ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 466

“เจ้าคิดดีแล้วหรือว่าจะอยู่ที่นี่ต่อ” เจียงเฮ่าถามซ้ำอีกหน

“อืม” มู่ชิงเหยียนพยักหน้าโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ระหว่างพวกเขาสองคนภายนอกเหมือนไม่มีอะไร แต่ภายในใจกลับเหมือนเก็บซ่อนอะไรไว้อยู่ ราวกับว่ามีกำแพงมาขวางกั้นตรงหน้าระหว่างพวกเขาไว้

สิ่งที่สามารถพูดได้ก็มีเพียงไม่กี่ประโยคพวกนั้น

บางประโยคที่มิใช่สิ่งที่คิดไว้แต่แรกก็กลับพูดออกมาอย่างอดมิได้

“หากเจ้าไปจากที่นี่ บางทีอาจจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้ก็ได้” เจียงเฮ่าพูดจบก็มานึกเสียใจทีหลัง อยากจะตบปากตัวเองแรงๆ เสียจริง

มู่ชิงเหยียนช้อนตามองเขาด้วยความตกใจและแฝงไว้ด้วยความผิดหวัง

นางไม่เอ่ยคำใด เจียงเฮ่ายิ่งใจไม่ดี กลัวว่านางจะเปลี่ยนใจจากไปจริงๆ ภายหน้าก็คงจะมิอาจพบนางได้อีก

จากนั้นมู่ชิงเหยียนก็สูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ฝืนยิ้มกล่าวว่า “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าหากข้าอยู่ต่อจะไม่มีอนาคตที่ดี”

ประโยคนี้แฝงไว้ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจและความดื้อรั้นทำเอาเจียงเฮ่าใจหล่นวูบ

เขาตอบเสียงไม่พอใจไปว่า “ตามใจเจ้า” แล้วก็หันหลังเดินจากไป

มู่ชิงเหยียนเห็นแผ่นหลังเขาเดินจากไปก็วิ่งหนีไปด้วยความพ่ายแพ้ทั้งน้ำตานองหน้าโดยไม่ไตร่ตรองอันใด

“เรื่องแค่นี้เอง! อย่าร้องสิมู่ชิงเหยียน! มิใช่ครั้งแรกที่ไอ้บ้านั่นโกรธเจ้าเสียหน่อย” มู่ชิงเหยียนบอกกับตัวเองแล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา

…

เจียงเฮ่าและมู่ชิงเหยียนกลับมาในเวลาไล่เลี่ยกัน เพียงแต่ว่ายามที่มู่ชิงเหยียนมาถึงนั้นขอบตานางแดงก่ำ

ทุกคนล้วนเห็นกันหมดแต่กลับไม่ได้ซักไซ้อันใด

เจียงหลีเหลือบตามองพี่ชายของตนคราหนึ่งแล้วเอ่ยกับมู่ชิงเหยียนว่า “หลังจากนี้สามวันเราจะไปที่ที่เจ้าขึ้นฝั่งมาในคราแรก”

มู่ชิงเหยียนชะงัก นางรู้ว่าเจียงหลีจะไปตรวจสอบเรื่องการค้ามนุษย์จึงได้พยักหน้ารับ

“เรื่องอันใด” เจียงเฮ่าเอ่ยถาม

เจียงหลีจึงได้เล่าเรื่องที่เจอมู่ชิงเหยียนคราแรกให้ฟัง “…มีคนจากหนานฮวงมาซีฮวงเพื่อค้ามนุษย์โดยแอบอ้างว่าเป็นเรือสินค้า เรื่องนี้เดิมทีข้ายังไม่มีเวลาไปตรวจสอบ แต่ในเมื่อยามนี้ที่นี่ต้องใช้เวลาในการปรับปรุงพักหนึ่ง ก็ถือโอกาสนี้ไปดูเสียหน่อย”

“นึกไม่ถึงว่าจะมีเรื่องเช่นนี้ด้วย!” ลู่เสวียนเอ่ยด้วยความโมโห

เหวินเหรินชิ่งชิ่งเห็นบรรยากาศไม่ค่อยดีจึงกล่าวว่า “คนพวกนี้เลวทรามนัก คิดไม่ถึงว่าจะเห็นคนเป็นสินค้าเช่นนี้ ยังดีที่ตอนนั้นชิงเหยียนหนีออกมาได้”

เจียงเฮ่าจ้องมู่ชิงเหยียนเขม็งด้วยสายตาเกรี้ยวกราดที่ยังคงไม่จางหายไป สีหน้าเขาบูดบึ้ง เขาไม่รู้มาก่อนว่านางเกือบจะถูกขายไปแล้ว!

เขาจะต้องหาคนพวกนั้นที่กล้าขายนางให้เจอแล้วหั่นศพพวกมันเป็นหมื่นๆ ชิ้นให้ได้!

“ข้าจะไปกับพวกเจ้าด้วย” เจียงเฮ่าเอ่ยเสียงเคร่งขรึม

“ข้าก็ด้วย!”

“ข้าก็ด้วย!”

ลู่เสวียนและเหวินเหรินชิ่งชิ่งต่างเอ่ยขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน

“เดี๋ยวๆ พวกเจ้าไปกันหมดแล้วทางนี้จะทำอย่างไร” กงเสวี่ยฮวาเอ่ยเตือนขึ้น “แต่เจ้าเป็นถึงหลิงหวังที่มีเพียงผู้เดียวเชียวนะ!”

เจียงเฮ่าถลึงตามอง “เจ้ามิใช่นายน้อยแห่งวังเทียนอู่กงหรอกหรือ มีเจ้าเป็นผู้ปกครอง ผู้ใดยังจะกล้าก่อเรื่องได้อีก” เจียงเฮ่ามองเขาคราหนึ่ง

เขาจะปล่อยให้เจียงหลีกับมู่ชิงเหยียนเดินทางกันเพียงลำพังได้อย่างไร

“เอ๋” กงเสวี่ยฮวาลุกขึ้นถกแขนเสื้อ “ข้าชักจะโมโหแล้วนะ! ข้าช่วยเหลือผู้คนด้วยความยินดี เหตุใดกลายเป็นหาเรื่องยุ่งยากมาใส่ข้าเสียได้”

เขาพบว่าคนกลุ่มนี้ล้วนเป็นประเภทชี้นิ้วสั่งคนอื่นส่วนตัวเองไม่ลงมือทำอันใดทั้งนั้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน