ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 234
ตอนที่ 234 ประตูของถ้ำใต้ดิน (1)
วันที่ 20 มิถุนายน
ห้องโถงใหญ่ของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้
นักศึกษาทั้งเก้าสิบเจ็ดคน ทุกคนแต่งตัวเต็มยศ
ถังเฟิง รวมกับอาจารย์ขั้นห้าคนหนึ่ง ขั้นสี่อีกสามคน ทั้งหมดเป็นห้าคนพอดี ตอนนี้อยู่ในชุดเต็มยศเช่นกัน เตรียมตัวเพื่อจะลงไปในถ้ำใต้ดิน
กลุ่มกว่าหนึ่งร้อยคน ส่วนมากเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสอง นี่ถือเป็นครั้งแรกหลังจากผ่านมาหลายปีที่เซี่ยงไฮ้นำทัพเคลื่อนสู่ถ้ำแบบนี้
อธิการบดีเฒ่า อู๋ขุยซาน หวงจิ่ง ปรมาจารย์ทั้งสามคนมาถึงแล้วเช่นกัน
—
“พวกเธอทั้งหมดล้วนเป็นกระดูกสันหลังของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ เป็นกระดูกสันหลังของประเทศพวกเรา!”
อธิการบดีเฒ่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงดังก้อง “ฉันหวังว่าพวกเธอจะสามารถกลับมาอย่างปลอดภัย ฉันหวังว่าวันหนึ่งพวกเธอจะเข้าสู่ระดับสูงได้!”
“ทั้งสิ่งที่ฉันหวังมากกว่านั้นคือความสำเร็จในอนาคตของพวกเธอ ไม่ใช่ปัจจุบัน!”
“แต่ว่าปกป้องตลอดเวลา เอาแต่หลบหนีอยู่ตลอด ไม่อาจกลายเป็นผู้แข็งแกร่งได้!”
“ถ้าเป็นไปได้ฉันไม่อยากเห็นพวกเธอที่อายุน้อยขนาดนี้ออกรบในถ้ำหรอก!”
“แต่ตอนนี้สถานการณ์ในถ้ำเลวร้ายขึ้น พวกเธอขึ้นชื่อว่าเป็นนักศึกษาแนวหน้า เป็นผู้ฝึกยุทธ์ นั่นเป็นความรับผิดชอบและภาระที่ต้องไปในถ้ำ!”
“ความรับผิดชอบ…หน้าที่…บางทีพวกเธออาจคิดว่านี่ไม่ใช่หน้าที่ของพวกเธอ ไม่ใช่ความรับผิดชอบของพวกเธอ พวกเธอยังเด็กกันขนาดนี้ แต่อย่าลืมว่าพวกเราเป็นผู้ฝึกยุทธ์!”
“จำไว้ให้ดี ผู้ฝึกยุทธ์นั่นคือความรับผิดชอบและหน้าที่! เช้าดื่มน้ำค้างขาว ตกดึกนอนบนเมฆ นั่นคือเซียน ไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์! วันนี้ฉันมาส่งทุกคน และจะรอทุกคนกลับมา!”
ประโยคสุดท้าย อธิการเฒ่าพูดด้วยน้ำเสียงดังอย่างยิ่ง หลังที่งองุ้มถึงกับตั้งตรงขึ้นมา
ถังเฟิงเอ่ยด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ตะโกนว่า “ออกเดินทาง!”
พวกอาจารย์ทั้งหมดที่มาส่ง รวมถึงปรมาจารย์ทั้งสามคน ตอนนี้ต่างยื่นหลังตรง มือขวาวางไขว้หน้าอก แสดงความเคารพให้ทุกคนที่เดินทางครั้งนี้!
นักศึกษาทุกคนต่างรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา ทำความเคารพกลับ เดินด้วยฝีเท้าองอาจ หมุนตัวตามถังเฟิงออกไปข้างนอก
—
ข้างนอกห้องโถงใหญ่ ทุกคนทยอยเดินขึ้นรถ
พวกอธิการเฒ่าไม่ได้ออกมาส่ง กลับส่งสายตามองไปยังรถบัสสองคันนั้นด้วยความรู้สึกซับซ้อนอยู่ตลอด
ผ่านไปปีแล้วปีเล่า ผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่า!
อำลา ไปส่ง…
บางทีอาจจะเป็นการจากลาชั่วนิรันดร์เช่นกัน!
พวกหนุ่มสาวมีพรสวรรค์ ตายในสนามรบนอกบ้านเกิด ไม่มีแม้แต่ซากศพ บนโลกแทบไม่มีใครรู้!
“สวรรค์ ทำไมถึงโหดเหี้ยมเช่นนี้!”
อธิการเฒ่าเงยหน้าขึ้นฟ้าถอนหายใจ มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ก่อตั้งมาหกสิบปี เขาอยู่ที่เซี่ยงไฮ้มาหกสิบปีเช่นกัน หกสิบปีนี้ผ่านร้อนผ่านหนาว จากเป็นจากตาย เห็นมาเยอะไม่รู้ตั้งเท่าไหร่! แต่ทุกครั้งที่เห็นคนหนุ่มสาวพวกนี้เดินตามกันไปฝังกระดูกนอกบ้านเกิดก็ยังอดรู้สึกเศร้าสร้อยไม่ได้
“อาจารย์ นี่คือโชคชะตา” หวงจิ่งพึมพำ
“ไม่ นี่ไม่ใช่โชคชะตา! ผู้ฝึกยุทธ์ไม่เชื่อในโชคชะตา!” จู่ๆ อธิการเฒ่าก็มีโทสะขึ้นมา ร่างขยายสูงใหญ่ เอ่ยอย่างโมโห “เป็นเพราะคนรุ่นฉันอ่อนแอเกินไป ไม่อาจกำราบถ้ำใต้ดินได้ ทิ้งภัยร้ายไว้ให้คนรุ่นหลัง!”
“เวลานั้นปากทางเข้าถ้ำมีน้อยมาก หากถูกกำราบได้ คงไม่เป็นเช่นนี้”
“ฉันตัดสินใจแล้ว หากสถานการณ์เลวร้ายกว่านี้ ตาแก่อย่างพวกเราที่ยังไม่ตาย ช่วงเวลานี้ต้องกำราบถ้ำใต้ดินให้ได้! ปากทางเข้าใหม่นั้นเหมาะสมที่สุด!”
“อธิการ!”
“อาจารย์!”
“…”
ทุกคนพากันร้องอย่างตกใจ ระยะเวลาที่ทางเข้าถ้ำใหม่จะปรากฏ มากสุดก็ปีสองปี น้อยสุดไม่ถึงสี่ห้าเดือนเท่านั้น!
“นับตั้งแต่นี้ไป อธิการอู๋จะดูแลสถานการณ์โดยรวมของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ คณบดีหวงรับหน้าที่รองอธิการและคณบดีสาขายุทโธปกรณ์ ถังเฟิงและหลี่ฉางเซิงรับตำแหน่งรองคณบดีสาขายุทโธปกรณ์!”
“อธิการ!”
อธิการเฒ่ายืดหลังตรงดิ่ง เอ่ยด้วยไอสังหารคุกรุ่น “มีชีวิตมาถึงแปดสิบปีก็เพียงพอแล้ว! เดิมทีโรคภัยก็รุมเร้า ตอนนี้ยังไม่ตาย จะมีชีวิตรอดไปได้อีกสักกี่ปี ฆ่าได้มากเท่าไหร่ก็เท่านั้น!”
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน