รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 942

ไม่นาน ก็ถึงเวลาเลิกงาน

มายมิ้นท์จัดการเอกสารฉบับสุดท้ายเสร็จ ก็บิดขี้เกียจขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วประตูห้องทำงานก็ถูกคนเคาะดังขึ้นมา

เธอนึกว่าเป็นผู้ช่วยหรือว่าเลขาบางคนของตัวเอง จึงรีบนั่งตัวตรงขึ้นมา แล้วจัดเสื้อผ้าเล็กน้อย ถึงได้ตอบกลับไปทางประตูขึ้นว่า “เชิญเข้ามา”

เสียงเคาะประตูหยุดลง วินาทีต่อมา ประตูก็เปิดออก

สิ่งที่เกินความคาดหมายคือ คนที่เข้ามาไม่ใช่ผู้ช่วยของเธอหรือว่าเลขา แต่กลับเป็นผู้ชายที่นามสกุลนวบดินทร์บางคน

“เลิกงานหรือยัง?” เปปเปอร์เดินเข้ามา จ้องมองไปที่หญิงสาวที่อยู่หลังโต๊ะทำงาน แล้วคลี่ยิ้มออกแล้วถามเสียงเบาขึ้นมา

“คุณมาได้ยังไงคะ?” พอมายมิ้นท์เห็นเขา ก็รีบลุกขึ้นมา บนใบหน้ามีแววดีใจอย่างปิดบังไม่อยู่

พอเห็นแบบนี้ เปปเปอร์ก็ก้าวขาเรียวยาวไปทางเธอ “ผมมารับคุณเลิกงาน”

“จะไปกันได้หรือยัง?” เปปเปอร์เหล่ตามองโต๊ะทำงานข้าง ๆ เธอทีหนึ่ง แล้วยื่นมือไปให้เธอ

ตอนนี้โต๊ะทำงานจัดเก็บไปจนสะอาดเรียบร้อยแล้ว เห็นได้ชัดว่าทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ว่าแล้ว มายมิ้นท์ก็คว้ามือของเขาไว้ “ไปกันเถอะ”

เปปเปอร์คว้ากระเป๋าที่อยู่ในมือเธอมาด้วย แล้วก็จูงมือเธอขึ้นมาด้วย แล้วพาเธอเดินไปทางประตูห้องทำงาน

แผ่นหลังของทั้งสองคนที่เดินออกมาจากห้องทำงาน แล้วเดินไปทางลิฟต์ แน่นอนว่าถูกเลขาและผู้ช่วยบางส่วนมองเห็นเข้าแล้ว

ความรู้สึกระหว่างประธานใหญ่กับประธานเปปเปอร์ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเหนียวหนึบมากยิ่งขึ้นแล้ว

ตอนกลางวันแสดงความรักในโซเชียลไปรอบหนึ่ง ทำให้คนหวานเลี่ยนจนฟันจะหลุดออกหมดแล้ว

ตอนนี้เลิกงานแล้ว ยังมาสาดความหวานใส่พวกเขาที่นี่อีกรอบหนึ่งอีก

นี่มันเป็นเรื่องที่มนุษย์เขาทำกันเหรอ?

ไม่นาน ลิฟต์ก็มาถึง

ก่อนที่มายมิ้นท์จะเดินเข้าลิฟต์ไป ยังรู้ว่าพวกเลขาและผู้ช่วยทุกคนต่างก็มองพวกเขามาจากประตูห้องทำงาน

ด้วยเหตุนี้ เธอยังตั้งใจหันหน้ากลับไป แล้วยิ้มและพยักหน้าให้พวกเขาเล็กน้อย พอทักทายกันแล้ว ถึงได้เดินเข้าลิฟต์ไปพร้อมกับเปปเปอร์

“คืนนี้ไปกินข้าวข้างนอกกัน” เปปเปอร์เชิดคางขึ้นเล็กน้อย แล้วแสดงเจตนารมณ์ออกมา “จากนั้นพวกเราค่อยไปโรงแรมกัน”

พอมายมิ้นท์รับรู้ ก็นึกถึงเวยป๋อที่ตัวเองโพสต์ไป แล้วก็กะพริบตาขึ้นเล็กน้อย “คุณมันหน้าไม่อาย”

พอคำพูดจบลง อยู่ ๆ ลิฟต์ก็หยุดกะทันหัน จากนั้นก็มีเสียงเปิดประตูดังติ๊งขึ้นมาทีหนึ่ง

ด้านนอก พอเตชิตเห็นทั้งสองคน ก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ในดวงตามีแววตกตะลึงปิดบังไว้ไม่หยุด

เห็นได้ชัดเลยว่าคาดคิดไม่ถึง ว่าในลิฟต์จะเป็นมายมิ้นท์กับเปปเปอร์

แล้วตัวเองก็มาบังเอิญขนาดนี้ มาพบเจอเข้า

มายมิ้นท์เองก็คิดไม่ถึง ว่าคนที่อยู่ข้างนอกจะเป็นเตชิตไปได้ แล้วก็นิ่งอึ้งไปเล็กน้อยเช่นกัน แต่ไม่นานก็ตั้งสติกลับมาได้ แล้วก็พยักหน้าให้เตชิตอย่างเรียบเฉยไปทีหนึ่ง “ประธานเตชิต คุณก็เลิกงานแล้วเหรอคะ?”

เตชิตเองก็ตั้งสติกลับมาได้แล้ว แล้วคลี่ยิ้มที่ดูเป็นมิตรออกมาเสี้ยวหนึ่งอย่างคาดไม่ถึง จนทำให้มายมิ้นท์เห็นแล้วตกตะลึงไปเลย

แต่ว่าไม่นานพอมาลองคิดดู ก็รู้แล้วว่าเพราะสาเหตุอะไร

คงจะเป็นเพราะว่าเห็นเปปเปอร์อยู่ข้างกายเธอละมั้ง เพราะฉะนั้น ถึงได้ไม่มีท่าทีที่โหดเหี้ยมแปลก ๆ อย่างตอนที่เจอกับเธอในเวลาปกติ

“ก็ใช่น่ะซิ นี่หลานมายมิ้นท์ก็เลิกงานแล้วเหมือนกันเหรอ? แล้วก็ประธานเปปเปอร์ด้วย” เตชิตตอบกลับไปด้วย แล้วก็จ้องมองไปที่ชายหนุ่มสูงใหญ่ที่อยู่ข้างกายมายมิ้นท์ไปด้วย “นี่ประธานเปปเปอร์มารับหลานมายมิ้นท์เลิกงานเหรอครับ?”

เปปเปอร์เหล่ตามองเตชิตด้วยสายตาเย็นชาทีหนึ่ง แล้วก็ไม่มีอารมณ์ไปสนใจอีก

สายตาของเตชิตเป็นประกายขึ้นมาทีหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้โกรธ แล้วก็เดินเข้ามาในลิฟต์เลย

พอเขาเข้ามาแล้วประตูลิฟต์ก็ค่อย ๆ ปิดตามหลังไป

ใบหน้าหล่อเหลาของเปปเปอร์มืดมนจนดูแย่มาก