ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 77

ราชินีพลิกสวรรค์ – ตอนที่ 77 นางยังคงเปล่งประกายที่สุด

“เจียงหลี เจ้าตายซะเถอะ!”

หลิงเจี้ยงตระกูลเย่ว์ตามมา เมื่อดวงตามองเห็นเจียงหลีข้ามเข้าไปในประตูใหญ่จวนลู่จึงร้อนใจส่งทักษะต่อสู้เพื่อฆ่านาง

และในขณะนั้นเอง ขณะที่เจียงหลีใกล้จนมุม แต่ดวงตาเป็นประกายกลับสาดส่องไปยังร่างของคนที่อยู่ตรงหน้า

“ข้ากลับมาแล้ว” นางพูดกับเขา

น้ำเสียงสงบเรียบไร้ซึ่งลูกคลื่นราวกับว่านางเพียงแค่เดินเล่นรอบถนนอย่างผ่อนคลายสบายอารมณ์

ร่างอันสูงใหญ่อ้าแขนรับร่างนางที่กระโจนใส่เขาเข้ามาในอ้อมแขน เมื่อเข้าสู่อ้อมกอดกว้างกลิ่นยาหอมเย็นก็ถูกนางสูดดมเข้าจมูก ชื่นใจจริงๆ

“ข้ารู้ว่าเจ้าต้องกลับมาให้ได้ ลำบากเจ้าแล้ว” หญิงสาวที่ลู่เจี้ยโอบกอดโชกเลือดไปทั่วกายแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย

หลิงเจี้ยงของตระกูลเย่ว์ที่ไล่ตามมานั้นไม่เคยอยู่ในสายตา ราวกับว่าไม่ได้มีอยู่มาตั้งแต่แรก

และการโจมตีหลิงเจี้ยงตระกูลเย่ว์ผู้นั้นกลับถูกทำให้ไป สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสยองรู้สึกเหมือนก้าวสู่พื้นที่เสี่ยงจากก้นบึ้งของหัวใจ

หนี! แทบจะเป็นปฏิกิริยาตามสัญชาติญาณในทันที เขาถอดใจกับภารกิจตามฆ่าเจียงหลี จึงหันหลังคิดหนีกลับไป

และในขณะนั้นเองร่างหนึ่งเหาะมาจากในจวนตระกูลลู่ ยกสองมือใช้พลังดึงดูดเขาจากกลางอากาศให้กลับมา

“บังอาจกล้ามาเหยียบตระกูลลู่! ฆ่าเสียไม่ต้องปราณี!” ผู้ที่เข้ามาส่งเสียงคำรามด้วยความโทสะ

ได้ยินเพียงเสียงร้อง อ้ากกก! จากหลิงเจี้ยงตระกูลเย่ว์อย่างทรมาน

เจียงหลีที่กระโจนใส่อ้อมกอดของลู่เจี้ยหันไปมองด้วยความสงสัย

เป็นลู่จ้านนี่เอง! เจียงหลีหรี่ตา คนที่เหาะออกมาจากจวนลู่ เป็นเพียงแค่เงาข้างหลังแต่นางกลับระบุตัวได้ในแวบเดียว ในที่สุดเขาก็มาจนได้ ลู่เจี้ยวางแผนทุกอย่างไว้ตั้งแต่แรกแล้วหรือ

ปัง!

เสียงดังสนั่น หลิงเจี้ยงตระกูลเย่ว์โดนลู่จ้านดึงดูดกลับมาระเบิดเป็นจุลกลางอากาศ ร่างทั้งร่างกลายเป็นเศษกลุ่มก้อนเลือนรางของเลือดเนื้อตกลงไปยังด้านนอกประตูใหญ่ของจวนตระกูลลู่

ทันใดนั้นเจียงหลีรู้สึกตัวเบาหวิวเพราะถูกลู่เจี้ยช้อนอุ้มขึ้นมา นางมองกลับไปอย่างแปลกใจ ผู้ชายที่มองเท่าไหร่ก็ไม่ทะลุปรุโปร่งเสียที

เดิมทีคิดว่าหลังจากกลับมาแล้วจะคิดบัญชีกับเขา แอบบ่นในใจที่เขาปล่อยให้ตัวเองถูกตระกูลเย่ว์ตามฆ่าเช่นนี้ แต่เมื่อได้เห็นหน้าเขาแล้วนางหายโกรธทันที

ที่จริงมิใช่ว่านางไม่เข้าใจวิธีการของลู่เจี้ย อยากจะเติบโตเร็วๆ ก็ต้องเผชิญหน้ากับความเป็นความตายเพียงลำพังให้ได้ ถ้าหากยังพึ่งพาคนอื่นไปเสียทุกเรื่อง เมื่อเจอภัยอันตรายก็เสาะหาภูผาเพื่อกำบัง เช่นนั้นก็คงมิต้องเอ่ยถึงการปีนป่ายเพื่อไปสู่จุดสูงสุด

ลู่เจี้ยกล่าวไว้อย่างชัดเจนตั้งแต่แรก เขาได้เห็นถึงพรสวรรค์ของนาง หวังว่าหลังจากที่นางเติบโตอย่างรวดเร็วแล้ว จะตอบแทนตระกูลลู่และคุ้มครองตระกูลลู่ได้

“เจ้าจะทำอะไร” เมื่อถูกกอดไว้ในอ้อมแขนเจียงหลีก็ไร้ซึ่งความเหนียมอาย แขนโอนอ่อนราวกับไร้กระดูกทั้งสองข้างยกขึ้นคล้องคอลู่เจี้ยด้วยท่าทางแนบสนิท ส่งสายตายั่วเย้า

“พาเจ้าไปอาบน้ำอย่างไรเล่า” ลู่เจี้ยตอบตามตรง

“แล้วตระกูลเย่ว์นั่นจะทำเยี่ยงไรดี” เจียงหลีถามไม่จริงจังนัก

ลู่เจี้ยหยุดชะงักเท้าไว้ครู่หนึ่งก้มมองนางแล้วจึงหัวเราะเบาๆ

ทันใดนั้นเจียงหลีรู้สึกว่าความงดงามตรงหน้ามีความรู้สึกบางอย่างที่อยากใกล้ชิดก็แปรเปลี่ยนชั่วพริบตา แม่ตัวดีคนนี้นี่!

“พวกเขารังแกคนของข้า นับจากวันนี้เป็นต้นไป เมืองซูหนานจะไม่มีตระกูลเย่ว์อีกต่อไป” ลู่เจี้ยตอบนาง

เจียงหลีถึงกับผงะ แม้คำตอบจะอยู่ในความคาดหมาย แต่ทว่าสิ่งที่ลู่เจี้ยกล่าวออกมาทำไมนางถึงรู้สึกดูมารยาชอบกลล่ะ ทั้งยังพูดคำว่า คนของเขา ถูกเล่นงานเสียด้วย

ราวกับว่าจะยืนยันคำพูดของลู่เจี้ย เมื่อวาจาของเขากำลังเอ่ยจบ เจียงหลีก็มองเห็นผู้อารักขาตระกูลลู่ที่พร้อมจะพลีชีพได้ทุกเวลานับพันคน

เอ่อ…

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน