รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 380

“นี่ไม่เป็นอะไรหรอก คุณมีอะไร ก็รีบถามเถอะ” การันต์สะบัดมือเล็กน้อย จากนั้นก็หลับตาลงแล้วเริ่มพักผ่อนไป เพื่อฟื้นฟูพลังงาน

มายมิ้นท์พูดขอบคุณไปคำหนึ่ง จากนั้นก็ตบลาเต้ที่อยู่ข้างหลังเล็กน้อย “เต้ เข็นฉันเข้าไปใกล้อีกหน่อย”

ลาเต้ตอบรับคำหนึ่ง แล้วก็เข็นเธอเข้าไปใกล้ตรงหน้าลำดวน

มายมิ้นท์ยื่นมือไป จับโดนใบหน้าของหล่อน จากนั้นก็ชิดเข้าไปที่ข้างหูของหล่อน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงต่ำราวกับปีศาจ “ลำดวน บอกฉันมา คนที่สำคัญที่สุดของคุณ คือใคร!”

“คือลูกชายของฉัน” ลำดวนตอบขึ้นมาช้า ๆ

มายมิ้นท์หรี่ตาลง “ลูกชาย? เพราะฉะนั้นคุณลอบทำร้ายมายมิ้นท์ เพราะว่าลูกชายของคุณเหรอ?”

“ฉันไม่ได้ลอบทำร้ายมายมิ้นท์” ลำดวนพูดขึ้นมา

มายมิ้นท์ตกตะลึงจนลืมตาโตขึ้นมา “คุณไม่ได้ทำเหรอ?”

ลาเต้และการันต์เองก็แปลกใจเป็นอย่างมาก

ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่สถานีตำรวจ ลำดวนยอมรับว่าตัวเองเป็นคนลอบทำร้ายมายมิ้นท์ แล้วทำไมตอนนี้ถึงพูดว่าไม่ได้ทำแล้วล่ะ?

แต่ว่าคนที่อยู่ภายใต้การโดนสะกดจิต ไม่มีทางที่จะพูดโกหกแน่นอน

ถ้าอย่างงั้นก็หมายความว่า ที่ลำดวนพูดที่สถานีตำรวจนั้นเป็นเรื่องโกหก

“ฉันไม่ได้ทำ คนที่ลอบทำร้ายมายมิ้นท์ ไม่ใช่ฉัน แต่คือหล่อน” เรียวปากของลำดวนอ้าออกตอบคำถามขึ้นมา

มายมิ้นท์กำมือไว้แน่น “หล่อนเป็นใคร? แล้วทำไมคุณถึงพูดว่าตัวเองเป็นคนลอบทำร้ายมายมิ้นท์?”

“ฉันไม่รู้ว่าหล่อนคือใคร หล่อนไม่ได้บอกชื่อของหล่อนให้ฉันรู้ ฉันรู้แค่ว่าหล่อนหน้าตาเป็นยังไง หล่อนมาหาฉัน บอกว่าไฝแดงตรงข้อมือมายมิ้นท์ จะเป็นภัยคุกคามต่อสถานะของหล่อน หล่อนจะต้องทำลายไฝแดงเม็ดนั้น จากนั้นก็จะให้เงินฉันก้อนหนึ่ง ให้ฉันเอาไปรักษาลูกชาย จากนั้นก็ให้รับโทษแทนหล่อน” คำพูดของลำดวนทำให้ผู้คนตกตะลึง

ลาเต้สูดลมเย็น ๆ เข้าไปคำหนึ่ง “สวรรค์ ช่วยรับโทษแทนคนอื่นเหรอ!”

มายมิ้นท์เองก็โดนเรื่องนี้ทำให้ตกตะลึงจนถึงขีดสุดแล้ว

เธอเคยคิดว่าลำดวนคนนี้อาจจะโดนคนจ้างวานมา

แต่คิดไม่ถึงว่า จะเป็นการรับโทษแทนไปได้

มายมิ้นท์โกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว

คนที่มาลอบทำร้ายเธอตัวจริง หลังจากที่ส่งคนมารับโทษแทนแล้ว ก็ยังใช้ชีวิตอย่างอิสรเสรีต่อไป

ซึ่งนั่นก็หมายความว่า ต่อไปคนคนนี้ ก็ยังจะลงมือกับเธอได้อีกใช่ไหม!

“ทำไมถึงบอกว่าไฝแดงของฉันเป็นภัยคุกคามต่อสถานะของหล่อน? ตกลงไฝแดงของฉัน มันมีความลับอะไรกันแน่?” มายมิ้นท์ถามแล้วก็กัดริมฝีปากล่างเอาไว้แน่น

มุมปากของลำดวนขยับเล็กน้อย “ฉันไม่รู้ หล่อนไม่ได้บอกฉัน หล่อนบอกฉันแค่เป็นภัยคุกคามต่อสถานะของหล่อนเท่านั้น”

“ถึงว่าตอนนั้นที่เธอไม่ตอบ ที่แท้เป็นเพราะว่าไม่รู้เรื่องนี่เอง” จู่ ๆ ลาเต้ก็ลูบคางเล็กน้อย

มายมิ้นท์สูดลมหายใจเข้าทีหนึ่ง “งั้นทำไมตอนนั้นคุณถึงพูดว่า คนที่ให้คุณมารับโทษแทนคนนี้ เป็นคนที่สำคัญที่สุดของคุณล่ะ?”

“เพราะว่า ฉันอยากจะปิดบังลูกชายของฉันไว้ ฉันไม่อยากเปิดเผยว่าฉันยังมีลูกชายอยู่อีกคน เพราะฉะนั้นถึงได้พูดว่า แบบนี้พวกคุณก็จะถูกฉันดึงให้เข้าใจผิด ให้คิดว่าที่ฉันลอบทำร้ายมายมิ้นท์ก็ทำเพื่อหล่อน” ลำดวนตอบขึ้นมา

ลาเต้ยิ้มเย็นขึ้นมาทีหนึ่ง “งั้นคุณก็ฉลาดเกินไปแล้วนะ”

“ลูกชายของคุณเป็นอะไรไป?” มายมิ้นท์ถามขึ้นอีก

“ลูกชายฉันเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว จะต้องใช้เงินก้อนใหญ่มาผ่าตัด และค่ารักษา เพราะฉะนั้นที่หล่อนมาหาฉัน ก็แค่ต้องการให้ฉันรับโทษแทนหล่อน แล้วหล่อนก็จะออกเงินค่ารักษาให้ลูกชายฉัน”

“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง” ลาเต้ถอนหายใจทีหนึ่ง “เพื่อที่จะรักษาตัวให้ลูกชาย เธอจึงซัดทอดคนคนนั้นออกมาไม่ได้ จำเป็นต้องยืนกรานว่าตัวเองเป็นคนลอบทำร้ายคุณ ไม่งั้นถ้าเธอเกิดเปิดเผยว่าตัวเองบริสุทธิ์ขึ้นมา แค่มารับโทษแทนเท่านั้น ไม่ว่าคนคนนั้นจะโดนจับตัวได้หรือเปล่า แต่ลูกชายของเธอก็จะไม่มีทางรอดแล้ว”

ดวงตาของมายมิ้นท์กะพริบขึ้นเล็กน้อย “ใช่ เธอน่าสงสารมาก แต่ว่าน่าสงสารก็ไม่ได้แปลว่าถูกต้อง”

“มันก็ใช่อยู่” ลาเต้พยักหน้าขึ้นมา

มายมิ้นท์หัน‘สายตา’ไปที่ตัวลำดวนใหม่อีกครั้ง “คุณบอกว่าคุณไม่รู้ว่าคนคนนั้นชื่ออะไร แค่เคยเห็นหน้าหล่อนเท่านั้น งั้นตอนนี้คุณพอที่จะอธิบายลักษณะของหล่อนออกมาได้ไหม”