ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 170

170 /554

ตอนที่ 170 ใช้หน้าตาหากินไม่ได้ (2)

“ประธานเฉินใจเย็นๆ ก่อน…”

สื่อเทาที่อยู่ด้านข้างยิ้มประนีประนอม “ประธานเฉิน วันนี้เป็นงานชุมนุมของผู้ฝึกยุทธ์ในหยางเฉิง เรื่องของคุณและผู้อำนวยการถาน…”

“ผู้อำนวยการสื่อ ไม่ใช่ว่าผมไม่ไว้หน้า พอผู้บัญชาการไป๋เชิญชวน ผมก็วางมือจากงานทันที รีบเดินทางไกลกลับมา! แต่ในหยางเฉิงใครไม่รู้บ้างว่า ผมไม่ชอบคนแซ่ถาน! ตอนนี้กลับมาจัดฉากเล่นตลกกับผม? นี่คือการต้อนรับอย่างอบอุ่นที่ผู้บัญชาการไป๋พูดถึงน่ะเหรอ?”

ผู้บัญชาการไป๋ที่เฉินฉี่เทาพูดถึง นับเป็นมือหนึ่งของหยางเฉิง

หยางเฉิงขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองระดับอำเภอ ผู้ฝึกยุทธ์มือหนึ่งก็ถูกเรียกว่าเป็นผู้บัญชาการแล้ว ความจริงเป็นการเรียกแค่ในนามเท่านั้น

ปัจจุบันผู้บัญชาการแทบจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่ทั้งสิ้น

ทางหยางเฉิง กลับเป็นแค่ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสาม

เฉินฉี่เทาทำให้ผู้บัญชาการของหยางเฉิงเชื้อเชิญด้วยตัวเองได้ เพราะความสามารถเขาไม่อ่อนด้อย เป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสองสูงสุด

สิบปีก่อนเขาเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหนึ่งเช่นกัน

แต่หลายปีมานี้ กิจการของเขาไปได้ดี มีเงินซื้อยาบำรุงต่างๆ จึงไม่เหมือนถานเจิ้นผิงที่หยุดในขั้นหนึ่งมาโดยตลอด

ฟางผิงที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้วเล็กน้อย ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา

เด็กหนุ่มข้างเฉินฉี่เทา จู่ๆ กลับพูดว่า “พ่อ จะคิดเล็กคิดน้อยกับผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหนึ่งคนเดียวไปทำไมกัน ไม่มีประโยชน์ ช่างมันเถอะ พวกเราเข้าไปด้านในกัน”

น้ำเสียงของเด็กหนุ่มแฝงความดูแคลนอยู่บ้าง

ถานเจิ้นผิงขมวดคิ้วแน่น เอ่ยอย่างเคร่งขรึมว่า “อาหาว ฉันและพ่อเธอ…”

“พอเถอะ ผู้อำนวยการถานสินะ ผมและคุณไม่สนิทกัน”

เด็กหนุ่มที่ถูกเรียกว่าอาหาวทำเป็นไม่สนใจ เอ่ยอย่างเรียบนิ่งว่า “เรื่องของคุณและพ่อผม ผมไม่อยากสนใจแล้ว แต่พ่อผมเห็นคุณแล้วอารมณ์ไม่ดี คุณว่าควรจะหลีกดีกว่าหรือเปล่า ขวางทางคงไม่ดีเท่าไหร่?”

ชั่วขณะนั้นถานเจิ้นผิงจึงโมโหขึ้นมาอยู่บ้าง…

สื่อเทาดึงเขาไว้ เฉินฉี่เทาเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสองสูงสุด ลูกชายของเขาเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหนึ่งเหมือนกัน ทั้งยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีหวาหนาน

สื่อเทาคิดว่าไกล่เกลี่ยเพื่อจบเรื่องจะดีกว่า ไม่มีความจำเป็นต้องทำให้วุ่นวายใหญ่โต

แน่นอนว่าทุกคนแค่ใช้ปากทะเลาะกันเท่านั้น ไม่ได้กล้าจะจัดการอะไรกับถานเจิ้นผิงจริงๆ ตอนนี้ฐานะของเขาก็เป็นหลักประกันที่ใหญ่ที่สุด

เวลานี้ฟางผิงจำเป็นต้องสาวเท้าออกมาข้างหน้า

ถานเจิ้นผิงช่วยดูแลพ่อแม่ของเขาที่หยางเฉิงมาโดยตลอด ทั้งยังปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดี

ตอนแรกลูกชายสองคนของเขายังเคยสอนจวงกงให้ฟางผิง ทุกคนล้วนเป็นเพื่อนกัน

เห็นถานเจิ้นผิงถูกคนฉีกหน้า เรื่องของคนรุ่นก่อน ฟางผิงคงไม่อาจพูดอะไรได้

แต่คนหนุ่มสอดปากเข้ามา นั่นไม่เหมาะสมแล้ว

ทั้งถานเจิ้นผิงเหมือนจะรู้จักเด็กหนุ่มคนนี้อย่างเห็นได้ชัด ไม่แน่ว่าเมื่อก่อนอาจจะคุ้นเคยกันอยู่

การช่วยเหลือต้องดูที่เหตุผลเป็นหลัก นี่เป็นธรรมเนียมอันดีงามที่สืบทอดมาตั้งแต่บรรพบุรุษ

อีกอย่างดูท่าพ่อลูกสองคนนี้ไม่เหมือนคนมีอำนาจใหญ่โตอะไร ความจริงหยางเฉิงมีผู้ฝึกยุทธ์ที่มีอิทธิพลแค่ไม่กี่คนเท่านั้น

ฟางผิงก้าวเท้าไปข้างหน้า เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ล้วนเป็นคนหยางเฉิงด้วยกันทั้งนั้น ไม่มีความจำเป็นต้องแข็งกร้าวใส่กัน…”

“นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร?”

ฟางผิงยังไม่ทันพูดจบ เด็กหนุ่มก็แค่นเสียงขึ้นมา เผยสีหน้าดูแคลน

ฟางผิงลูบจมูกตัวเอง อดพูดขึ้นมาไม่ได้ “นายไม่รู้จักฉัน?”

เมื่อครู่สื่อเทาบอกว่าเขาเรียนที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีหวาหนาน เด็กของหวาหนานไม่ได้ดูการแข่งขันแลกเปลี่ยนหรือยังไง?

“นาย…”

เด็กหนุ่มยังคิดจะพูดอะไรบางอย่าง จู่ๆ ฟางผิงก็เอ่ยด้วยใบหน้าเยือกเย็น “นายเป็นนักศึกษาของเทคโนโลยีหวาหนานใช่หรือเปล่า? ฉันว่านายน่าจะเพิ่งทะลวงขั้นหนึ่ง นึกไม่ถึงว่าจะดูถูกผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหนึ่งเหมือนกัน เอาแบบนี้ฉันจะอ่อนข้อให้ ใช้แค่มือเดียว ใช้มือเดียวซัดนายตายไม่ได้ นายค่อยมาอวดดีกับฉัน!”