ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 388

บทที่ 388

ประมูล

“ทั้งสองท่านครับ นี่คือนายท่านหลี่ตันเป็นเจ้าของสถานที่ประมูลแห่งนี้ครับ และเขายังเป็นผู้อาวุโสใหญ่ของสำนัก ซูซานของเราด้วย! และในขณะเดียวกันเขาก็ยังเป็นนักปรุงยาด้วยครับ!” ชายวัยกลางคนก็ได้พูดแนะนำอย่างสุภาพ

เมื่อได้ยินตัวตนของชายชราที่อยู่ด้านหลังแล้ว ฉิงเทียนที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมก็ได้คิ้วขมวดขึ้นมาทันที ผู้อาวุโสระดับสูงของสำนักซูซาน ตัวตนของเขาจะต้องยิ่งใหญ่มากแน่ๆ และจากที่ทราบมาจากความทรงจำของโจวเจี้ยนแล้ว ที่สำนักซูซานนั้น เมื่ออยู่ในระดับหยวนอิงก็สามารถกลายมาเป็นผู้อาวุโสของสำนักได้ ส่วนผู้อาวุโสใหญ่จะต้องมีพลังวัตรระดับเหอถี่ขึ้นไป และยังเป็นนักปรุงยาอีกต่างหาก ฉิงเทียนจึงได้มองไปที่เขาอย่างระวังตัว

ใบหน้าของชายชราผู้นั้นมีสีแดง ถึงแม้ว่าเสื้อผ้าของเขานั้นจะดูธรรมดามาก แต่ก็มีแสงสีขาวส่องออกมาหน่อยๆ เสื้อผ้าของเขานั้นย่อมไม่ได้ทำมาจากวัตถุดิบธรรมดาแน่ๆเป็นแน่ และยังรู้สึกได้ถึงความทะนงตนที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใต้หน้าของชายชราธรรมดาๆของเขา เพราะด้านหนึ่งเขาเป็นนักปรุงยาและอีกด้านหนึ่งเขาก็เป็นถึงผู้อาวุโสใหญ่ของสำนักซูซาน ด้วยตัวตนทั้งสองอย่างนี้ของเขาทำให้เขาทะนงตนอย่างมากในเมืองนี้

ในขณะที่ฉิงเทียนกำลังมองไปที่หลี่ตันอยู่นั้น หลี่ตันเองก็ได้ทำการมองกลับเช่นกัน นักปรุงยานั้นเรียกได้ว่าเป็นตัวตนที่หายากมากในโลกผู้บำเพ็ญเพียร และนักปรุงยาทุกคนนั้นต่างก็เป็นที่ต้องการ ซึ่งจะดึงดูดให้ทุกสำนักพากันแย่งตัว และทั้งสองคนนี้ต่างก็คลุมหน้าคลุมตาของเขาด้วยผ้าคลุมสีดำ หลี่ตันก็ได้มองดูแล้วก็ได้ลองเดาตัวตนของฉิงเทียนและอีกคนในใจของเขา

แล้วชายวัยกลางคนก็ได้หยิบเอาขวดหยกขาวขึ้นมาอย่างระมัดระวังแล้วส่งให้กับหลี่ตัน

หลี่ตันก็ได้มองดูขวดหยกสีขาวนั้นและลองดมกลิ่นดูอย่างตั้งใจ แล้วตาของเขาก็ได้ค่อยๆหรี่ลง และลูกตาของเขาก็ได้จับจ้องไปที่ขวดก่อนจะเทเอาเม็ดยาสีแดงที่ไหลออกมาจากขวดลงมาในมือของเขา

สายตาของเขาได้จับจ้องไปที่ยาโพ่อิงสีแดงนี้ และมีแววตาที่ตกใจมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากนั้นสักพักเขาก็ได้ใส่ยาโพ่อิงกลับคืนลงไปในขวดหยก แล้วจากนั้นสายตาของเขาก็ได้จับจ้องไปที่ฉิงเทียนอีกครั้ง แต่มีสีหน้านับถือขึ้นมาบนใบหน้าทีหยิ่งทะนงของเขา ยาโพ่อิงคุณภาพเช่นนี้แม้แต่เขาก็ไม่สามารถปรุงขึ้นมาเองได้ จึงได้หันหน้าไปหาชายวัยกลางคนแล้วกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ยาโพ่อิงนี้เป็นของแท้ และยังมีคุณภาพสูงมากด้วย!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชายวัยกลางคนก็ได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วหันไปยิ้มให้กับฉิงเทียนแล้วกล่าว “ท่านทั้งสองครับ พวกท่านคิดที่จะประมูลยานี้หรือว่าจะขายให้กับทางเราเลยดีครับ?”

“แล้วมันต่างกันอย่างเหรอ?” ฉิงเทียนถามกลับ

“แน่นอนครับว่าต่างกัน ถ้าท่านขายให้กับพวกเราเลย พวกเราก็จะให้รับซื้อในราคาที่เหมาะสม แต่ถ้าเลือกที่จะประมูลราคาก็น่าจะสูงขึ้นไปอีก แต่ทางจะต้องขอเก็บส่วนแบ่งจากการประมูลด้วย และอาจต้องใช้เวลานานนิดหน่อยครับ”

“พี่ครับ ผมว่าประมูลเถอะครับ จากท่าทีของหลี่ตันเมื่อสักครู่แล้ว ยาโพ่อิงนี้จะต้องมีค่ามากแน่ๆเลยครับ” ฉิงหยูพูดผ่านทางโทรจิต

“แล้วก็ยาจู้จีจะทำอย่างไรดีครับ?” แล้วชายวัยกลางคนก็ได้ถามอีก

“ผมขอขายยาจู้จีเลย ส่วนอีกยาถ้าพวกเรามีหยกไม่พอพวกเราพอที่จะสามารถขอยืมหยกจากที่นี่ก่อนได้ไหม?” เมื่อได้ยินที่ฉิงเทียนถาม ชายวัยกลางคนก็ได้ตอบอย่างลังเล

“คือว่า……..”

แล้วเขาก็เห็นหลี่ตันผงกหัวจึงได้ตอบ “ได้!”

“ตกลง และถ้าเป็นไปได้ก็ช่วยจัดการประมูลของผมให้เร็วที่สุดด้วยนะครับ” ฉิงเทียนกล่าว

“หึๆ เรื่องนี้ไม่มีปัญหาครับ ซึ่งพวกท่านมางานประมูลที่มีแค่ 10 ปีครั้งในโลกผู้บำเพ็ญเพียรพอดี พวกท่านนำสิ่งนี้ติดตัวไปที่ห้องประมูลเบอร์ 1 นะครับ ซึ่งกำลังมีการประมูลจัดอยู่ที่นั่นด้วย และยาโพ่อิงของท่านก็จะถูกนำไปที่นั่นด้วยเช่นกันครับ” ชายวัยกลางคนยิ้มและยืนแผ่นป้ายไม้สีแดงให้

“เข้าใจแล้ว” หลังจากที่รับแผ่นป้ายมา ฉิงเทียนและ ฉิงหยูก็ไม่รอช้าเดินออกจากห้องไปทันทีภายใต้การจ้องมองของทั้งสองคนนั้น

ผู้อาวุโสใหญ่ครับ ทั้งสองท่านนั้นเป็นนักปรุงยาจริงๆเหรอครับ?” เมื่อเห็นว่าฉิงเทียนและฉิงหยูเดินออกไปแล้ว ชายวัยกลางคนก็ได้ถามด้วยเสียงค่อยๆ

“บางทีทั้งคู่อาจจะเป็นนักปรุงยาก็ได้ แต่ด้วยท่าทีอวดดีของนักปรุงยาของพวกเขาแล้วไม่น่าจะพลาด….” หลี่ตันผงกหัวแล้วคิ้วขมวด ก่อนจะพูดกับตัวเองอย่างสงสัย “แต่ว่าพวกเขาเป็นนักปรุงยาของที่ไหนกันนะ? นักปรุงยาในโลกผู้บำเพ็ญเพียรนั้นนอกจากสำนักโอสถแล้ว ทั่วทั้งโลกผู้บำเพ็ญเพียรคงไม่มีใครปรุงยาออกมาในระดับนี้ได้ และยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่าวิธีการปรุงยาโพ่อิงนั้นก็ไม่น่าที่จะมีใครรู้ด้วย”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน