ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 96

ราชินีพลิกสวรรค์ – ตอนที่ 96 ตบหน้าตัวเอง น่าอายหรือไม่
แท้จริงแล้วเจียงหลีไม่คุ้นเคยกับคนที่เดินตรงมานัก แต่ว่า รู้จักกันนั้นเป็นความจริง และเกลียดชังกันนั้นก็เป็นความจริงเช่นกัน แต่จุดเริ่มต้นในความบาดหมางของฝ่ายตรงข้ามนั้นไม่ใช่นาง แต่เป็นเจียงเฮ่าพี่ชายของนาง

“โจวเย่าจู่?” เจียงหลีเรียกชื่อเขาอย่างไม่จริงจัง

ดวงตาของโจวเย่าจู่แสดงความตื่นเต้นที่ดุร้าย และเดินนำผู้ติดตาม เดินตรงไปหาเจียงหลี “แล้วพี่ชายผู้ต้องหลบหนีของเจ้าล่ะ เขาสาบานว่าจะเข้าสู่สถาบันไป๋หยวนไม่ใช่หรือ วันนี้ข้ามารายงานตัวแล้ว แล้วตัวเขาล่ะ”

ดวงตาที่สดใสของเจียงหลีกะพริบถี่ๆ

น่าเสียดายที่โจวเย่าจู่ผู้มัวอยู่กับความวุ่นวาย จึงไม่เห็นความเย็นชาในดวงตาของนาง

เจียงหลีดึงสายตากลับมาอย่างช้าๆ และกำลังจะเดินไปเข้าแถวทางซ้าย เพราะนางมีป้ายชื่อที่ได้รับการคัดเลือกจากหนานอู๋เฮิ่น และแน่นอนว่านางไม่จำเป็นต้องเข้าแถวทางด้านขวา

แต่ทันทีที่นางขยับตัว โจวเย่าจู่ก็ไปยืนขวางอยู่ตรงหน้านาง กางมือทั้งสองข้างออก ขวางเส้นทางของนางเอาไว้

เจียงหลีขมวดคิ้ว และพูดอย่างเย็นชา “สุนัขที่ดีไม่ยืนขวางทาง”

เมื่อได้ยินเจียงหลีเรียกเขาว่าสุนัข แววตาของโจวเย่าจู่ก็เปลี่ยนไป “นังนี่ เจ้าพูดว่าอะไรนะ เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าจะฆ่าเจ้าให้ตาย”

เจียงหลียิ้ม “ผู้ที่พ่ายแพ้แก่พี่ชายข้า ไม่สิ ไม่สามารถเรียกได้ว่าพ่ายแพ้ มันถือได้ว่าเป็นเพียงการทำให้อับอายเท่านั้น เขาสมควรที่จะมาตะโกนต่อหน้าข้าอีกหรือ

“เจียงหลี! เจ้ากล้านักใช่ไหม เจ้าคิดว่าพี่ชายของเจ้ายังอยู่อีกหรือ ตอนนี้เขาไม่ใช่เทียนเจียวของตระกูลเจียงของพวกเจ้าแล้ว เป็นแค่ผู้หลบหนีคนหนึ่งเท่านั้น บุตรชายของขุนนางที่มีความผิดมหันต์! เจ้าเองก็เป็นแค่บุตรตรีของคุณนางที่มีความผิด หากไม่ได้พระกรุณาจากฮ่องเต้ ตระกูลเจียงของเจ้าจะต้องสูญเสียหัวไปแล้วทีละคน!” โจวเย่าจู่สบถด้วยใบหน้าที่ดุร้าย

เสียงของเขา ดึงดูดผู้คนมากมายในแถวให้มองมา

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา สายตาของทุกคนที่มองไปทางเจียงหลีก็เปลี่ยนไป คำว่า ‘ลูกหลานของผู้ต้องโทษ’ ถูกตีตราลงบนใบหน้าของเจียงหลีเสียแล้ว

ใบหน้าเล็กๆ ของเจียงหลีเย็นลงเล็กน้อย

โจวเย่าจู่ผู้นี้เคยต่อสู้กับเจียงเฮ่าในทุกหนทุกแห่ง และต้องการต่อสู้แย่งชิงกับเจียงเฮ่าในทุกสิ่ง แต่ก็ไม่รู้ว่าการต่อสู้แบบนี้ สาเหตุเป็นเพราะความคิดเห็นทางการเมือง ของเจียงหลินเฟิงแตกต่างจากโจวเผิงบิดาของโจวเย่าจู่หรือเปล่า

แต่ว่า เขาต้องการแข่งขันกับเจียงเฮ่า แต่ในทุกครั้งเขาก็แพ้ให้แก่เจียงเฮ่า

“โจวเย่าจู่ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง ไสหัวไปให้พ้น” เจียงหลีไม่ต้องการพาตัวเองไปเกี่ยวข้อให้กับเรื่องเก่าๆ ปัญหาเดิมๆ เหล่านี้

แต่เห็นได้ชัดว่า โจวเย่าจู่ไม่ได้ตั้งใจที่จะปล่อยคนในตระกูลเจียงไปอย่างง่ายๆ

“เจ้าบอกให้ข้าไสหัวไปให้พ้น?” โจวเย่าจู่ยิ้มอย่างร้ายกาจ “เจียงหลีเจ้าลืมไปหรือ ว่าใครเป็นคนขังเจ้าไว้ในวัดซอมซ่อในตอนนั้น ใครกันนะที่กลัวจนร้องไห้ทั้งคืนและป่วยเป็นเวลาหลายเดือน หลังจากที่เป็นพวกไพร่แล้ว ก็เริ่มรู้จักเกรี้ยวกราดแล้วหรือ! “

ดวงตาของเจียงหลีไม่สามารถคาดเดาได้

คนที่ประสบกับสิ่งที่โจวเย่าจู่พูดไม่ใช่นาง แต่เป็นร่างเดิม อย่างไรก็ตาม ด้วยคำพูดของเขา ความทรงจำเหล่านั้นก็ปรากฏขึ้นในส่วนลึกของใจนาง

นั่นคือตอนที่เจียงลีอายุได้สิบขวบ โจวเย่าจู่ต้องการท้าทายเจียงเฮ่า แต่ถูกปฏิเสธ ดังนั้นจึงแอบพาตัวนางออกไป และขังไว้ในวัดที่ปรักหักพังบนภูเขา เพื่อพยายามบังคับให้เจียงเฮ่ายอมจำนน

คืนนั้นมีฝนตกฟ้าคะนองฟ้าผ่าและฟ้าร้อง

ที่ตระกูลเจียง ต่างพากันหานางอย่างบ้าคลั่ง จนกระทั่งเจียงเฮ่าได้รับหนังสือท้าทายของโจวเย่าจู่ จึงรู้ว่าเจียงหลีถูกโจวเย่าจู่จับตัวไป

เพื่อช่วยน้องสาวให้กลับมา เจียงเฮ่าไปตามที่นัดหมายคนเดียว ไปถึงสถานที่ที่ตกลงกันไว้ แต่กลับพบว่าไม่ใช่โจวเย่าจู่ที่จะต่อสู้กับเขา แต่กลับเป็นยอดฝีมือสองคนที่เขาจ้างมา

เจียงเฮ่าในตอนนั้นอายุเพียงสิบเจ็ดปี การฝึกฝนของเขาอยู่ในระดับที่เจ็ดของหลิงซือ ผู้ที่ต่อสู้กับเขาล้วนเป็นทหารผ่านศึกของหลิงซือในระดับแปด

เพราะน้องสาวถูกจับไป เจียงเฮ่าต้องต่อสู้แบบหนึ่งต่อสอง เกือบจะต้องเสียชีวิตไปครึ่งหนึ่ง แต่ก็เอาชนะสองคนนั้นไปได้อย่างหวุดหวิด จึงบังคับให้โจวเย่าจู่บอกที่อยู่ของเจียงหลี หลังจากนั้นก็ไม่คำนึงถึงอาการบาดเจ็บของตัวเอง ฝ่าฝนที่ตกหนักเพื่อไปหาเจียงหลีที่หวาดกลัวเป็นไข้และได้พากลับมา

ดวงตาของเจียงหรี่ลงเล็กน้อย และในดวงตาที่สดใสเหล่านั้น ดูเหมือนว่าจะมีภาพสายฝนที่ตกหนักถนนบนภูเขาที่เต็มไปด้วยโคลน มีชายหนุ่มที่ร่างกายเปื้อนเลือด แบกนางไว้ที่หลังและวิ่งอย่างไม่หยุด

เขาถอดเสื้อผ้าของตนออก คลุมร่างของนางเอาไว้ หาใบไม้ขนาดใหญ่เพื่อปกป้องนางจากสายฝน และคอยพูดคุยกับนาง ร้องไห้และอ้อนวอนเพียงเพราะกลัวว่านางจะหลับไป