รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 943

พอกินข้าวเสร็จ ทั้งสองคนก็เดินทางไปสู่โรงแรมที่จองไว้ก่อนหน้านี้ เปปเปอร์เดินไปอาบน้ำในห้องน้ำออกมา ก็ไม่เห็นมายมิ้นท์ พอตามหาไปรอบหนึ่งแล้ว ถึงได้พบว่าเธออยู่ที่ระเบียง

เปปเปอร์ก้าวเท้าเดินไปที่ระเบียง พอเดินไปถึงระเบียง ก็เห็นมายมิ้นท์กำลังยืนอยู่ตรงหน้าราวระเบียงพอดี

ตอนนี้เธอกำลังยืนหันหลังให้เขาอยู่ มือทั้งสองข้างจับอยู่ที่ราวสลักลายดอกไม้ กำลังจ้องมองไปที่วิวกลางคืนด้านนอก ดูจริงจังเป็นอย่างมาก

เปปเปอร์ยิ้มอย่างอ่อนโยนขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วก็หมุนตัวกลับเข้ามาในห้อง แล้วเดินไปทางตู้เหล้า

ในเมื่อจะชื่นชมวิวกลางคืน ถ้าไม่ดื่มสักแก้ว งั้นก็ขาดความสนุกไปน่ะซิ?

เปปเปอร์เดินมาถึงตรงตู้เหล้า แล้วเลือกไวน์แดงที่แอลกอฮอล์ค่อนข้างน้อย และรสชาติค่อนข้างหวานออกมาขวดหนึ่ง แล้วใช้ที่เปิดไวน์เปิดจุกไม้ออก จากนั้นก็เอาแก้วทรงสูงสองอันออกมาจากลิ้นชักใต้บาร์น้ำ แล้วเทไวน์ลงไปในแต่ละแก้ว แล้วถึงจะยกไวน์แดงสองแก้วขึ้นมา แล้วเดินไปทางระเบียงใหม่อีกครั้ง

พอมายมิ้นท์ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง ก็รู้ว่าชายหนุ่มมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้หันหน้าไปมอง เพียงแต่แค่จับราวเอาไว้แล้วยักไหล่ไปทีหนึ่ง จากนั้นก็เหมือนกับว่าจะมองเห็นอะไร ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาแล้วยื่นมือออกไปข้างหนึ่ง ชี้ไปตรงขอบฟ้า “นั่นดาวตกใช่ไหม?”

เมื่อกี้ เธอเห็นมีแสงสว่างเสี้ยวหนึ่งกะพริบขึ้นตรงขอบฟ้า ด้วยความเร็วรวดเร็วมาก ดูไปแล้วเหมือนดาวตกเป็นอย่างมาก

แต่ว่าพอเปปเปอร์ได้ยินคำพูดเธอ ก็เงยหน้ามาเหล่มองไปทีหนึ่ง แล้วก็บอกกับเธออย่างโหดร้ายขึ้นว่า “ไม่ใช่ นั่นน่าจะเป็นแค่เครื่องบินขับไล่ของกองทัพที่ส่งออกมาลาดตระเวนน่านฟ้าเท่านั้น ผมไม่ได้ยินสถาบันวิจัยดาราศาสตร์ประกาศเลยนะว่าจะมีดาวตกนะ”

พอฟังคำพูดของชายหนุ่มไป มุมปากของมายมิ้นท์ก็กระตุกขึ้นเล็กน้อย ทั้งรู้สึกขำและรู้สึกโกรธ แล้วหันหน้ามามองเขา “ฉันพบว่า บางครั้งความฉลาดทางอารมณ์ของคุณนั้นสูงมาก แต่บางครั้งก็ต่ำมาก บางครั้งพูดจาอ้าปากก็มีคำหวานออกมาเลย แต่บางครั้งก็พูดจาอย่างกับผู้ชายทื่อ ๆ”

โดยเฉพาะความทื่อ

เปปเปอร์จ้องมองความชินชาในดวงตาหญิงสาว เรียวปากก็กระตุกขึ้นมาทีหนึ่ง “ผม……พูดอะไรผิดไปเหรอ?”

ได้ เจ้าหมอนี่ ยังไม่รู้ว่าผิดตรงไหนอีกเหรอ

ช่างเถอะ ช่างเถอะ

มายมิ้นท์สะบัดมืออยู่ในใจ และไม่อยากจะถกเถียงกับชายหนุ่มในจุดแบบนี้

ในเมื่อเธอก็รู้มาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าบางครั้งผู้ชายก็เป็นคนที่ทื่อแบบนี้แหละ

ถึงแม้ว่าจะถกเถียงกันได้ชัดเจนว่าครั้งนี้เขาควรจะพูดยังไง แต่ว่าในอนาคตก็ต้องปรากฏคำพูดทื่อ ๆ ของผู้ชายขึ้นมาอีก

ดังนั้นจึงปล่อยเขาไปเถอะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย

“ไม่มีอะไรค่ะ คุณพูดได้ดีมาก ไม่เลวเลยจริง ๆ” มายมิ้นท์ตอบกลับไปอย่างยิ้มแย้ม

แต่ว่าครั้งหน้าไม่ต้องพูดอีกแล้ว

เปปเปอร์ไม่รู้ว่าในใจหญิงสาวกำลังคิดอะไรอยู่ พอเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าหญิงสาว ก็เชื่อคำพูดของเธอเลยจริง ๆ แล้วก็คลี่ยิ้มและพูดขึ้นว่า “ถ้าคุณอยากเห็นฝนดาวตกจริง ๆ สุดสัปดาห์นี้ผมพาคุณไปดูที่เขาเทียนเฟิงนะ”

“ได้ค่ะ” มายมิ้นท์ยิ้มแล้วพยักหน้า

เปปเปอร์ยื่นแก้วไวน์อันหนึ่งไปให้ “วางใจเถอะ เรื่องคาใจทุกอย่างในอดีตของคุณ ผมจะเติมเต็มเป็นเพื่อนคุณในอนาคตเอง จะไม่มีทางให้คุณเสียใจไปตลอดแน่”

“ค่ะ” มายมิ้นท์รับแก้วไวน์มา

เปปเปอร์ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็ดื่มไวน์ในแก้วไปคำเดียวจนหมด แล้วย่อตัวนั่งลงไป พอเอาแก้วเหล้าวางลงบนพื้นแล้วก็ลุกขึ้นมา จับข้อมือของเธอไว้ แล้วก็ใช้แรงกระชากเข้ามาในอกตัวเอง

แล้วร่างกายของมายมิ้นท์ก็ล้มลงไปอยู่ในอกเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้ แก้วไวน์ที่อยู่ในมือก็ถือไว้ไม่อยู่ แล้วลื่นไหลออกไปจากมือ แล้วตกลงสู่พื้นดังเพรี้ยง แล้วแตกละเอียดไปเลย

แม้แต่ไวน์แดงคำสุดท้ายที่เหลืออยู่ ก็หกออกไปหมด จนทำให้พื้นดินเปียกไปเป็นผืนเล็ก ๆ

โชคดีที่ตอนแก้วเหล้าตกนั้น ถูกเธอถือไว้ในมือ และที่สำคัญยังเป็นมือข้างด้านในด้วย

ไม่งั้น พอถูกชายหนุ่มก่อกวนแบบนี้ ก็คงจะกลายเป็นสิ่งของตกจากที่สูงแล้ว

“เปปเปอร์นี่คุณทำอะไรคะเนี่ย…… อูว์……”

คำพูดยังไม่ทันจบ เรียวปากแดงของมายมิ้นท์ ก็ถูกชายหนุ่มอุดไปแล้ว

มายมิ้นท์เบิกตากว้าง นิ่งอึ้งไปเลย ร่างกายก็แข็งทื่อไม่ขยับเขยื้อนเลย

เห็นได้ชัดว่า เธอคิดไม่ถึงว่าอยู่ ๆ ที่ชายหนุ่มดึงตัวเธอเข้ามาในอก เพราะว่าต้องการที่จะจูบเธอ

ว่าแล้วพอกินอิ่มดื่มเพียงพอแล้วก็จะต้องนึกถึงเรื่องอย่างว่า

ใบหน้าของมายมิ้นท์แดงระเรื่อขึ้น พอตั้งสติกลับมาได้แล้ว ก็ผลักชายหนุ่มออกทันที แล้วหายใจหอบขึ้นมาเล็กน้อย “เลิกเล่นได้แล้ว”

“ไม่ได้เล่น” เปปเปอร์ใช้นิ้วโป้งแตะหยดน้ำที่มุมปากเล็กน้อย ท่าทางดูมีเสน่ห์และชุ่มชื่น

มายมิ้นท์จ้องมองจนใบหน้าร้อนผ่าวมากยิ่งขึ้น “ไม่ได้เล่นอะไรคะ? ที่นี่มันเป็นระเบียงนะคะ คุณก็จะ......”