ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 27

ตอนที่ 27 ฟางผิงรับบทตัวร้าย

ชั้นล่าง

เดิมทีฟางผิงก็ไม่ได้กลับบ้าน แต่เดินออกมาจากตึกแทน หาที่ซ่อนตัวมุมหนึ่ง

เขากังวลว่าอีกฝ่ายจะไม่โดนฤทธิ์ยาในช่วงเวลาสั้นๆ หากตระหนักได้ว่าตัวเองวางแผนจัดการเขา อาจจะลงมาหาตัวเอง

ฟางผิงยังคงระแวงระวังตัวกับผู้ฝึกยุทธ์อย่างยิ่ง

แม้ว่าเมื่อครู่เขาจะมือลื่น เทลงไปสามขวด ตามหลักแล้ว ไม่ฆ่าคนก็นับว่าโชคดีแล้ว

แต่ผู้ฝึกยุทธ์นั้นแข็งแกร่ง อย่างไรฟางผิงก็คิดว่าคงไม่ตาย แถมอีกฝ่ายอาจจะมีแรงอยู่บ้างเสียด้วยซ้ำ

รอดูอยู่ข้างนอกก่อน อีกเดี๋ยวค่อยขึ้นไปหยั่งเชิงอีกครั้ง

—

ห้อง 201

หวงปินเข้าในห้อง ซ่อนสัมภาระเสร็จแล้ว จู่ๆ ก็รู้สึกว่าภาพเบื้องหน้าดูพร่ามัวอยู่บ้าง

เขาสะบัดศีรษะเล็กน้อย ชั่วขณะนั้นเขาก็รู้สึกมือไม้อ่อนแรง ถึงกระทั่งทรุดตัวนั่งลงไป

“ซวยแล้ว!”

เมื่อพบเจอกับสถานการณ์เช่นนี้ อย่างแรกที่หวงปินนึกถึงกลับไม่ใช่ฟางผิง แต่เป็นหน่วยสืบสวนของเมืองหยางเฉิง!

ตัวเองถูกจับได้ ทั้งยังถูกอีกฝ่ายลอบลงมือ!

อีกฝ่ายลงมือกับเขาได้อย่างไรกัน?

หวงปินเวียนหัวอย่างยิ่ง ชั่วพริบตาก็หวาดกลัวถึงที่สุด ยากที่จะเชื่อ

เขามั่นใจแล้วว่า ตัวเองย้ายมาที่นี่ คงไม่มีใครเฝ้าสังเกตตัวเอง

ก่อนออกจากประตูทุกวัน เขาก็สังเกตระแวดระวัง หากทางเมืองหยางเฉิงส่งคนมาตามเขา คงปิดเขาไม่ได้หรอก

ครั้งก่อนก็เป็นเช่นนี้ หยางเฉิงส่งคนมาตามตัวเอง ไม่นานตัวเองก็จับพิรุธได้ทันที

ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้ตั้งแต่เช้าเขาก็ออกไปซื้ออาหารเช้าเพียง…

อาหารเช้า?

หรือจะถูกวางยาในอาหารเช้า?

กระนั้นตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ ก็ปาเข้าไปสองสามชั่วโมงแล้ว ยาอะไรจะออกฤทธิ์ช้าขนาดนั้น?

แม้ว่าจะมาถึงยามนี้ หวงปินก็ยังไม่นึกถึงฟางผิง

รวมทั้งสมองที่กำลังมึนเบลอ เขาจึงไม่ทันตรึกตรองเรื่องอะไรมาก

เมื่อรับรู้ได้ว่าแขนขาอ่อนแรง หวงปินก็ร้อนใจขึ้นมา ไม่อาจปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป!

เขากัดลิ้นตัวเองอย่างแรง ในปากรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือด

หวงปินไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ฝืนกายหมุนตัวไปคว้าสัมภาระ ครู่ต่อมาก็พยุงตัวเองออกมาเกาะที่ขอบหน้าต่างอย่างยากลำบาก

ปรากฏว่า หน้าต่างของห้องติดเหล็กนิรภัยกันขโมยเอาไว้

“แม่งเอ้ย!”

หวงปินปวดหัวแทบระเบิด ยามนี้เขารู้สึกว่าแขนขาชาเริ่มชาขึ้นเรื่อยๆ นึกถึงคนของพวกหน่วยสืบสวน ไม่แน่ว่าอาจจะรออยู่ข้างนอก

เขาจึงไม่กล้าออกทางประตูหลัก ทำได้เพียงหาทางหนีจากการกระโดดหน้าต่างเท่านั้น

เขาย้ายตัวเองมายังห้องนั่งเล่นอย่างยากลำบาก หวงปินทุบขาของตัวเองอย่างแรง ยามนี้เขาค่อยตระหนักได้ว่า เขาเริ่มควบคุมแขนขาตัวเองไม่ได้แล้ว

ฟางผิงนั้นใส่ยามากเกินไปจริงๆ

แม้ผู้ฝึกยุทธ์จะแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป แต่ยังไงหวงปินก็เป็นเพียงผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสอง

ฟางผิงใช้ยามากกว่าคนทั่วไปถึงสิบเท่า หากเป็นคนธรรมดา เกรงว่าจะสลบไสลไม่ได้สติไปแล้ว

แต่ยามนี้หวงปินยังสามารถขยับตัว เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมาย

หวงปินคงไม่ทันได้คิดภาคภูมิใจในความอึดของตัวเอง อาศัยการดิ้นรนเฮือกสุดท้าย ทั้งพยายามควบคุมตัวเอง สุดท้ายก็สามารถพาตัวเองมาที่ริมระเบียงได้

และยามนี้ จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ปังๆๆ…”

“คุณลุง ผมมาดูทีวีแล้วครับ”

“คุณลุง ยังอยู่บ้านไหมครับ?”

หวงปินกำลังสะลึมสะลือ ยามนี้จึงฝืนประคองสติอีกครั้ง เดิมทีเขาคร้านจะสนใจเจ้าเด็กที่อยู่นอกประตู

มาถึงขั้นนี้แล้ว เขาก็ย่อมไม่คิดจะปกปิดตัวตนอีก

แต่ชั่วพริบตา หวงปิงค่อยดึงสติกลับมาได้อยู่บ้าง ใช่แล้ว จับคนเป็นตัวประกัน!

ยามนี้หากตัวเองกระโดดลงจากหน้าต่าง ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ โอกาสที่จะหนีรอดแทบจะเป็นศูนย์

แต่หากมีตัวประกัน โดยเฉพาะนักเรียนมอปลายสายศิลปะการต่อสู้ คาดว่าทางหยางเฉิงคงไม่กล้าเพิกเฉยชีวิตของเจ้าเด็กนี้

ราวกับคว้าฟางช่วยชีวิตครั้งสุดท้ายได้ หวงปินเค้นแรงอย่างสุดความสามารถ หมุนกายเปลี่ยนทิศทางไปยังประตูทางเข้า

ฉวยโอกาสยามที่คนของหน่วยสืบสวนยังไม่รู้ว่าตัวเองโดนกับดักแล้ว ชิงตัวเจ้าเด็กนี่มาก่อนค่อยว่ากัน

—

หน้าประตู

ฟางผิงยังคงเคาะประตูต่อ เคาะอยู่พักใหญ่ ด้านในกลับไม่มีเสียงอะไร

ฟางผิงเดาว่า ชายผู้นั้นคงจะเสียท่าให้เขาแล้ว

แต่ฟางผิงก็ไม่กล้าไว้ใจเสียทีเดียว ในมือที่ซ่อนอยู่ด้านหลังเขา ยังถือไม้กระบองขนาดเหมาะมือไว้

ไม่มีคนเปิดประตู นั่นย่อมดีที่สุด อีกเดี๋ยวเขาจะลองปีนขึ้นมาจากลานบ้านของตัวเอง

มีคนเปิดประตู ก็ต้องรับมือตามสถานการณ์

หากอีกฝ่ายเสียรู้ให้เขา เขาก็คงต้องใช้กระบองซ้ำอีกสักหน่อย

แต่หากไม่หลงกลเขา เช่นนั้นก็คงต้องอ้างเรื่องท่อน้ำข้างล่างตัน บอกว่าตัวเองมาระบายน้ำชั้นบน

“ใช่ ระบายน้ำ!” ฟางผิงลอบให้กำลังใจตัวเอง

เมื่อวางแผนรับมือดีแล้ว ฟางผิงก็เคาะอีกครั้ง ตะโกนอย่างใสซื่อ “คุณลุง อยู่บ้านหรือเปล่าครับ?”

“หรือจะออกไปข้างนอก ถ้างั้นเดี๋ยวค่อยมาใหม่…”

ฟางผิงรำพึงรำพันกับตัวเอง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังแผ่วมาจากด้านในประตู

ผ่านไปสักพัก ประตูห้องที่อยู่หลังประตูนิรภัยก็ถูกเปิดออก

หวงปินตาลายไปหมดแล้ว ถึงกระทั่งแทบไม่เห็นว่าคนที่อยู่ด้านนอกเป็นใคร ฝืนเปล่งเสียงว่า “ขะ…เข้ามา…”

“คุณลุงเป็นอะไรรึเปล่าครับ?” ฟางผิงไม่กล้าผลุนผลันเข้าไป เมื่อตระหนักจุดนี้ได้ก็ถอยออกมาจากประตูก้าวหนึ่ง เขาเอ่ยอย่างระมัดระวัง “สีหน้าคุณดูไม่ค่อยดี? ไม่สบายหรือครับ?”

หวงปินรู้สึกว่าตัวเองแทบจะหน้ามืดอยู่รอมร่อ ไหนเลยจะมีเวลาพูดไร้สาระกับเขา เปิดประตูนิรภัยแล้ว ก็เอ่ยด้วยหอบหายใจ “เข้า…เข้ามาสิ…”

“คุณลุง ไม่อย่างนั้นให้ผมโทรหารถพยาบาล? โทรหาตำรวจก็ได้! สถานการณ์คุณตอนนี้ไม่ดีเท่าไร…”

หวงปินปวดหัวแทบระเบิด โทรหาตำรวจบ้านแกสิ!

เจ้าเด็กนี่มานานขนาดนี้ ไม่แน่ว่าอีกเดี๋ยวคนของหน่วยสืบสวนที่เฝ้าอยู่ด้านล่างก็จะขึ้นมาแล้ว

หวงปินไม่สนใจเรื่องคำพูดอีกแล้ว ฉวยโอกาสตอนที่ยังพอมีแรง ยื่นมือไปหาฟางผิงทันที

ฟางผิงระวังตัวอยู่ก่อนแล้ว รีบถอยหลังไปอีกหลายก้าว

หวงปินอึ้งไปเล็กน้อย ยามนี้ฟางผิงก็คงสังเกตได้ว่าตัวเองอยู่ในสภาพไม่ดีเท่าใด

ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าเมื่อครู่ชายคนนี้คิดจะจับเขา แค่นี้ก็เดาได้แล้วว่าไม่ใช่คนดีอะไร

ตามเหตุผลแล้ว คนทั่วไปหากรู้สึกไม่สบาย สิ่งแรกที่จะทำย่อมให้ฟางผิงช่วยเรียกรถพยาบาลให้

แต่ชายผู้นี้กลับคิดจะจับตัวเอง!

หากพูดว่าเขาเป็นคนดี ฟางผิงก็กล้าที่จะกลืนไม้กระบองในมือเช่นกัน!

ยามนี้ฟางผิงมั่นใจอย่างถึงที่สุด การคาดเดาก่อนหน้านี้ของเขาไม่ผิดแม้แต่น้อย

เขาไม่ลังเลอีก มีผู้ฝึกยุทธ์คิดจะสร้างปัญหาให้ตัวเอง ไม่แน่ว่ายังวางแผนจะเอาชีวิตเขาด้วย ย่อมไม่จำเป็นต้องเกรงใจกับคนแบบนี้

ชั่วพริบตานั้น เขาก็วาดมือขวาที่ซ่อนกระบองยู่ด้านหลัง ฟาดลงที่หัวหวงปินทันที!

“ไอ้สัตว์เอ้ย!”

นี่เป็นปฏิกิริยาแรกของหวงปิน!

คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะป้องกันตัวเองจากเขา ทั้งยังเตรียมกระบองมาด้วย ต่อให้หวงปินสมองพร่าเลือนเช่นนี้ ก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนที่ลงมือกับตัวเอง

คาดไม่ถึงว่าจะไม่ใช่คู่อริ ไม่ใช่คนของหน่วยสืบสวน ทั้งไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์ข้างนอกนั้น…

คนอย่างหวงปินกลับถูกเด็กบ้าคนหนึ่งวางอุบาย!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน