ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 197

บทที่ 197 หลิวตันผู้คุมบังเหียน

“คือเหล่าเพื่อนๆเขาจะเล่นไพ่นกกระจอกกันน่ะ แต่ผมไม่มีเงินเลยอยากจะมาขอยืมจากคุณ” ฉิงเทียนก็ได้ตอบกลับไป

“เล่นไพ่นกกระจอกเหรอ” ทั้งสองตาของหลิวตันก็ได้จ้องมาที่ฉิงเทียนแล้วพูด “เล่นไพ่นกกระจอกเหรอฉันก็อยากเล่นนะ ฉันไม่เคยเล่นไพ่นกกระจอกมาก่อนเลย”

ฉิงเทียนนั้นถึงกับพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ คุณจะบอกว่าประธานบริษัทที่ติด 1 ใน 500 บริษัทระดับโลกอยากที่จะเล่นไพ่นกกระจอกเนี่ยนะ นอกจากนี้ยังเป็นแค่งานเลี้ยงรุ่นแต่กลับบอกอยากที่จะเล่นด้วย เขาจึงได้รีบเกลี้ยกล่อมเธอ “คุณหลิวสุดสวยครับ เดี๋ยวผมรีบกลับไปแล้วกลับมาเล่นกับคุณนะครับ ตอนนี้ขอให้ผมยืมเงินก่อนนะครับ”

“ไม่เอา!” หลิวตันส่ายหัวปฏิเสธเขา และคิดอย่างตื่นเต้น: ในที่สุดคุณก็ยอมมาขอฉันสักที หลังจากที่ปล่อยให้ฉันรอตั้งนาน คราวนี้ฉันจะไปด้วยไม่ยอมให้คุณหลอกอีกแล้ว

หลิวตันนั้นจับจุดอ่อนของฉิงเทียนได้แล้วและมองมาที่ฉิงเทียนโดยไม่พูดอะไรออกมา ซึ่งสถานะก็ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่า เป็นเขาที่ต้องมาขอร้องเธอไม่ใช่เธอที่ขอร้องเขา ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายเหนือกว่า

ฉิงเทียนก็ได้ลูบจมูกของเขาและคิดว่าไม่ใช่เรื่องดีเลยจริงๆที่คิดมาขอยืมเงินหลิวตัน แล้วเมื่อมองไปที่ท่าทีของเธอก็พบว่าเธอคงไม่ยอมให้ตกลงง่ายๆแน่!

“นอกจากเรื่องของไพ่นกกระจอกแล้ว ผมจะยอมคุณทุกอย่างเลย” ฉิงเทียนพูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้

หลิวตันส่ายหัวและพูดในใจ: คิดว่าจะกินฉันได้ง่ายๆงั้นเหรอ คราวนี้ฉันไม่ปล่อยให้คุณกินฉันง่ายๆหรอก

เมื่อเห็นหลิวตันมีท่าทีที่แน่วแน่แล้ว ฉิงเทียนก็รู้ว่าถ้าเขายากที่จะยืมเงินเธอ ก็มีแต่ต้องยอมเธอเท่านั้น

“จำเอาไว้เลยนะฉิงเทียน อย่าได้ลืมพกเงินออกจากบ้านอีก” ในเวลานี้ฉิงเทียนอยากที่จะตบหน้าตัวเองสักสองที

เขาจึงได้พูดประนีประนอมใหม่ “ก็ได้ ผมยอมแล้ว แต่คุณจะต้องทำตามที่ผมบอกตอนที่คุณเข้าไปข้างในนะ”

เมื่อเห็นฉิงเทียนยอมอ่อนข้อแล้ว หลิวตันก็ได้พูดอย่างยินดี “ได้เลย ฉันจะยอมฟังคุณทุกอย่างเลย” แต่จริงๆแล้วเธอกลับคิดในใจว่า: หลังจากที่เข้าไปแล้วฉันไม่ยอมทำตามที่คุณบอกง่ายๆหรอก แน่นอนว่าเธอไม่พูดในสิ่งที่เธอคิดออกไป

ฉิงเทียนก็ได้พูดอย่างกล้าหาญขึ้นมา “คุณจะต้องฟังผมนะ อย่าสร้างปัญหาให้ผม”

