ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 201

ตอนที่ 201 ความเจ็บปวดเป็นของคนอ่อนแอเท่านั้น (2)

พวกฟางผิงต่างเป็นนักศึกษาแนวหน้าของปีหนึ่ง ออกทำภารกิจจะไม่ให้คนตามไปดูได้ยังไง

เดือนมีนาคม เสี้ยวนาทีที่พวกเขาก้าวเท้าออกจากประตูมหาวิทยาลัย ไป๋รั่วซีก็ติดตามดูอยู่ตลอด

ไม่งั้นผู้ที่ออกหน้าที่มหาวิทยาลัยหนานเจียงคงไม่อาจเป็นไป๋รั่วซีได้หรอก

เฉินอวิ๋นซีไม่สนใจเรื่องนี้ เอ่ยเสียงแผ่ว “อาจารย์ อาการบาดเจ็บของคุณร้ายแรงหรือเปล่า? ให้ปู่ของฉัน…”

ไป๋รั่วซีส่ายหัวเบาๆ “ไม่ถือว่าร้ายแรงมาก ทั้งไม่จำเป็นต้องรบกวนปรมาจารย์เฉิน ไม่นานก็คงดีขึ้นแล้ว”

“อวิ๋นซี เข้มแข็งสักหน่อย ไม่ว่าจะอาจารย์ถังหรืออาจารย์หลู่ พวกเขาต่างหวังให้นักศึกษาอย่างพวกเธอมีการพัฒนาที่ดีขึ้น แข็งแกร่งขึ้นและปลอดภัยขึ้น”

“ไม่มีใครอยากให้ลูกศิษย์ของตัวเองเกิดเรื่องหรอก เพียงแค่…”

ไป๋อวิ๋นซีถอนหายใจ เพียงแค่รูปแบบการสอนของแต่ละคนไม่เหมือนกันเท่านั้น

บางทีวันนี้พวกเขาอาจไม่เข้าใจ แต่ไม่ช้าก็เร็วสักวันหนึ่ง พวกเขาต้องเข้าใจแน่

“พวกเธอไปเรียนต่อเถอะ ฉันจะไปที่สุสานสักหน่อย”

ไป๋รั่วซีไม่พูดอะไรอีก สาวเท้ามุ่งหน้าไปทางจุดลึกสุดของเขตทางใต้ ฝีเท้านั้นหนักแน่นอย่างเห็นได้ชัด

—

คาบเรียนตอนเย็นนั้นไม่อาจดำเนินต่อไปได้

อาจารย์ส่วนมากต่างไปรวมตัวที่สุสาน พวกฟางผิงไม่ได้เข้าไป แต่ยืนอยู่ภายนอก ทุกคนต่างรักษาความเงียบสงบ ในใจคิดไปต่างๆ นานา

“ถ้ำใต้ดิน”

ฟางผิงพึมพำเบาๆ

จู่ๆ ฟู่ชางติ่งก็เอ่ยว่า “สมควรฆ่าให้หมด!”

วันนี้พวกเขายังไม่มีเพื่อนนักศึกษาที่สนิทสนมตายในถ้ำใต้ดิน

แต่บางทีคงไม่นาน พวกเขาอาจจะได้เห็นภาพนี้ ถึงกระทั่งคนที่ตายอาจเป็นตัวเอง

หลายปีที่ผ่านมามีคนตายไปมากเหลือเกิน

มากจนถึงขั้นอาจารย์หลายคนรู้สึกชินชา คุ้นชินไปเสียแล้ว ในใจเหลือเพียงความคิดที่เคียดแค้นและพยายามแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น

ท่ามกลางความมืดในราตรี สุสานจุดที่ลึกที่สุดมีเสียงสะอื้นไห้ดังแผ่วเบาออกมา

คนที่ร้องไห้ไม่ใช่พวกอาจารย์ แต่เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์เหล่านั้น ไม่รู้ว่ามีกี่คนกำลังด่าเรื่องในวันวาน

ด่าอาจารย์ตัวเองที่ใจดำ ด่าอาจารย์ตัวเองที่ทำเป็นแค่สอนสั่ง แต่ไม่เห็นพวกเขาจะดีกว่าตัวเองตรงไหน

แต่ตอนนี้หลายคนก็เพิ่งตระหนักได้ว่า อาจารย์ของพวกเขาเป็นคนที่หยิ่งทระนงในศักดิ์ศรีเช่นกัน!

—

คืนนั้นพวกฟางผิงนอนไม่หลับอย่างสิ้นเชิง

วันต่อมาเข้าเรียนคลาสฝึกพิเศษอีกครั้งกลับพบว่าทุกอย่างยังคงเหมือนปกติไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย พวกอาจารย์ที่ตายในสนามรบราวกับถูกคนลืมเลือนไปแล้ว

คลาสสิ้นสุดลง จู่ๆ ถังเฟิงก็ปรากฏตัว

กวาดสายตามองทุกคนในชั้นเรียน ก่อนจะเอ่ยว่า

“อธิการกลับมาแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดยังไง แต่อธิการบอกว่าจะให้โอกาสทุกคนเลือกอีกครั้งหนึ่ง เหตุการณ์เมื่อวานทุกคนคงเห็นแล้ว ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่ห้าหกตายในถ้ำใต้ดินล้วนเป็นเรื่องธรรมดา ตอนนี้พวกเธอจะเข้าถ้ำใต้ดินนับว่าอันตรายอย่างแท้จริง ตัดสินใจเอาเอง ถอยตอนนี้ เดือนมิถุนาก็ไม่ต้องเข้าถ้ำอีกแล้ว หลังจากเข้าสู่ขั้นสามจะเข้าหรือไม่เข้าต้องดูที่ตัวเองอีกที รอทะลวงระดับกลาง ทุกปีทำแค่ภารกิจที่บังคับเสร็จสิ้นก็เพียงพอแล้ว สามารถเป็นเหมือนผู้ฝึกยุทธ์ในสังคมตอนนี้ ทำสิ่งที่พวกเธอควรจะทำ ทุกปีหาเวลามาสิบวันครึ่งเดือนเข้าไปถ้ำใต้ดินสักครั้งเท่านั้น”

ทุกคนจมดิ่งในความเงียบทันที

ถังเฟิงเห็นแบบนั้นจึงเอ่ยต่อว่า “ถอนตัวไม่ได้เป็นเรื่องน่าอาย ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสองเข้าไปในถ้ำ เดิมทีก็ไม่มีหลักประกันความปลอดภัยอยู่แล้ว แม้มหาวิทยาลัยจะส่งอาจารย์ไปคุ้มครอง แต่บางครั้งตัวพวกเขาเองก็ยากจะปกป้องเช่นกัน พวกเธอจะหนียังไม่ใช่เรื่องง่าย ก่อนหน้านี้มหาวิทยาลัยดันทุรังไปอยู่บ้างเหมือนกัน ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสองนั้นอ่อนแอจริงๆ ให้เวลาพวกเธอห้านาทีในการถอนตัว ตอนนี้สามารถออกไปได้ ฉันรับประกันว่ามหาวิทยาลัยจะไม่หักสิทธิพิเศษใดๆ ของทุกคนออกไปเพราะเรื่องนี้ หวังแค่ว่าคนที่ออกไป รอพวกเธอแข็งแกร่งแล้ว จะไม่หวั่นคร้ามต่อสงครามเพราะเรื่องในวันนี้ ภายหลังพวกเธออาจจะแสดงความสามารถออกมาได้มากกว่านี้”

ในฝูงชนค่อยๆ เกิดความเคลื่อนไหวเล็กน้อย

ผ่านไปสามนาที จู่ๆ ก็มีคนยืนขึ้น อวี๋ซั่งหวาเอ่ยอย่างโมโห “นายกล้าไป!”

นักศึกษาที่ยืนขึ้น เผยสีหน้าละอายใจและอับจนหนทาง เอ่ยเสียงเบาว่า “ฉัน…ฉัน…พ่อฉันด่วนจากไปนานแล้ว แม่ต้องอยู่คนเดียว…”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน