“มู่เหยี่ยนฉือขอท้าเจียงหลี เจียงหลีจะรับคำท้าหรือไม่”
คำพูดนี้ดังก้องไปทั่วทั้งท้องฟ้าของวังเทียนอู่กง
มู่ชิงเหยียนที่วางแผนจะไปเดินชมวัง หลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็ดูตื่นตระหนกตกใจขึ้นมา นางพูดกับลูกศิษย์ที่เดินนำทางนางว่า “เร็ว รีบพาข้าไปที่เวทีประลอง”
หลังจากที่ลูกศิษย์ของวังเทียนอู่กงคนอื่นๆ ได้ยินก็อึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วเกิดความสนใจขึ้นมา
“มู่เหยี่ยนฉือคงนั่งไม่ติด อยากจะท้าสู้กับเจียงหลีรึ”
“ดูแล้วคงเป็นเพราะเจียงหลีทำลายสถิติลง ทำให้มู่เหยี่ยนฉือคนที่คลั่งไคล้การต่อสู้นั่นโมโหหรือ”
“ไม่ว่าจะเพราะอะไร อย่างไรพวกเราก็มีเรื่องสนุกๆ ให้ดู นี่คงเป็นการปะทะกันระหว่างปีศาจกับปีศาจ!”
“อืม เจียงหลีมีพรสวรรค์มาก แล้วยังรูปงามอีก ไม่รู้ว่าฝีมือการต่อสู้เป็นอย่างไรบ้าง”
“เจอกับคนสวยแบบนี้ ข้าทำไม่ลงหรอก ยอมตายด้วยมือของนางดีกว่าต้องทำร้ายนาง”
“น่าเสียดายที่มู่เหยี่ยนฉือไม่ใช่เจ้า ในหัวของเจ้านั่นมีแต่การต่อสู้ เป็นคนที่คลั่งไคล้การต่อสู้อย่างสมบูรณ์แบบ ต่อให้สวยกว่านี้ ในสายตาของเขาก็เป็นแค่โครงกระดูกสีชมพู”
“ไปๆๆ พวกเรารีบไปจับจองที่นั่งกันเถอะ!”
“รีบทำไม เจียงหลียังไม่รับคำท้ามิใช่หรือ”
“…”
ณ ตำหนักเทียนจื้อ เจียงหลีหยุดเดินแล้วหันมามองเสียงท้าสู้ที่ดังขึ้นไม่หยุดจากด้านนอก
กงเสวี่ยฮวากัดฟันพูด “มู่เหยี่ยนฉือนี่รีบร้อนจริงๆ!” ทันทีหลังจากนั้นเขาก็หันมามองเจียงหลี “เจียงหลี เจ้าไม่ใช่ลูกศิษย์วังเทียนอู่กงของข้า ไม่ต้องสนใจคำท้าของเขาก็ได้”
“ข้ารับคำท้า” เจียงหลีพูดอย่างเย็นชา
“ฮะ?” หงเสวี่ยฮวาอึ้งไป มองนางด้วยความตะลึง
เจียงหลีมองเขาแล้วเลิกคิ้ว
กงเสวี่ยฮวาทำอะไรไม่ได้จึงยิ้ม “เจ้าคิดดีแล้วหรือ เจ้าเพิ่งจะเป็นที่สนใจในวังเทียนอู่กงของข้า ถ้าหากว่าแพ้เขา จะขายหน้าเอานะ”
เจียงหลีกลับไม่คิดเช่นนั้น “ทักษะการต่อสู้ที่เพิ่งได้เรียนรู้มากำลังต้องการคนมาทดสอบอยู่พอดี”
“…” กงเสวี่ยฮวาถูกคำพูดของนางทำให้พูดไม่ออก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความมั่นใจที่เต็มเปี่ยมของนางรึเปล่าที่ทำให้รู้สึกแบบนั้น เขาหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมาแล้วลากไปบนฟ้า
ทันใดนั้นควันสีแดงก็พุ่งไปบนฟ้าแล้วค่อยๆ จางหายไป
“นี่คือการตอบรับคำท้า ถ้าหากไม่รับคำท้า ก็จะปล่อยควันสีเขียว” กงเสวี่ยฮวาพูดอธิบาย
เจียงหลีพยักหน้า แล้วหันหน้าหนีอย่างไม่สนใจ “ไปกันเถอะ ไปพบเจ้าของวังก่อน”
“รับคำท้าแล้ว! รับคำท้าแล้ว! เจียงหลีรับคำท้าแล้ว!”
“เร็วเข้า! รีบไปจองที่นั่ง ไปช้าเดี๋ยวไม่มีที่ดีๆ นั่ง”
“ไปๆๆ!”
ในตอนที่เจียงหลีก้าวเข้าสู่ตำหนัก เหล่าลูกศิษย์ในแต่ละส่วนของวังเทียนอู่กงกลายเป็นลำแสงมุ่งไปยังเวทีการประลอง
ระหว่างทาง มีคนต่อสู้กันอยู่ไม่น้อย
กงเสวี่ยฮวาผลักประตูใหญ่ของตำหนัก แล้วเดินเข้าไปกับเจียงหลี ในตำหนักโล่งมาก ไม่มีใครเลย มีเพียงชายวัยกลางคนรูปงามที่สวมใส่ชุดสีขาวคนนั้นนั่งอยู่
“ท่านพ่อ” กงเสวี่ยฮวาเรียกด้วยความนอบน้อม
กงฉิงพยักหน้า แล้วมองเจียงหลี
สายตาที่จ้องมองมีความกดดัน ทำให้เจียงหลีรู้สึกเหมือนว่าถูกมองจนเห็นถึงกระดูก นางไม่ได้แสดงอะไรออกมา นางทำความเคารพแล้วพูดกับกงฉิงว่า “ข้าน้อยคือเจียงหลี ขอคารวะใต้เท้า”

VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราชินีพลิกสวรรค์