ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 406

“ไปกันเถอะ เดินเข้าไปด้านในต่อ อาจมีอะไรสนุกๆ ให้ดู หากพวกเราโชคดี อาจได้อะไรดีๆ ติดไม้ติดมือ” จอมยุทธ์กล่าว

ชิงหว่านและเจียงหลีเดินตามเขาเข้าไปด้านใน

แต่เจียงหลีไม่ได้สนใจเรื่องด้านนอกมากนักกลับคิดวางแผนให้ตัวเองอยู่

เดิมที่แผนของนางคือ แกล้งตายในถ้ำสวรรค์ หลังจากเปลี่ยนใบหน้าใหม่ แล้วรอให้พ้นสี่สิบเก้าวัน จึงจะจากไปอย่างเงียบๆ หนีจากสำนักพรตเสวียนหมิงไปอย่างไร้ร่องรอย

แต่ยังมียันต์ธาราทมิฬอยู่ เกรงว่าอาจทำให้นางตายไปอีกรอบ

มีโอกาสที่จะฟื้นคืนชีพได้สามครั้ง หากตายจากที่นี่ไปครั้งหนึ่ง ใจเจียงหลีย่อมไม่ยินยอม

“ดู ข้างหน้ากำลังไล่ฆ่ากันอยู่” จอมยุทธ์ยกคางขึ้นไปยังทิศทางคลื่นพลังวิญญาณที่ดูรุนแรง พูดแนะนำทั้งสอง

“ไล่ฆ่าหรือ” ชิงหว่านเอ่ยแบบอยากรู้อยากเห็น

จอมยุทธ์พยักหน้า “ไล่ฆ่า แท้จริงแล้วคือการก่อสงครามอย่างไม่มีแบบแผน”

“นี่มัน…” ชิงหว่านรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชิน

จอมยุทธ์หัวเราะเสียงดังและมองไปยังนาง “หากเจ้าไม่คุ้นชินกับการฆ่าคนจำนวนมาก ก็ไปหาพวกสัญลักษ์แดง สัญลักษ์เงิน หรือสัญลักษณ์ทองพวกนั้นเพื่อท้าประลอง ฆ่าได้หนึ่งคน ก็ถือว่าประสบความสำเร็จอย่างใหญ่หลวง”

“…” ชิงหว่านชะงักงัน มองตาขวางไปทางเขา “ถ้าฆ่าคนระดับนั้นได้ คนๆ นั้นคงเก่งมากใช่หรือไม่ เมื่อคิดดูแล้วต่อให้เป็นท่านก็ใช่ว่าจะทำได้อย่างง่ายดาย”

“ดูถูกกันเกินไปแล้ว! ข้าแค่ใจกว้างกับหญิงงามทั้งสองที่อยู่ตรงหน้า” จอมยุทธ์ตะโกนเสียงดัง

“หึ!” น้ำเสียงที่ฟังดูคลุมเครือ ทำให้ดวงตาคู่นั้นของชิงหว่านแดงก่ำและส่งเสียงดูแคลน

“ไปเถิด” เจียงหลีหันหลังกลับ เดินไปทิศทางตรงข้ามกับจุดที่ต่อสู้

จอมยุทธ์และชิงหว่านรู้สึกฉงนแล้วเดินตามไป

“เหตุใดจึงไม่ดูแล้วเล่า” จอมยุทธ์ตามถาม

เจียงหลีหัวเราะตอบ “วันนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่อยากฆ่าคน”

“…” จอมยุทธ์มองไปที่นางอย่างงงงัน เอ่ยพึมพำ “อารมณ์ไม่ดี ยิ่งต้องฆ่าคนไม่ใช่หรือ”

“นี่เพิ่งวันที่สอง ไม่ต้องรีบหรอก” ชิงหว่านยิ้มหวาน เดินแยกจากเจียงหลีไป ไม่ได้กล่าวโทษอะไร

ในความเป็นจริง หากดูตามนิสัยนาง ในหนึ่งวันฆ่าไปไม่กี่คน ก็นับว่าไม่เลวแล้ว

หากให้นางไล่ฆ่าคนทุกวัน นางคงเป็นบ้าเสียก่อน

เมื่อจนปัญญากับแม่นางทั้งสอง จอมยุทธ์จึงพาพวกนางกลับไปยังตลาด ณ โรงเตี๊ยมที่จะพักอาศัยชั่วคราว

แต่เขาคิดไม่ถึงว่าเพิ่งกลับมาถึงไม่นาน เจียงหลีก็มาเคาะประตูห้องเขา

จอมยุทธ์เปิดปะตู มองไปยังหญิงสาวที่สวยหยาดเยิ้ม ยิ้มกรุ้มกริ่ม “ธิดาสวรรค์แม้แต่สัตว์เลี้ยงที่ตัวติดกันตลอดเวลายังยอมปล่อยลง เจ้ามาหาข้าถึงที่ หรือว่าจะชอบพอในตัวข้าแล้ว อยากมาใช้ชีวิตเคียงคู่กันใช่หรือไม่”

“เก็บท่าทางเจ้าชู้ไว้เถอะ ไม่ได้เป็นคนกะล่อนเช่นนั้น ทำไมต้องแสร้งทำด้วยเล่า” เจียงหลีเหล่ตามองเขา ผลักประตู และเดินเข้าไป

จอมยุทธ์ยิ้มมุมปาก ใบหน้ายังคงยิ้มแย้มเอ่ยถาม “ธิดาสวรรค์รู้ได้อย่างไรว่าข้าแสร้งทำ ธิดาสวรรค์สวยจนทำให้คนหวั่นไหว เจ้างามไม่เป็นสองรองใคร ช่างงามเสียจริง งามจนทำให้ชายหนุ่มไม่อาจควบคุมตนเองได้”

“ไม่ได้แสร้งทำ ทำไมปากของเจ้าพูดจาแทะโลมไม่หยุด แต่ร่างกายกลับสงวนท่าที เวลาเดินไปไหนด้วยกัน ไยเจ้ายังตั้งใจรักษาระยะห่างระหว่างกันด้วยเล่า” เจียงหลีหันกลับไปมอง ยิ้มเอ่ย

จอมยุทธ์ตะลึง รอยยิ้มหายไปทันใดพลางส่ายหน้า “ข้าเคยไว้พูดแล้ว ธิดาสวรรค์ช่างฉลาดเสียจริง”

“พอได้แล้ว เลิกประจบเถอะ จนถึงตอนนี้เจ้ายังไม่ยอมบอกว่าเจ้าเป็นใคร มาประจบข้าก็ไร้ประโยชน์” เจียงหลีเอ่ย

“ที่ข้ามา ข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้า”

“เชิญธิดาสวรรค์พูด หากข้ารู้ จะตอบอย่างแน่นอน” จอมยุทธ์กลับมาเย้าแหย่ดังเดิม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน