ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 435

บทที่ 435 ราชายมบาล

“เฮ้อ!” จงขุยถอนหายใจ “เป็นเพราะยมโลกมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับโลกมนุษย์มากเกินไป เพื่อป้องกันไม่ให้คนบางคนนำมาใช้เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว ดังนั้นองค์เง็กเซียนจึงได้สั่งห้ามไม่ให้คนในยมโลกนำสิ่งของในโลกมนุษย์เข้ามาในยมโลกน่ะ”

ฉิงเทียนจึงเข้าใจได้ในทันทีว่าจากในสิ่งที่จงขุยพูด จึงไม่ได้หมายความว่าคนจากภายนอกยมโลกจะไม่สามารถนำสิ่งของเข้ามาได้สินะ!

“พี่จง แล้วผมสามารถขายของจากโลกมนุษย์ในยมโลกได้หรือเปล่าครับ?” ฉิงเทียนถามอย่างกระวนกระวาย เรื่องนี้สัมพันธ์กับอนาคตของเขา ถ้าเขาสามารถขายของในยมโลกได้ เขาก็จะเป็นพ่อค้าเพียงคนเดียวที่ขายของจากโลกมนุษย์ทั้งในยมโลกและโลกเซียน!

สายตาของจงขุยก็สว่างขึ้นมาทันทีเมื่อเขาได้ยินที่ฉิงเทียนถาม ใช่แล้วฉิงเทียนสามารถขายได้นี่นา

“น้องฉิง เจ้าขายได้แน่นอน!” จงขุยกล่าวอย่างตื่นเต้น “ต่อจากนี้ไปเจ้าสามารถเปิดร้านของเจ้าในเมืองยมบาลแล้วจำหน่ายจากสินค้าจากโลก ได้เลย ข้ารับรองว่าสินค้าของเจ้าจะต้องขายดีจนขาดตลาดเลยล่ะ”

“ได้ครับ ขอผมลองคิดดูก่อนนะครับ” ฉิงเทียนผงกหัว จริงๆแล้วฉิงเทียนรู้สึกดีใจอย่างมากในใจ ฉิงเทียนนั้นได้วางแผนเอาไว้แล้วในใจ และในอนาคตเขาคิดที่จะเปิดร้านซูเปอร์มาร์เก็ตในโลกเซียนและจัดจำหน่ายสินค้าจากโลกแต่เพียงผู้เดียว

เปิดร้านขายของโลกมนุษย์ในโลกเซียน แล้วขายสินค้าจากโลกเซียนในยมโลก แล้วชื่อของร้านนั้นฉิงเทียนก็ได้คิดไว้แล้วชื่อว่า สามโลกซูเปอร์มาร์เก็ต

เดินต่อไปเรื่อยๆสักพักหนึ่ง ตรงหน้าเขาก็พบลานกว้างตำหนักที่ดูโอ่อ่างดงาม มีสิงโตหินดำสองตัวตั้งอยู่หน้าประตู และแผ่นป้ายขนาดมหึมาแขวนอยู่เหนือประตูสีแดงเขียนเอาไว้ว่าตำหนักยมบาล

“น้องฉิงเชิญเข้ามาด้านใน ท่านราชายมบาลรอเจ้าอยู่ข้างในนานแล้ว” จงขุยกล่าว

ฉิงเทียนและจงขุยจึงได้พากันเดินเข้าไปข้างใน อย่าว่าแต่ตำหนักของราชายมบาลจะดูแตกต่างเลย การจัดแต่งภายในตำหนักก็ดูหรูหรามาก มีทั้งหินแต่งสวน น้ำไหลผ่าน ศาลาและโต๊ะหินอ่อน ดูราวกับบ้านตระกูลใหญ่ในสมัยโบราณ อีกทั้งยังมีต้นไม้ดอกไม้มากมาย แต่สิ่งที่แย่คือดอกไม้และพันธุ์ไม้เหล่านี้มีสีสันที่ดูทึมๆมาก

“ท่านราชายมบาลขอรับ ฉิงเทียนมาถึงแล้วขอรับ!” จงขุยตะโกนด้วยความเคารพ

“ฮ่าๆ น้องฉิงมาถึงแล้ว” มีเสียงดังมาจากในห้องแล้วจากนั้นก็มีชายวัยกลางคนในชุดจีนโบราณที่ดูโอ่อ่าออกมา

“นี่คือท่านราชายมบาลงั้นเหรอ?”

ฉิงเทียนผงะ ตัวเขานั้นเป็นคนที่ติดรายการทีวีของจีนตั้งแต่เขายังเด็ก ฉิงเทียนคิดมาตลอดว่าท่านราชายมบาลนั้นจะต้องไว้หนวดเยอะๆและมีสีหน้าดุดัน

แต่ราชายมบาลตัวจริงนั้นกลับดูเหมือนพวกขุนนางโบราณที่มีใบหน้ากลมๆและดูดีมากกว่า

อย่างไรก็ตามฉิงเทียนก็ไม่กล้าที่จะดูถูกเขา ถึงแม้ว่าเขานั้นจะพูดแบบเป็นกันเองตอนที่คุยกันทางโทรศัพท์ แต่จริงๆแล้วฉิงเทียนจึงทำความเคารพเขาแล้วกล่าว “คารวะท่านราชายมบาล!”

ราชายมบาลจึงได้ประคองตัวฉิงเทียนแล้วกล่าว “น้องฉิงเจ้าจะนอบน้อมมากเกินไปแล้ว ข้ารอที่จะพบเจ้ามานานแล้ว! ถ้าไม่รังเกียจเจ้าเรียกข้าว่าพี่ยมก็พอ” ราชายมบาลจับมือของฉิงเทียนแล้วพูดอย่างยินดี ราวกับกลัวว่าจะไม่ได้พบกันยังไงอย่างงั้น

หลังจากที่ถูกราชายมบาลประคองตัวขึ้นมา ฉิงเทียนก็ได้ยิ้มตอบแม้ในใจจะยังเกรงๆอยู่ “ทำความเคารพดีกว่าไม่ทำนะครับ พี่ยม”

“ก็ได้ เอาล่ะน้องฉิง! พวกเรามากินดื่มกันเถอะ!” ราชายมบาลกล่าวแล้วจูงมือฉิงเทียน ไม่มีทางเลยที่ฉิงเทียนจะสามารถเป็นคู่ต่อสู้ของราชายมบาลได้อยู่แล้ว เขาจึงได้ถูกราชายมบาลจูงมือไปราวกับคนไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน แล้วถูกพาไปยังห้องห้องหนึ่ง

ในห้องห้องนี้มีขนาดราวๆ 60-70 ตารางเมตร มีโต๊ะไม้มะฮอกกานีอยู่ตรงกลางห้องและมีเครื่องชามถูกจัดวางอยู่เต็มโต๊ะและมีคนอื่นๆนั่งอยู่ที่นั่นด้วย แล้วพอพวกเขาเห็นราชายมบาล พวกเขาก็ได้รีบทำความเคารพแล้วกล่าว “คารวะท่านราชายมบาล!”

“ฉิงเทียนข้าจะแนะนำให้เจ้ารู้จักนะ นี่คือตุลาการลู่” ราชายมบาลชี้ไปที่ผู้ที่อยู่ใกล้ๆเขาแล้วกล่าว “ตุลาการลู่กับตุลาการจงนั้นเป็นเหมือนมือซ้ายและมือขวาของข้าเลยทีเดียว”

“คารวะตุลาการลู่” ฉิงเทียนชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อตุลาการลู่ก่อนที่จะพูดทำความเคารพ จงขุยนั้นมีหน้าที่คอยจับปีศาจที่ไม่ยอมเชื่อฟังในยมโลก ในขณะที่ตุลาการลู่จะมีหน้าที่จัดการเรื่องต่างๆ ทั้งสองคนนี้สามารถเรียกได้ว่าคนหนึ่งเก่งบู๊ คนหนึ่งเก่งบุ๋น เป็นที่เชื่อใจของราชายมบาล

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน