ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 43

เจ็บจนเข้ากระดูก!

เจ็บเจียนตาย!

พื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่น เจียงหลีม้วนตัวเสื้อผ้าที่ใส่เต็มไปด้วยคราบฝุ่น สมควรตาย ข้าว่าแล้วต้องมีอันตรายที่ซ่อนอยู่ เจียงหลีกล่าวด้วยความไม่พอใจ

ก่อนหน้าที่นางดูดกลืนวิญญาณก็ไม่อาจที่จะสั่นคลอนกลุ่มแสงที่เหลืออยู่

นางว่าแล้วว่าสักวันต้องเป็นปัญหาแต่คิดไม่ถึงว่ามันจะมาเดือนละครั้ง

ครั้งที่แล้ว ก็เจ็บปวดมากเช่นกัน แล้วทนไปได้เช่นไรกัน ความทรมานของร่างกาย ทำให้เจียงหลีไม่หยุดที่จะนึกถึงความทรงจำที่พบเจอของครั้งก่อน

ความเจ็บนี้ ราวกับเส้นเอ็นขาดไปทั้งตัว ยิ่งไปกว่านั้นวิญญาณก็ได้รับความเจ็บไปด้วย

“โอ๊ย!” เจียงหลีเผลอร้องออกมา เอามือจับหัว ยิ่งกว่านั้นยังได้ทุบหัวไปหนึ่งหมัด นางรู้สึกเหมือนมีใครมัดวิญญาณของนางไว้แล้วทำการขุดสมองของนางออกมา

ครั้งก่อน นางก็เจ็บปวดมากเช่นเดียวกับครั้งนี้ แต่ว่า แค่ชั่วขณะ ก็รู้สึกว่าความเจ็บมันเบาบางลงแล้วนางจำได้ว่า… เพราะลู่เจี้ย สายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บของเจียงหลี เริ่มมีพลังขึ้นมา นางนึกขึ้นมาได้ เป็นเพราะร่างกายของลู่เจี้ยมีพลังพิเศษหลั่งไหลออกมา จากนั้นก็หายเจ็บแล้ว ยิ่งกว่านั้นยังสามารถเปิดเสี่ยวหมีเจี้ยจื่อได้ด้วย

ลู่เจี้ย! ลู่เจี้ย!

อยากบรรเทาความเจ็บต้องหาลู่เจี้ย นี่คือคำตอบที่เจียงหลีคิดได้ในขณะเจ็บปวด มิฉะนั้นก็ต้องทนต้านความทรมานเช่นนี้

แต่ว่าลู่เจี้ยอยู่เรือนลู่ที่อยู่ในเมืองห่างจากถ้ำเก้าปีศาจของหุบเขาปู้กุยไกลกันขนาดนั้น แล้วนางจะไปหาเขาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดอย่างไรเล่า

“เจียงหลีเหตุใดถึงกลิ้งไปมาบนพื้นล่ะ” เจียงหลีเพิ่งเริ่มต้นคิดขึ้นก็ได้ยินน้ำเสียงที่เยาะเย้ยลอยมา พร้อมกับมีเสียงฝีเท้าเบาๆ

เจียงหลีเงยหน้าขึ้นมองไปยังคนที่ผ่านมา

เมื่อมองไปยังผู้งดงามที่สวมใส่ชุดสีม่วง สายตาของนางก็เป็นประกายและมีแสงที่แพรวพราวกระทบสายตา “เจียงหลี”

แววตาคู่นั้นดูไม่สมประกอบทำให้ลู่จ้านที่ยืนข้างลู่เจี้ยตื่นตัวขึ้นมา

แต่ตอนนี้เจียงหลีจะดูแลเขาอย่างไรดี นางฝืนยืนขึ้นมาจากพื้นแสดงความเร็วที่สุดออกไป ภายใต้ความแปลกใจของลู่จ้าน นางโน้มตัวลงตรงหน้าลู่เจี้ย

ปัง!

กอดไว้แล้ว! เจียงหลีตัวเหมือนกับหมึก เกาะบนตัวของลู่เจี้ย นางปวดหัวจนอยากจะชนผนัง ร้องขอความช่วยเหลือ ด้วยอาการมึนเมา

แคว่ก!

ข้างกายมีเสียงตกใจของลู่จ้านส่งผ่านมาแต่ลู่เจี้ยยังยืนอยู่ที่เดิม มองลงพร้อมขมวดคิ้วไปยังสิ่งที่เกาะบนตัวเขา คือหญิงสาวที่เนื้อตัวมอมแมม

“นายน้อย ข้าน้อยประมาทเอง” ลู่จ้านได้สติขึ้นมา รีบยื่นมือไปเพื่อจะไปดึงเจียงหลีที่เกาะบนตัวของลู่เจี้ยลงมา แน่นอน เมื่อเขาเริ่มขยับ ลู่เจี้ยก็ยกมือขึ้นเพื่อหยุดเขา เขาเห็นหญิงสาวเจ็บปวดทรมานท่าทางบิดเบี้ยว ยิ่งไปกว่านั้นตัวนางสั่นไม่หยุด ขณะนางหลับตาลง ขนตาที่ยาวแล้วโค้งงอน เหมือนผีเสื้อสีดำสองตัวกำลังกระพือปีก หน้าผากของนางมีเม็ดเหงื่อที่ละเอียดเป็นชั้นๆ ผิวก็ขาวซีดจนน่ากลัว บางครั้งก็แดงและร้อน

นางป่วยหรือ ลู่เจี้ยมองด้วยสายตาที่ผ่านแวบไปดั่งแสง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน