก็ก้มหน้าลงไปอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเหวินเหรินชิ่งชิ่งและเป่ยเหมินเวยเป็นอะไรที่พูดยาก

ฮ่องเต้แห่งเป่ยโหรวมีความรักใคร่เอ็นดูต่อเหวินเหรินชิ่งชิ่งเป็นอย่างมาก แต่เหวินเหรินชิ่งชิ่งกลับรักษาระยะห่างด้วยความเกรงใจตลอด

ก่อนหน้าที่พวกเขาจะมา เจียงหลีก็สังเกตเห็นว่าสิ่งของที่จัดเรียงอยู่ในตำหนักของเหวินเหรินชิ่งชิ่งนั้นเรียบง่ายมาก ไม่มีของมีค่าอะไร แม้แต่มื้ออาหาร ก็ดูเหมือนทั่วๆ ไปเท่านั้น

เป่ยเหมินเวยไม่มีทางฉ้อฉลเหวินเหรินชิ่งชิ่งด้วยเรื่องเล็กๆ แบบนี้อย่างแน่นอน เช่นนั้นก็พูดได้เพียงว่าทั้งหมดนี้เป็นการเลือกของนางเอง

“เจ้าเด็กคนนี้ ช่างหัวแข็งจริงๆ เข้าวังมาก็หลายปีแล้ว ก็ถือว่าข้าเลี้ยงดูมา ข้าและพ่อของเจ้าก็ได้สาบานเป็นพี่น้องกัน เจ้าไม่เรียกข้าว่าเสด็จพ่อสักหน่อย ก็ควรเรียกข้ามาอา เรียกข้าฝ่าบาทๆ ทั้งวัน ดูห่างเหินเกินไปแล้ว” เป่ยเหมินเวยส่ายหน้าอย่างจนปัญญา

คำพูดนี้ของเขากลับไม่ได้ทำให้เหวินเหรินชิ่งชิ่งรู้สึกอะไรมากนัก เพียงแต่ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “พ่อแม่ของหม่อมฉันตายไปตั้งแต่หม่อมฉันอายุยังน้อย ได้รับความเมตตาจากฝ่าบาทรับหม่อมฉันเข้าวัง เลี้ยงดูหม่อมฉันอย่างดี หม่อมฉันขอบพระทัยเป็นอย่างมาก ไม่กล้าขอร้องอะไรที่ไม่ควรเป็นของหม่อมฉันอีก”

“พอๆๆ ข้าจะไม่โน้มนาวเจ้าแล้ว เอาที่เจ้าสบายใจเถอะ” ท่าทางที่รักใคร่เอ็นดู แต่ก็จนปัญญาของเป่ยเหมินเวย แล้วถึงเดินจากไปพร้อมกับลู่เสวียน

ในตอนที่ใกล้จะเดินออกไป ลู่เสวียนหันมามอง ‘เจวียนเอ๋อร์’ แล้วกะพริบตา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน