รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 381

สิ่งที่ลาเต้คิดได้ มายมิ้นท์จะคิดได้ได้อย่างไรกัน ริมฝีปากอ้า พูดด้วยเสียงที่ลำบากใจ “งั้นนายก็หมายความว่า ฉันไม่ใช่มายมิ้นท์ตัวจริง ฉันกับมายมิ้นท์ตัวจริงถูกสลับตัว?”

ลาเต้กำพวงมาลัย “ฉันไม่รู้ แต่ฉันกล้ายืนยัน เธอไม่ใช่ทารกนั้นที่ฉันเห็นครั้งแรกจริงๆ”

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!” มายมิ้นท์กำหมัด ร่างกายสั่นสะท้าน “ถ้าฉันไม่ใช่มายมิ้นท์ แล้วฉันเป็นใคร?”

เธอคงไม่ได้ถูกสลับตัวจริงๆ หรอกใช่ไหม?

ลาเต้จอดรถไว้ที่ริมถนน “มิ้นท์ เธออย่าเพิ่งตกใจ บางทีเรื่องราวอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้”

“ไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด งั้นนายบอกฉันทำไม?” มายมิ้นท์จ้องมองเขาด้วยแววตาหมองคล้ำ “เต้ ที่จริงในใจนายมั่นใจแล้วว่าฉันถูกสลับตัวถูกไหม?”

“ฉัน……” ลาเต้อึ้งไป พูดไม่ออก

มายมิ้นท์กัดปาก “นายดูสิ นายตอบไม่ได้ นายคิดแบบนี้ชัดๆ บางทีความคิดนายถูกต้องแล้ว ฉันอาจจะไม่ใช่มายมิ้นท์จริงๆ เพราะคนนั้นที่ให้ลำดวนรับผิดแทน บอกว่าปานแดงฉันจะเป็นภัยต่อตัวตนของเธอ งั้นตัวตนนี้ก็คงหมายถึงมายมิ้นท์ตัวจริง”

ลาเต้ถอนหายใจ “ก็ได้ ฉันยอมรับ ฉันคิดว่าเธอถูกสลับตัวจริงๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่เชื่อว่าเธอไม่ใช่มายมิ้นท์ตัวจริง ที่ฉันคิดคือ มีปานหรือไม่มีปานมันต่างกันมาก รวมถึงทารกสองคนก็หน้าตาไม่เหมือนกัน คุณลุงคุณป้าทำไมจะไม่รู้ แต่คุณลุงคุณป้าไม่ได้รู้สึกว่าเธอมีปัญหาอะไร ฉันก็เลยกำลังคิดว่าเธอกับทารกที่ไม่มีปานคนนั้นถูกรายงานผิดตั้งแต่ตอนเกิดมาแล้วหรือเปล่า พอคุณลุงคุณป้ารู้เข้าก็เลยสลับตัวกลับ?”

“นี่มัน……” มายมิ้นท์ตกตะลึง

นี่มันเป็นไปได้จริงๆ ล่ะ!

ก็เหมือนที่เต้พูด ไม่มีทางที่พ่อแม่ไม่รู้ว่าทารกแตกต่างกัน แต่พ่อแม่และคุณตายังคงรักใคร่โปรดปรานเธอขนาดนั้น นี่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอก็คือลูกสาวและหลานสาวแท้ๆ ของพวกเขาอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

ดังนั้นก็อาจจะเป็นไปได้จริงๆ เหมือนที่เต้คาดเดา ทารกที่เธอและเต้เห็นครั้งแรก ในตอนแรกถูกอุ้มผิดไป ต่อมาจึงถูกอุ้มกลับอีกครั้ง?

“แต่ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ คนที่โจมตีฉัน ทำไมต้องบอกว่าฉันเป็นภัยต่อตัวตนของเธอด้วย?” มายมิ้นท์ขมวดคิ้วสวย ยังคงรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ แต่บอกไม่ถูก

ความรู้สึกแบบนี้ มันน่าหงุดหงิดโดยเฉพาะ

ลาเต้เกาผม “สำหรับเรื่องนี้ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ไม่ต้องรีบร้อน รอจับหล่อนได้ ทุกอย่างก็จะกระจ่างทั้งหมด”

มายมิ้นท์ตอบอืม “ก็ทำได้แค่นี้แหละ แต่ฉันยังอยากสืบอีกหน่อย ว่าฉันใช่มายมิ้นท์หรือเปล่า ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของพ่อแม่หรือเปล่า”

“ไม่ต้องมั้ง?” ลาเต้มองเธอ

มายมิ้นท์ผลุบเปลือกตาลง “ต้องสิ ไม่ทำให้ทุกอย่างกระจ่าง ฉันก็สบายใจไม่ลง”

“แล้วเธออยากสืบยังไง?”

“เริ่มสืบจากโรงพยาบาลที่แม่ฉันคลอดฉันเมื่อยี่สิบหกปีก่อน ถ้าฉันกับคนที่โจมตีฉัน เคยถูกอุ้มผิดตัวไปตอนเพิ่งเกิดจริงๆ ที่โรงพยาบาลต้องมีการบันทึกไว้”

ลาเต้พยักหน้า “ก็จริง แต่ตอนนั้นคุณป้าคลอดเธอที่เมืองน้ำรุ้ง เธอต้องไปเมืองน้ำรุ้ง?”

“แน่นอน ฉันก็ตกลงจะไปดูแฟชั่นโชว์ของราเม็งที่เมืองน้ำรุ้งพอ” มายมิ้นท์สัมผัสดวงตา “ถึงตอนนี้ฉันจะมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น แต่ตกลงราเม็งไปแล้ว ก็ต้องทำให้ได้”

“แล้วจะออกเดินทางเมื่อไร?” ลาเต้ถาม

“พรุ่งนี้เช้า สองวันก่อนเลขาซินดี้จองตั๋วเครื่องบินกับโรงแรมให้ฉันเรียบร้อยแล้ว” มายมิ้นท์พูด

ลาเต้ขอโทษอย่างลำบากใจ “พรุ่งนี้เหรอ พรุ่งนี้ฉันอาจจะไปกับเธอไม่ได้ พรุ่งนี้วันครบรอบวันตายปู่ฉัน เราต้องไปจุดธูปกันทั้งครอบครัว”

“ไม่เป็นไร ฉันให้ชาหวานไปกับฉัน” มายมิ้นท์ยิ้มแล้วพูด

ลาเต้นึกถึงแสนยานุภาพอันน่ากลัวของชาหวาน ก็วางใจ “ก็ได้ มีหล่อนไปด้วย ฉันก็ไม่เป็นห่วงแล้ว”

“อืม พรุ่งนี้พนักงานบริษัทนาย เอาภาพวาดคนออกมาแล้วบอกฉัน” มายมิ้นท์เอ่ยเตือน

ลาเต้ทำมือOK “ไม่ต้องห่วง ได้เลย ฉันขับรถก่อนนะ”

กลับมาถึงโรงพยาบาล เป็นเวลาเที่ยงแล้ว

ลาเต้ซื้ออาหารกลางวันให้มายมิ้นท์ แล้วบอกพยาบาลรับจ้างให้ดูแลมายมิ้นท์อย่างดีก่อนเดินออกไป

มายมิ้นท์และไมโลกำลังทานอาหาร จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น