ฉิงเทียนต้องยอมหลิวตัน เพราะเขารู้ว่าถ้าเขาไม่มีเงินกลับไปในวันนี้ เขาคงได้ถูกดูถูกโดยฝานหลินแน่ และถ้าเขากลับบ้านไปเลย ทั้งชีวิตของเขาคงได้ถูกฝานหลินหัวเราะเยาะต่อหน้าเพื่อนๆแน่

เมื่อคิดได้เช่นนี้ฉิงเทียนก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา เดิมทีเขาไม่อยากจะสนใจฝานหลินอยู่แล้ว แต่ในเมื่อฝานหลินอยากที่จะมีปัญหากับเขา ฉิงเทียนก็รู้ดีว่านี่เป็นเวลาที่เขาจะต้องพาหลิวตันไปแล้ว ซึ่งจะต้องทำให้ทุกคนต้องประหลาดใจแน่และตัวเขาก็จะไม่สามารถรักษาความไม่โดดเด่นได้อีกแล้ว!

เมื่อเห็นฉิงเทียนที่ยอมตกลงให้เธอไปที่งาน หลิวก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา “ได้เลย” เธอรู้อยู่แล้วว่าฉิงเทียนนั้นทำได้แต่ต้องยอมเธออย่างเดียวเท่านั้น

จากนั้นเธอก็หยิบเอาบัตรเครดิตสีทองออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้ววางใส่ในมือของฉิงเทียน “เอาบัตรนี้ไปใช้ตามต้องการนะ รหัสคือ 135863”

ฉิงเทียนรู้สึกตกใจขึ้นมาที่ได้เห็นบัตรเครดิตสีทอง ซึ่งบัตรเครดิตประเภทนี้สามารถกดเงินหรือใช้จ่ายได้โดยไม่จำกัดวงเงิน ซึ่งคนธรรมดาๆอย่างเขาไม่สามารถหามาใช้ได้ แต่พอคิดว่าเป็นของหลิวตันแล้ว เธอนั้นเป็นถึงประธานบริษัทใหญ่ที่ติดอันดับ 500 บริษัทยอดเยี่ยมแล้ว การมีบัตรทองก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

แต่จากที่หลิวตันพูดเมื่อสักครู่ ฉิงเทียนก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมาในใจของเขา เขาจึงได้ก้มตัวลงแล้วพูดกับหลิวตันใกล้ๆ “คุณรู้สึกอย่างไรบ้างกับการที่มีไอ้หนุ่มหน้าใสถูกเลี้ยงโดยสาวเศรษฐีน่ะ?”

“ถ้าจะให้ฉันเลี้ยงดูคุณ ก็ไม่มีปัญหานะ?” หลิวตันพูดพร้อมกับยิ้ม

“ผมจะเป็นลูกผู้ชายอกสามศอกได้ยังไง ถ้าผมปล่อยให้ผู้หญิงเลี้ยงน่ะ?” ฉิงเทียนทุบอกของเขา “เอาเป็นว่าผมจะยืมเงินคุณไปใช้ก่อน แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าผมจะยักยอกเงินในบัตรคุณไปใช่ล่ะ”

“ฉันเองก็มีสายตามองผู้ชายน่า ผู้ชายที่ฉันชอบจะเป็นคนแบบนั้นไปได้อย่างไร?” เธอพูดอย่างภาคภูมิใจ จากนั้นเธอก็มองฉิงเทียนด้วยสีหน้าของคนที่กำลังมีความรัก

เมื่อเห็นการรุกที่บ้าคลั่งของหลิวตันเช่นนี้แล้ว อีกเพียงไม่กี่คำก็ใกล้เคียงกับคำสารภาพรักแล้ว ซึ่งฉิงเทียนเองก็เกือบที่จะยื่นปากไปให้เธอแล้ว ทำไมเขาถึงได้รู้สึกติดใจกับประโยคนี้ได้นะ เขาจึงได้รีบวิ่งออกไปถอนเงินสดออก แล้วพูดกับตัวเองอย่างคนหลงตัวเอง “นี่เราหล่อขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่เห็นรู้สึกอย่างนั้นเลยแฮะ”

…………………

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน