ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 398

ใบหน้าน่ารักน่าชังของเจ้าเปี๊ยกขมวดคิ้วมุ่น

ใบหน้าของสองคนนั้น คนหนึ่งอ้วนคนหนึ่งผอมแต่กลับทำให้น่ารังเกียจเช่นเดียวกันก็เพราะว่า…มันน่าเกลียดมาก!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ทำหน้าตากวนนั้น…น่ารังเกียจมาก

“โอ้โห ช่างเหมือนลูกชิ้นเสียจริง จับมันขึ้นมาเอาไปเอาอกเอาใจศิษย์พี่น้องหญิงเล่น” คนที่มีใบหน้าอวบอ้วนเผยให้เห็นสีหน้าน่าอนาถ

ปากบอกว่าเป็นการเอาใจศิษย์พี่ศิษย์น้องสาวๆ แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังการทำเช่นนี้นี้มีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงกันเล่า

“ถูกต้อง! สาวๆ ชอบเจ้าขนฟูเช่นนี้เป็นธรรมดา ถ้าจับมันกลับไป ไม่แน่อาจจะได้รับรอยยิ้มจากสาวงามก็ได้” ชายร่างผอมพูดพร้อมยื่นมือออกไปแล้วจับเจ้าเปี๊ยกไป

แสงเย็นสีฟ้าจาง ๆ สามดวงกะพริบวูบไหว

“อ๊ะ” ชายร่างผอมส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดชักมือหดกลับราวกับถูกกระแสไฟ เขากุมมือที่สั่นเทาด้วยมืออีกข้างหนึ่งและที่หลังมือของเขายังมีบาดแผลที่ลึกถึงกระดูกอีกสามแผล เลือดก็ทำให้มือของเขาเปื้อนสีแดงทันที ใบหน้าของเขาเป็นสีเขียวจ้องด้วยแววตาที่ดุร้ายแล้วเอ่ยขึ้น “ไอ้เดรัจฉานนี่สมควรตาย!”

ดวงตาของเจ้าเปี๊ยกเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง ถ้ามันไม่ได้เพิ่งเกิดมาไม่นาน เมื่อครู่นี้มันอาจจะเอาชีวิตผู้ชายคนนั้นไปแล้ว!

“อ๊ากก! ศิษย์พี่ มือของเจ้า!” ชายร่างท้วมร้องด้วยความตกใจ ใบหน้าอ้วนมองไปที่เจ้าเปี๊ยกอย่างดุร้ายและมีคลื่นพลังวิญญาณเคลื่อนไหวอยู่ข้างหลังเขา “เดรัจฉานน้อย ในเมื่อเจ้ากล้าทำร้ายคน ข้าก็จะสับอุ้งเท้าของเจ้า!”

ขนบนกระดูกสันหลังของเจ้าเปี๊ยกลุกขึ้นและมันก็ส่งเสียงคำรามแหบพร่าออกมาจากลำคอ

“พวกเจ้ากำลังทำอะไร”

ในขณะที่การต่อสู้กำลังจะเกิดขึ้น ทันใดนั้นก็มีเสียงดังแทรกขึ้นมา

การปรากฏตัวของเสียงนี้ทำให้หูแหลมของเจ้าเปี๊ยกกระดิกเล็กน้อย มันจำเสียงนี้ได้…แล้วก็ไม่ใช่คนดีอะไรเช่นกัน แววตาของเจ้าเปี๊ยกจมดิ่ง

มันไม่ได้สนใจว่าใครมา แต่คนอ้วนผอมทั้งสองคนเปลี่ยนสีหน้าหลังจากได้ยินเสียงของคนๆ นี้

ชายร่างผอมแสดงสีหน้าเย็นชา ส่วนชายร่างท้วมก็ถอนพลังวิญญาณของเขาออกไป ทั้งสองหันกลับมาและในเวลาเดียวกันก็ทักทายคนที่มาจากความมืด “ศิษย์พี่หัน”

คนที่มาเป็นหันอวี้พอดี

เขาไพล่มือแล้วค่อยๆ ย่างก้าวออกมาจากเงามืดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งและเชิดคางอย่างเย่อหยิ่ง “อืม ดึกขนาดนี้ พวกเจ้าออกมาเพ่นพ่านข้างนอกทำไม”

“ศิษย์พี่โปรดอย่าเข้าใจผิด พวกเรากำลังกลับห้องพอดี เพียงแต่จู่ๆ เจอเจ้าเดรัจฉานน้อยตัวนี้ถึงได้ล่าช้า” ชายร่างผอมรีบเอ่ยขึ้น

ชายร่างอ้วนรีบพูดต่อ “ใช่! พี่หัน เจ้าเดรัจฉานน้อยตัวนี้ดูไม่เป็นอันตราย แต่มันดุร้ายมาก ศิษย์พี่เห็นไหมว่ามันกัดมือศิษย์พี่เถียนจนกลายเป็นเช่นนี้แล้ว” หลังจากพูดจบเขาก็ไม่ลืมที่จะดึงมือที่ได้รับบาดเจ็บของชายร่างผอมเขายื่นให้หันอวี้

น่าเสียดายที่หันอวี้ไม่ได้มองมันเลย แต่กลับมองไปที่เจ้าเปี๊ยกที่หล่นลงพื้นแทน

“เอ๋ นี่มันสัตว์เลี้ยงของธิดาสวรรค์มิใช่รึ” หันอวี้เผยสีหน้าระรื่น

เขามักเห็นเจียงหลีและเดรัจฉานน้อยอยู่กันไม่ยอมแยกห่าง เดรัจฉานน้อยปรากฏตัวที่นี่และเจียงหลีก็ต้องอยู่ใกล้ละแวกนี้ด้วยเช่นกัน

ตั้งแต่กลับมาถึงสำนักพรตเสวียนเทียน เขายังไม่เคยมีโอกาสได้สัมผัสกับธิดาสวรรค์นี้ที่ทำให้เขาใจสั่น

ถ้าเจียงหลีอยู่ใกล้ๆ เขาก็จะสามารถมองเห็นความงามที่ไม่มีใครเทียบได้อีกใช่หรือไม่

หาก…เดรัจฉานน้อยออกมาเอง เขายังสามารถใช้โอกาสนี้ส่งเดรัจฉานน้อยคืนเจียงหลี นี่คือสวรรค์ประธานพรชัดๆ! บางทีอาจได้หัวใจจากคนงามก็เป็นได้

เมื่อหันอวี้คิดเสร็จสรรพก็แสดงรอยยิ้มออกมาทันทีและเดินไปหาเดรัจฉานน้อยโดยไม่สนใจคนอ้วนและผอมทั้งสอง

พวกเขาสองคนผงะไปชั่วขณะและยังคงแยกแยะประโยคของเขาว่า ‘สัตว์เลี้ยงของธิดาสวรรค์’ หมายถึงอะไร

และเจ้าเปี๊ยกจ้องมองเขาที่เข้ามาใกล้มันอย่างเย็นชา จากการแสดงออกของเขามันก็เดาได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

“เจ้าออกมาได้อย่างไร หรือว่าหาเจ้าของไม่เจอ ข้าพาเจ้าไปหานางดีหรือไม่”

ไม่ต้องการ!

“ไม่รบกวนศิษย์พี่หันแล้ว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน