ร้านอสูรดวงดาว (Astral Pet Store) ร้านขายอสูรดวงดาว นิยาย บท 573

“ รองอาจารย์ใหญ่?”

สวี่คังก็ประหลาดใจเช่นกันที่เห็นเขา เขาจำได้ว่าคนที่เพิ่งมาคือหานยู่เซียงรองอาจารย์ใหญ่ที่เขาเคยเห็นในการปฐมนิเทศ!

เขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยม รูปปั้น และแผ่นโลหะแสดงผลงานที่ยอดเยี่ยมของเขาตั้งอยู่หลาย ๆ ที่ในสถาบัน! ชายคนนี้รู้จักซูผิง?

“ฉันจะไม่ถามว่าทำไมนายถึงใช้เวลานานในการมาบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ เรามาพูดถึงการหายตัวไปของน้องสาวของฉันก่อน” ซูผิงเข้าประเด็น

หานยู่เซียงรู้สึกว่าหัวใจของเขาหยุดนิ่งไปสองวินาที กลัวว่าซูผิงจะสอนบทเรียนให้เขาที่นี่

เขารู้ดีว่าซูผิงกล้าและบ้าแค่ไหน

เขาไม่ใช่คนในเมืองฐานหลงเจียง แต่เขาคอยติดตามซูผิงนับตั้งแต่เขาออกมาจากเมืองฐานนั่น

เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่กังวลเกี่ยวกับชายอันตรายแบบเขา

ตระกูลถังกลับมาพร้อมกับความพ่ายแพ้และความสูญเสียครั้งใหญ่ องค์กรดวงดาวถูกบังคับให้มอบของขวัญให้ซูผิงและขอโทษเขา ชายหนุ่มเป็นสัตว์ประหลาดที่กฎไม่สามารถหยุดยั้งได้!

“คุณซูได้โปรด ให้ผมได้อธิบาย” หานยู่เซียงโพล่งออกมา

ซูผิงจ้องมองเขา “ฉันบอกนายแล้วว่าเราจะไม่พูดมันตอนนี้ บอกเรื่องน้องสาวของฉันมา อย่ามัวเสียเวลาอีกน้องสาวของฉันสามารถตกอยู่ในอันตรายมากขึ้นทุกวินาทีที่เสียไป ขอแบบสั้นๆ ถ้ายังอยากรักษาชีวิตเอาไว้ พูดมา!”

โมเฟิงผิงและสวี่คังต่างรู้สึกไม่เชื่อ

ราวกับว่าซูผิงกำลังคุยกับคนรับใช้คนหนึ่งของเขา!

แต่หานยู่เซียงเป็นนักรบอสูรกิตติมศักดิ์ที่โด่งดัง!

หานยู่เซียงรู้สึกว่าเหงื่อเย็นไหลออกมาจากหน้าผากของเขา “ได้สิแน่นอนครับ คือน้องสาวของคุณเข้าไปในหอคอยมังกรเพื่อฝึกเมื่อเจ็ดวันก่อน เราไม่ได้รับการติดต่อจากเธอนับตั้งแต่นั้น ผมได้ตรวจสอบบันทึกการเข้าถึงของผู้ที่เข้าสู่หอคอยมังกรแล้ว เธอไปที่นั่น”

“ผมส่งคนไปค้นหาหอคอยมังกร ยกเว้นระดับที่แม้แต่ผมหรือนักเรียนที่มีความสามารถที่สุดก็ไม่สามารถไปได้ แต่เราไม่พบเธอในทุกชั้นที่ไปหาได้

“จากนั้นผมก็เรียกดูวงจรปิดในบริเวณนั้น แต่มีบางอย่างผิดพลาด และกล้องก็ไม่ทำงาน

“ผมให้คนค้นหาในสถาบัน แต่ไม่มีใครหาเธอเจอ ผมยังไปที่ตาทิพย์เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เป็นเวลาหลายวันแล้วและพวกเขาไม่ได้ติดต่อผลกลับมา ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขอให้เฟิงผิงไปที่เมืองฐานหลงเจียง ท้ายที่สุดราชาสวรรค์ต่างโลกไปที่นั่น ผมคิดว่าน้องสาวของคุณอาจจะแอบกลับบ้านเมื่อเธอได้ข่าว…”หานยู่เซียงบอกซูผิงทุกอย่างในลมหายใจเดียวเขาหอบหายใจในตอนท้าย บางทีเขาอาจจะพูดเร็วเกินไปเขาก็ต้องกลืนน้ำลายเพื่อล้างคอ เขาสงสัยว่าซูผิงจะพบว่าคำอธิบายนั้นน่าพอใจหรือไม่

“ทำไมนายไม่บอกฉันทันที?” ซูผิงถาม

หานยู่เซียงยิ้มฝืน ๆ เขากระซิบ“ ผมคิดว่าผมจะหาเธอเจอ ผมไม่อยากกวนคุณโดยเปล่าประโยชน์ถ้าผมสามารถจัดการเองได้”

ซูผิงจ้องหานยู่เซียง เขาสามารถบอกได้ว่าหานยู่เซียงกำลังโกหก แต่เขาก็รู้ว่าเหตุใดหานยู่เซียงจึงถ่วงเวลา เขากลัวว่าจะถูกลงโทษ

“พาฉันไปหอคอยนั้น” ซูผิงกล่าว

หานยู่เซียงโล่งใจที่พบว่าซูผิงยังไม่ได้ใช้ความรุนแรงใดๆ เขาพยักหน้าและแสดงท่าทีราวกับว่าเขาเป็นคนเฝ้าประตูธรรมดา ๆ

ความคิดของโม่เฟิงผิงและสวี่คังหยุดทำงาน

หานยู่เซียงไม่ใช่นักรบอสูรผู้ยิ่งใหญ่และเด็ดเดี่ยวสำหรับพวกเขาอีกต่อไป พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผู้ชายอย่างหานยู่เซียงจะอ่อนแอได้ขนาดนั้น

สวี่คังมองไปที่ซูผิง จิตใจของเขาว่างเปล่า

เขารู้มาโดยตลอดว่าซูผิงเป็นคนที่ทรงพลังและมีความสามารถ แต่หานยู่เซียงเป็นรองอาจารย์ใหญ่ของสถาบัน เขาเป็นคนที่มีเกียรติสูงส่ง!

หลังจากที่สวี่คังผ่านความทุกข์ทรมานมากมายในสถาบัน เขารู้มากกว่าเดิมว่าคนอย่างหานยู่เซียงนั้นมีสิทธิพิเศษเพียงใด อย่างไรก็ตามหานยู่เซียงรู้สึกหวาดกลัว ไม่กล้าแม้แต่จะเถียงเมื่อซูผิงหยาบคาย เขากลัวว่าเขาจะทำให้ซูผิงไม่พอใจอีกด้วยซ้ำ

โม่เฟิงผิงยังงุนงง เขายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “ ไปกันเถอะ” ซูผิงสั่งมังกรเพลิงนรก

หานยู่เซียงโบกมือเพื่อเปิดม่านพลังและนำทาง

ผู้คุมที่ยืนอยู่ด้านข้างทางเข้าตะลึงจนพูดไม่ออก พวกเขาสงสัยว่าใครคือซูผิง ทำไมหานยู่เซียงถึงมาที่นี่ด้วยตนเอง และขอโทษเขาด้วย? ช่างเป็นผู้ชายที่น่ากลัวอะไรอย่างนี้

บูม!

มังกรเพลิงนรกก้าวเข้ามาในสถาบัน

ที่นี่ทุกคนต้องเข้าหรือออกด้วยบัตรประจำตัว หานยู่เซียงได้ยกเว้นให้ซูผิง ตามความเป็นจริงการขี่อสูรขนาดใหญ่ในสถาบันนั้นผิดกฎ แต่เห็นได้ชัดว่าหานยู่เซียงจะไม่ขัดใจซูผิงเกี่ยวกับเรื่องนี้

ขณะที่นั่งอยู่บนไหล่ของมังกรเพลิงนรก สวี่คังตะโกนบอกชายหนุ่มกลุ่มนั้นว่า “เอาบัตรประจำตัวของฉันคืนมา!”

ชายหนุ่มมองหน้ากันอย่างลังเล พวกเขาสามารถบอกได้ว่าซูผิงไม่ใช่คนธรรมดา และพวกเขารู้สึกกลัวเล็กน้อยเนื่องจากสวี่คังมีความสัมพันธ์กับเขา

“ บัตรอะไร? อย่าโกหก เราไม่มีซะหน่อย”

“ใช่ นายทำหายเอง อย่ามาโทษเรานะ”