ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 371

“ทำไมหรือ”

มือเล็กๆ ที่คิดไม่ซื่อ ทันใดนั้นก็ถูกกดเอาไว้ เจียงหลีมองชายรูปงามผู้นั้นด้วยใบหน้าใสซื่อ

ดวงตาที่แวววาวคู่นั้นของเขา มืดมัวลงเล็กน้อย “เจ้าซนอีกแล้ว”

“ซนอย่างนั้นหรือ” เจียงหลีดึงมือออกจากใต้ฝ่ามือของเขา ตอนที่ดึงออก ได้ใช้ปลายนิ้วเขี่ยที่กลางฝ่ามือของเขา เซ่าตี้ทำมือขยำ เมื่อเห็นแววตาที่มีเสน่ห์ของนางเปล่งประกาย เขาก็ยิ่งรู้สึกคันไม้คันมืออยากที่จะจับ

ยั่วยวน!

นับวันยิ่งชอบยั่วยวนขึ้นเรื่อยๆ!

เซ่าตี้แววตามืดสลัว ก็รู้อยู่ว่านางตั้งใจ แต่กลับถูกนางยั่วยวนได้อย่างง่ายดาย

จ้องมองใบหน้าเล็กๆ ที่อยู่ตรงหน้า เหมือนเขาคาดเดาได้แล้วว่าไม่กี่ปีหลังจากนี้ นางจะมีเสน่ห์ยั่วยวนขนาดไหน ปล่อยสาวงามทรงเสน่ห์แบบนี้ไว้ต่อหน้าผู้คน เขาจะวางใจได้จริงๆ หรือ

“ทำไมท่านถึงไม่พูดไม่จา”

ท่าทางที่เคร่งเครียดและเงียบๆ ของเขา ทำให้ความคิดที่อยากจะแกล้งเขาของเจียงหลียิ่งมากขึ้น นางเลื้อยขึ้นไปตามตัวของเขาเหมือนดั่งกับงูอย่างไรอย่างนั้น คุกเขาลงบนขาทั้งสองข้างของเขา มือทั้งสองข้างคล้องอยู่ที่คอของเขา ในแววตาที่สดใสเต็มไปด้วยความใสซื่อบริสุทธิ์

“…” ท่าทางแบบนี้ของนาง จะให้เขาพูดอย่างไร

“ลงมา” เซ่าตี้ออกคำสั่ง

แต่เจียงหลีกลับส่ายหัว แล้วเบะปาก “ไม่เอา”

“…”

“เจียงหลี” เขาพูดเตือนด้วยเสียงแหบ แต่สายตากลับมองไปที่หน้าอกที่เริ่มมีขนาดใหญ่ขึ้นของนางอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

ถ้าได้สัมผัส ต้องรู้สึกดีมากแน่เลย! ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว แต่ชั่วพริบตา เข้าก็ได้สติ แล้วด่าในใจว่า สมควรตาย! คิดอะไรบ้าๆ เช่นนั้นได้อย่างไร

“ท่านกำลังคิดอะไรอยู่หรือ” ทันใดนั้น ใบหน้าที่งดงามก็เข้ามาใกล้ ทำให้เขาใจคอไม่ดีเป็นอย่างมาก

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเคร่งขรึมขึ้นมา เขาจะดึงมือของนางออกแต่คิดไม่ถึงว่านางจะรัดแน่นยิ่งกว่าเดิมอีก

“ลู่เจี้ย ข้าคิดถึงท่าน”

คำพูดที่ไร้เรี่ยวแรงของนาง เหมือนว่าได้กำจัดพละกำลังในตัวเขาทั้งหมด และก็ทำให้เขาล้มเลิก แล้วเอามือออก โธ่ สุดท้ายก็ใจไม่แข็งพอ

ใจแข็งไม่พอที่จะทำให้นางรู้สึกไม่ดีและผิดหวัง

ตัวเองกลายเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร ใบหน้าที่เยือกเย็นของเซ่าตี้ กลับปิดบังแววตาที่อ่อนโยนไว้ไม่ได้

“ข้าไปเป่ยโหรวในครั้งนี้ ได้เจอคนๆ หนึ่ง” เจียงหลีมองจ้องที่ตาทั้งสองข้างของเขา แล้วจู่ๆ ก็พูดขึ้นมา

เซ่าตี้เงยหน้าขึ้นมามองนาง สีหน้าเย็นชาขึ้นมา “หรงจิ่งหรือ”

ฮะ

เจียงหลีปากกระตุก ที่นางจะบอกไม่ใช่หรงจิ่ง รับรู้ได้ถึงลมหายใจที่เย็นลงของเขา นางรีบพูดว่า “ไม่ใช่เขา แต่เป็นไป๋เซี่ยงเลี่ย”

ไป๋เซี่ยงเลี่ย

คือใครกัน ไม่รู้จัก

เซ่าตี้ขมวดคิ้ว ความทรงจำในชาติที่แล้ว ได้ลืมเขาคนนี้ไปหมดแล้ว

เห็นท่าทางของเขา เจียงหลีถามหยั่งเชิงว่า “ท่านยังจำเรื่องตอนที่ข้าไปตามหาเต่าเสวียนกังในอาณาเขตหลิงอู่ได้หรือไม่”

อาณาเขตหลิงอู่ เต่าเสวียนกัง

เซ่าตี้ขมวดคิ้วหนักเข้าไปอีก เหมือนว่ากำลังพยายามนึก

เจียงหลีสังเกตสีหน้าของเขาไป พูดอย่างช้าๆ ไป “ตอนนั้น เพราะว่าข้าหลอมรวมเข้ากับเต่าเสวียนกัง แล้วถูกผู้คนล้อมโจมตี”

เหมือนว่าความทรงจำของเซ่าตี้จะถูกปลุกให้ตื่น ลึกๆ ในแววตาของเขาเผยภาพเหตุการณ์ออกมา

ในอาณาเขตหลิงอู่ เขาอุ้มเด็กผู้หญิงที่หลอมรวมกับเต่าเสวียนกังอยู่ แล้วสลบไปท่ามกลางวงล้อม จิตสังหารที่โหดเหี้ยมในใจแทบอยากจะทำลายทุกอย่าง

“คนที่ทำร้ายเจ้า ข้าจะไม่มีทางปล่อยไป”

เขาพูดแบบนี้ แล้วก็ทำแบบนี้ เขาปล่อยพลังจิตที่แข็งแกร่ง ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นหายไปจากอาณาเขตหลิงอู่อย่างสิ้นเชิง

“เดิมที ตอนนั้นเขาอยู่ข้างกายข้าตลอด” เสียงของเจียงหลี ดึงเขากลับมายังความเป็นจริง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน