ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 200

ตอนที่ 200 สิบสามเมืองของถ้ำใต้ดินเซี่ยงไฮ้ (2)

ศาสตราจารย์เฒ่าถอนหายใจติดต่อกัน น่าเสียดาย หลายปีมานี้ถ้ำใต้ดินนำแต่ภัยอันตรายและความตายมาเท่านั้น ไม่มีใครคิดเพ้อหวังอะไรอีกแล้ว

นี่ไม่ใช่แดนสวรรค์ แต่เป็นความเพ้อฝันสวยหรูของมนุษย์เท่านั้น

อวี๋ซั่งหวาเอ่ยว่า “อาจารย์ครับ งั้นก็หมายความว่าสิ่งที่พวกเราต้องต่อกรแค่ทหารที่พร้อมสู้รบสองแสนคนของอีกฝ่ายเท่านั้น?”

“แค่?”

ศาสตราจารย์เฒ่าหลุดขำ “เธอรู้หรือเปล่าว่าพวกใต้ดินแข็งแกร่งแค่ไหน? ทหารที่พร้อมต่อสู้ของพวกเขา ครองสัดส่วนเป็นผู้ฝึกยุทธ์สิบเปอร์เซ็นต์ มีผู้ฝึกยุทธ์ทหารเป็นของตัวเอง! แม่ทัพที่เป็นผู้ฝึกยุทธ์! ถ้ำใต้ดินสถานที่อาวุธเย็นเป็นใหญ่ ทัพทหารสองหมื่นนายน่ากลัวแค่ไหน พวกเธอไม่อาจรู้ได้หรอก!”

อวี๋ซั่งหวาอดเอ่ยไม่ได้ “หน่วยทหารของพวกเราก็มีผู้ฝึกยุทธ์ทหารเหมือนกันไม่ใช่เหรอครับ?”

“ไม่เหมือนกัน หลายปีนี้หน่วยทหารบ่มเพาะผู้ฝึกยุทธ์ออกมาไม่น้อยจริงๆ ตอนนี้ผู้ฝึกยุทธ์ของจีน ไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ปราณหรือผู้ฝึกยุทธ์สู้รบ รวมทั้งหมดเกินกว่าหนึ่งล้านคน แต่กลับไม่ได้อยู่ในหน่วยทหารทั้งหมด ผู้ฝึกยุทธ์ทหารมีเยอะ แต่ละหน่วยรวมเข้าด้วยกันเกรงว่าจะมีไม่ต่ำกว่าสองแสนนาย เทียบกับผู้ฝึกยุทธ์ในมหาวิทยาลัย เยอะกว่าหนึ่งเท่า แต่หน่วยทหารต้องคุ้มกันทางเข้ายี่สิบสองแห่ง เฉลี่ยแล้วก็จะมีจำนวนน้อยอย่างมาก ทั้งสังคมบนพื้นโลกยังต้องการหน่วยทหารมากำราบพวกนอกรีต ต้องถ่วงรั้งผู้ฝึกยุทธ์ไปอีกส่วนหนึ่ง ผู้ฝึกยุทธ์ทหารที่ประจำการในถ้ำใต้ดินของเซี่ยงไฮ้อย่างแท้จริงมีไม่ถึงห้าพันคนเท่านั้น”

“ดังนั้นพวกเราจึงอยู่ในสภาวะที่ต้องตั้งรับอยู่ตลอด ยิ่งไปกว่านั้น…พวกเขามีสิบสามเมือง แม้จะรวมกันสุดกำลังเพื่อกำราบเมืองเทียนเหมิน แต่หลังจากนั้นล่ะ? พวกเราทำสงครามกับเมืองเทียนเหมินแล้ว บาดเจ็บล้มตายกันหมดสิ้น หากเมืองด้านหลังเพิ่มกำลังทหารอีก พวกเราคงไม่อาจมีโอกาสพลิกฟื้น ตอนนี้จึงยืดเยื้อสงครามกับเมืองเทียนเหมิน เมืองด้านหลังก็จะไม่ส่งกำลังทหารมาเพิ่ม สิ่งมีชีวิตใต้ดินเป็นพวกหวงอาณาเขต หากอยู่ในสถานการณ์ที่เมืองเทียนเหมินไม่ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเอ่ยขอความช่วยเหลือ ส่วนมากเมืองอื่นๆ จะนั่งดูเสือกัดกันเท่านั้น จากที่พวกเราสังเกต ถ้ำใต้ดินเหมือนจะไม่มีศูนย์กลางอำนาจ แต่ละเมืองแยกเป็นอิสระกัน”

“งั้นหมายความว่าทหารและผู้ฝึกยุทธ์ของพวกเราต้องต่อต้านกับเมืองเทียนเหมินแห่งเดียวเท่านั้น…”

“ผิดแล้ว!”

ศาสตราจารย์เฒ่าส่ายหัวอีกครั้ง “ไม่ใช่ต่อต้าน แต่เป็นการพยายามป้องกัน พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเมืองเทียนเหมิน แน่นอนว่าพูดถึงการรบในสนาม อีกฝ่ายไม่กล้าบุกจู่โจมฐานที่มั่นของเราอย่างเต็มกำลังเช่นกัน อย่างแรกฐานที่มั่นของพวกเรานั้นแน่นหนา พวกเขาเป็นฝ่ายเสียเปรียบ อย่างที่สองสถานการณ์คับขัน พวกเราจะส่งปรมาจารย์เข้าไปกวาดล้างรัง หากไม่มีกองกำลังด้านหลังคอยช่วยเหลือ เมืองเทียนเหมินย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของประเทศจีนอยู่แล้ว แต่ปรมาจารย์ของพวกเราไม่อาจเข้าไปอย่างอุกอาจ ทั้งไม่สามารถทำลายเมืองเทียนเหมิน เว้นเสียจากจะเชื่อมั่นว่าสามารถร่วมมือต่อต้านทั้งสิบสามเมืองได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงทางตอนเหนือของสิบสามเมืองที่มีผู้แข็งแกร่งที่น่ากลัวอยู่ หากปรมาจารย์มารวมตัวเยอะเกินไป อาจจะดึงดูดพวกที่น่ากลัวออกมาก็ได้ ถ้ำใต้ดินของปักกิ่งเคยเกิดเรื่องนี้เมื่อเจ็ดสิบปีก่อน! เวลานั้นปรมาจารย์ของประเทศจีนมีไม่ถึงหนึ่งร้อยคน รวมตัวกันกว่าสี่สิบคนเพื่อจะกวาดล้างที่ถ้ำใต้ดินปักกิ่ง…ผลปรากฏว่ากลับมีพวกแข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัวปรากฏตัวจากส่วนลึกของถ้ำใต้ดิน สุดท้ายทำให้เกิดความสูญเสียแก่ปรมาจารย์ของจีนถึงสิบหกคน สงครามครั้งนั้นทำลายถึงรากลึก มหาวิทยาลัยปักกิ่งเป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน เกือบจะพินาศย่อยยับ อธิการบดี รองอธิการ ทั้งคณบดีของแต่ละมหาวิทยาลัยต่างสู้จนตัวตายในสนามรบ!”

พูดถึงเรื่องในอดีต ศาสตราจารย์เฒ่านั้นปวดใจจนแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่

หลายปีมานี้มหาวิทยาลัยปักกิ่งมีปรมาจารย์ตายในสนามรบมากที่สุด อันที่จริงเกี่ยวข้องกับสงครามใหญ่ประเภทนี้เช่นกัน

สงครามใหญ่ในถ้ำใต้ดิน พวกมหาวิทยาลัยที่ก่อตั้งขึ้นภายหลังอย่างเซี่ยงไฮ้เข้าร่วมน้อยครั้ง

มหาวิทยาลัยปักกิ่งกลับเป็นกำลังหลักมาโดยตลอด นี่ก็เป็นเหตุผลที่ตั้งแต่ก่อตั้งมหาวิทยาลัยสูญเสียปรมาจารย์ไปแค่สองคน

พวกฟางผิงต่างรู้สึกหดหู่ใจอยู่บ้าง

“อย่างนั้นก็ทำได้แค่ป้องกันสินะครับ?”

ต่อสู้ด้วยกำลังขนาดเล็กไม่ได้ แต่ถ้าจัดกองกำลังใหญ่ก็จะพ่วงไปถึงอนาคตของประเทศจีน แม้จะชนะการต่อสู้ อย่างมากก็กำราบถ้ำใต้ดินได้แค่แห่งสองแห่งเท่านั้น แต่เมื่อเป็นแบบนั้น ปรมาจารย์ของจีนอาจจะตายไปเกือบครึ่งหนึ่ง แล้วทางเข้าถ้ำที่เหลืออยู่ล่ะ?

ศาสตราจารย์เฒ่าแค่นยิ้ม “ไม่จำเป็นต้องเศร้าโศกขนาดนั้น ช่วงเวลาของหนุ่มสาวเปลี่ยนผ่านอย่างรวดเร็ว อนาคตยังคงสดใส ไม่กี่สิบปีก่อน ประเทศจีนมีปรมาจารย์เท่าไหร่กัน? แต่ตอนนี้ล่ะ? ปัจจุบันนับวันพวกเราก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ แต่ความก้าวหน้าของพวกใต้ดินไม่ได้พัฒนาเร็วเท่าพวกเรา ดังนั้นพวกเราจึงสามารถประคองสภาวะป้องกันมาตลอดได้ เพื่อช่วงชิงเวลาให้มนุษยชาติในอนาคต หากต่อสู้จริงๆ ปรมาจารย์นับร้อยของประเทศจีน อย่างน้อยคงสามารถกวาดล้างทางเข้าได้สี่ห้าแห่ง! แต่หากถ้ำใต้ดินเชื่อมต่อกันจริงๆ พวกเราทำลายทางเข้าไปมากมายขนาดนั้น การจู่โจมจากถ้ำใต้ดินจะเกิดขึ้นพร้อมกันทุกทางทันที ดังนั้นพวกเราจึงยอมแค่ใช้กองกำลังขนาดเล็กในการต่อสู้ ใช้ชีวิตคนถมทางเข้า ดีกว่าจะเปิดสงครามอย่างเต็มรูปแบบ!”

ตอนนี้มียอดฝีมือเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เห็นได้อย่างชัดเจน

เมื่อก่อนประเทศจีนมีปรมาจารย์ไม่ถึงหนึ่งร้อย

ช่วงสามสิบปีนี้กลับมีปรมาจารย์ปรากฏตัวเกือบหนึ่งร้อย!

เฉลี่ยแล้วทุกปีมีปรมาจารย์เกิดขึ้นสามคน นี่ล้วนเป็นสิ่งที่ยากจะเชื่อ

แวดวงธุรกิจมีปรมาจารย์ปรากฏขึ้นทุกปี ในรัฐบาลก็เหมือนกัน

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ อันที่จริงรัฐบาลไม่อยากให้ดำเนินสงครามขั้นเด็ดขาด นั่นเป็นการฆ่าตัวตาย จึงทำได้เพียงทนเท่านั้น

ยืดเยื้อเวลาให้นานออกไป!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน