ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 87

ราชินีพลิกสวรรค์ – ตอนที่ 87 ขอมอบคำว่า “หย่า” ให้ท่าน

“เจ้าช่างบังอาจยิ่งนัก!”

มู่หว่านโหรวยังไม่ทันได้พูด อู๋เชียนก็โกรธเจียงหลีไปเสียแล้ว “เป็นแค่ทาสหญิง ต่อหน้าองค์หญิงเจ้าจะมีสิทธิ์พูดอะไร”

“เจ้าสิบังอาจ! ที่นี่เป็นที่อยู่อาศัยตระกูลลู่ของข้า นายน้อยของบ้านข้ายังไม่ได้พูด จะปล่อยให้สุนัขต่างถิ่นมาเห่าที่นี่ได้อย่างไร ไม่ว่าเจ้าจะหยิ่งแค่ไหน เจ้าก็จะต้องถูกไล่ตีออกไป!” ทันใดนั้นสายตาของเจียงหลีก็คมกริบขึ้นมา ดวงตาที่คมกริบนั้นทอดสายตาไปที่อู๋เชียน

“เจ้า!” อู๋เชียนไม่เคยถูกทำให้อับอายเท่านี้มาก่อน

ภายใต้ความโกรธ เขาได้ปลดปล่อยพลังวิญญาณออกมา

การฝึกฝนของอู๋เชียนเป็นขั้นสูงสุดคือระดับเก้าของหลิงเจี้ยง และเขาอยู่ห่างจากหลิงไซว่เพียงหน่อยเดียว ในขณะนี้ภายใต้ความโกรธ เขาได้ปลดปล่อยพลังวิญญาณ ซึ่งเป็นพลังที่มีความรุนแรงและมองไม่เห็น ได้เปล่งออกมาจากตัวเขาเหมือนน้ำวน ทำให้โต๊ะเก้าอี้โดยรอบกลายเป็นผงและลอยอยู่ในอากาศ

“เจ้าสุนัขเฒ่า! คิดจะรังแกข้า คิดว่าตระกูลลู่ไม่มีคนแล้วหรือไง!” เจียงหลีไม่กลัวพลังของอู๋เชียน และได้ก้าวไปข้างหน้า ในขณะที่นางก้าวออกไป พลังบนร่างของนางก็ระเบิดออกมา และภาพของเลี่ยเทียนซื่อได้ปรากฏอยู่ด้านหลังนาง

ภายนอกมีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังมา

เห็นได้ชัดว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในที่นี่ ทำให้องครักษ์ของตระกูลลู่ตื่นตระหนกนัก

“ใครกันที่มาเสียมารยาทในตระกูลลู่ของข้า!” เสียงตะโกนที่ดังสนั่นเหมือนเสียงฟ้าฟาด ร่างของลู่จ้านก็ได้ปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศอย่างไม่คาดคิด และได้ยกมือขึ้นแล้วจู่โจมไปทางอู๋เชียน

ทันใดนั้น เหมือนมีม้าพันตัวคำราม พวกมันมุ่งไปข้างหน้า เพื่อบดขยี้พลังของอู๋เชียน ไม่เพียงเท่านี้ พลังฝ่ามือนี้ได้ตกลงมาที่ร่างของอู๋เชียนโดยตรง ทำให้เขาลอยตัวขึ้นกลางอากาศทันที แล้วตกลงมาอยู่นอกห้องโถง ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตา หลังจากทุกอย่างจบลง ลู่จ้านก็ลงมาอยู่ในห้องโถงประหนึ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น ด้วยสายตาที่เย็นชาราวกับใบมีดที่คมกริบ กวาดตามองดู ‘แขก’ เหล่านั้นของตระกูลลู่

พายุดูเหมือนจะสงบลงแล้ว

อย่างไรก็ตาม โต๊ะและเก้าอี้ในห้องโถงถูกทำลายจนเกือบหมดสิ้น เว้นแต่ม้านั่งอวิ๋นจิ่นตัวยาวของลู่เจี้ย

“ข้าเป็นคนของสำนักหลิงอู่ พวกเจ้าตระกูลลู่ต้องการจะก่อกบฏหรือ” น้ำเสียงที่โกรธของอู๋เชียนดังมาจากด้านนอกห้องโถง

ลู่จ้านหัวเราะเยาะ “การฆ่าเจ้าเป็นการกบฏอย่างนั้นหรือ เจ้ามองตัวเองสูงส่งเกินไปแล้ว”

“ลู่จ้าน ส่งแขก” ในเวลานี้ลู่เจี้ยเปิดปากพูด และน้ำเสียงของเขายังคงเบาบางเสมือนไอหมอก

ลู่จ้านลดความเย่อหยิ่งลงทันที และกล่าวด้วยความเคารพว่า “ขอรับ!”

เมื่อพูดจบ หลิงเจี้ยงทั้งสองในตระกูลลู่ ซ้ายคนหนึ่งขวาคนหนึ่งเข้าไปจับอู๋เชียนทันที หยุดการดิ้นรนและคำพูดของเขา แล้วพาเดินตรงไปที่ประตูใหญ่ โดยไม่เห็นแก่หน้าของสำหนักหลิงอู่และมู่หว่านโหรวแม้แต่น้อย

หนานอู๋เฮิ่นไม่ขยับ เขามองไปที่ลู่เจี้ยที่สงบนิ่งตั้งแต่ต้นจนจบ ดวงตาของเขาเปล่งประกาย เมื่อเห็นลู่เจี้ยครั้งแรก รู้สึกสับสนกับความงามของเขา แต่เมื่อมองดูเขาในเวลานี้ กลับรู้สึกว่ามีความไม่ธรรมดา แม้ว่าจะไม่สามารถฝึกฝนวรยุทธ์ แต่ยังทำให้ผู้อื่นรู้สึกเกรงขามได้

ต่อหน้าลู่เจี้ย แม้แต่เขาผู้เป็นหลิงไซว่ ก็ยังต้องยับยั้งพลังของเขาเอาไว้ และแสดงความเคารพ นี่คือเจ้านายน้อยที่บอบบางแห่งตระกูลลู่ ที่ผู้คนกล่าวขานกันว่าเป็นคนงดงามป่วยขี้โรคนั่นหรือ

หนานอู๋เฮิ่นรู้สึกประหลาดใจ สายตาของเขามองไปรอบๆ ตัวเจียงหลีกับลู่เจี้ย ด้วยความตื่นเต้น เขารู้สึกว่า การมาซูหนานในครั้งนี้ เป็นการเดินทางที่คุ้มค่าจริงๆ!

“ลู่เจี้ย เจ้าก็อย่าได้ทำเกินกว่าเหตุ! อย่างไรก็ตามอู๋เชียนก็เป็นผู้อาวุโสของสำนักหลิงอู่” การแสดงออกทางสีหน้าของมู่หว่านโหรวในเวลานี้ได้สงบลงแล้ว และปรากฎความสง่างามขององค์หญิงออกมา

ในขณะนี้ลู่จ้านได้ถอยกลับไปหาลู่เจี้ย เขาเป็นชายคนหนึ่ง ไม่สะดวกที่จะโต้เถียงกับองค์หญิงอันผิง

แต่ว่าเจียงหลีกลับไม่รู้สึกว่าไม่มีอะไรที่ต้องเกรงใจ นอกจากนี้นางยังยืนอยู่ข้างๆ ลู่เจี้ย และมองไปที่มู่หว่านโหรวด้วยความเย่อหยิ่ง “เขาเป็นเพียงสุนัขแก่ตัวหนึ่งที่เรียกร้องความสนใจก็เท่านั้น องค์หญิงท่านมีคุณธรรมสูงส่ง อย่าพูดแทนเขาเลย”

ดวงตาของมู่หว่านโหรวเย็นลง กวาดสายตาไปทางเจียงหลี

ก่อนหน้านี้ นางทาสคนนี้ทำให้นางอับอาย แต่นางก็ไม่ได้ว่าอะไร

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน