หลังจากหญิงสาวแห่งวังเวิ่นฉิงพูดจบ นางได้จ้องมองไปที่กริชในมือของเจียงหลี เงยหน้าขึ้นด้วยแววตาที่หม่นหมอง และมองดูนางอย่างน่าสงสาร
เจียงหลียังคงยิ้ม “ยังไงซะเจ้าก็อยู่ในกำมือของพวกเราแล้ว คิดว่าข้าจะเอากริชนี่ออกไปอย่างนั้นหรือ”
หญิงสาวกะพริบตา แววตาอันน้อยเนื้อต่ำใจยิ่งปรากฏเด่นชัดมากขึ้น
“แต่ข้าไม่ยอม” รอยยิ้มลึกๆ ปรากฏบนใบหน้าของเจียงหลี และใช้กริชแทงลึกเข้าไปเล็กน้อย
เลือดหนึ่งหยดไหลหยดออกมาจากแก้มของหญิงสาวแห่งวังเวิ่นฉิง
นางเนื้อตัวแข็งทื่อทันที ใบหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย “น้องสาว มือต้องนิ่ง”
“ขึ้นอยู่กับว่าคำตอบของเจ้าจะทำให้ข้าพอใจได้หรือไม่” เจียงหลียิ้มแก้มปริ
ขณะที่รอยยิ้มของหญิงสาวแข็งทื่อเล็กน้อย และในที่สุดนางดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าเวลานี้เจียงหลีไม่ใช่คนที่นางจะแตะต้องได้
“อยากถามอะไร ก็ถามมาได้เลย” หญิงสาวยอมจำนน
เจียงหลีถามว่า “ในฐานะที่เจ้าเป็นคนของวังเวิ่นฉิง แต่กลับซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่ของหลีหุนจงต้องการทำอะไรกันแน่”
“นี่คือเรื่องของวังเวิ่นฉิงเรา ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า ทำไมเจ้าถึงอยากรู้ด้วยเล่า” หญิงสาวเอ่ย
เจียงหลีตอบนางด้วยการลงมือใช้กริชกรีดเบาๆ ทันใดนั้น แผลก็ปรากฏขึ้นที่แก้มของหญิงสาว และเลือดก็ไหลหยดออกมาอย่างช้าๆ
ใบหน้าของหญิงสาวของวังเวิ่นฉิงเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดในทันใด
“รอยกรีดนี้ค่อนข้างตื้น หากรักษาเร็ว จะไม่ทิ้งรอยไว้ แต่รอยต่อไป ข้าไม่ใจดีเช่นนี้แน่” เจียงหลีพูดด้วยรอยยิ้ม
เมื่อหญิงสาวของวังเวิ่นฉิงมองเห็นรอยยิ้มของนาง กลับขนลุกซู่
“ข้ามาที่นี่เพื่อมาสืบหาลูกศิษย์ของวังเวิ่นฉิงที่หายตัวไป” หญิงสาวเก็บสายตาที่อ่อนหวาน แล้วพูดอย่างเย็นชา
“ศิษย์ของวังเวิ่นฉิงหายไปจากที่นี่หรือ” เจียงหลีประหลาดใจเล็กน้อย
เจียงเฮ่าและมู่ชิงเหยียนก็ต่างรู้สึกเหลือเชื่อเช่นกัน
แต่ทว่า หากสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดเป็นความจริง ก็อธิบายได้ว่าเหตุใดนางถึงปรากฏตัวที่นี่
“ลงรายละเอียดหน่อย” เจียงหลีข่มขู่ด้วยกริชในมือ
หญิงสาวคนนั้นไม่มีทางเลือกอื่น “ช่วงก่อน ลูกศิษย์ของวังเวิ่นฉิงคนหนึ่งเดินทางผ่านเมืองซู่หยาและได้ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือกะทันหัน แต่เมื่อคนของพวกเราไปถึง นางได้หายตัวไปแล้ว เมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ทางวังเวิ่นฉิงเราต้องสืบหาจนถึงที่สุด”
“เจ้าสามารถมาสืบเรื่องนี้ได้ สถานะของเจ้าในวังเวิ่นฉิงคงไม่ต่ำล่ะสินะ” เจียงหลีถาม
หญิงสาวคนนั้นกลับยิ้มเยาะ “เรื่องนี้ติดประกาศอยู่ในภารกิจของวังเรา ใครๆ ก็รับเรื่องได้”
ใครๆ ก็รับเรื่องได้หรือ
เจียงหลียิ้มในใจ เรื่องนี้หากปล่อยให้ลูกศิษย์ทั่วไปมาสืบหา เกรงว่าจะไม่พบร่องรอยใดๆ และคนต้องหายตัวไปอีกเป็นแน่ ผู้ที่สามารถรับเรื่องนี้ได้ ต้องเป็นผู้ที่ค่อนข้างมีฝีมือ แต่ในเมื่อหญิงสาวคนนั้นไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน นางก็ขี้เกียจถามต่อ
“คนในเมืองซู่หยากล้าลงมือกับลูกศิษย์ของวังเวิ่นฉิงหรือ” เจียงหลีพูดขึ้นทันที
หญิงสาวยิ้มเยาะ “แน่นอนว่าไม่กล้า”
“เจ้าสงสัยว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับพวกหลีหุนจงหรือ” เจียงหลีหลอกถาม
“เจ้ารู้ได้อย่างไร!” หญิงสาวมองนางอย่างแปลกใจ
เจียงหลีดึงกริชออกทันที ทำให้ปรากฏแสงสีแดงในมือกวาดผ่านบาดแผลที่แก้มของนาง
VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราชินีพลิกสวรรค์