ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 31

ตอนที่ 31 ขอความช่วยเหลือ

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ฟางผิงก็เดินออกมาจากห้อง 201

ฟางผิงปิดประตู ในมือยังถือถุงพลาสติกสีดำใบหนึ่ง

เขาไม่ได้เอาเงินสดพวกนั้นมา มีดทหารเล่มนั้นก็เช่นกัน คว้ามาเพียงยาบำรุงหกขวด

ยาพวกนี้ราคาสูงอย่างยิ่ง ฟางผิงไม่อยากจะทิ้งไว้ที่นี่ หากถูกมือดีขโมยไป เขาคงร้องไห้ไม่ออกเป็นแน่

ส่วนหวงปิน ถูกฟางผิงอุดปากอีกครั้ง ก่อนจะยัดไปไว้ใต้เตียง

—

เมื่อออกมากจากที่พัก ฟางผิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ฉันเอายาพวกนั้นออกมาแล้ว ยังไม่นับรวมในทรัพย์สินอีก เป็นเพราะไม่ถูกเงื่อนไข หรือของพวกนี้นับรวมเป็นทรัพย์สินไม่ได้ นับเพียงเงินสดเท่านั้น?”

“ปัญหาคงจะไม่ใช่ที่เงินสด ยังไงเมื่อกี้ฉันก็ลองจับเงินมาแล้ว”

ฟางผิงครุ่นคิดในใจพักหนึ่ง เดาว่าเงินและยาพวกนี้ ยังไม่นับว่าเป็นของเขาโดยสมบูรณ์

หากจัดการเรื่องนี้ได้ไม่ดี ท้ายที่สุดของพวกนี้อาจจะไม่ตกเป็นของเขาก็ได้

ค่าทรัพย์สินไม่เพิ่มขึ้น ยังไม่ใช่เรื่องที่ฟางผิงร้อนใจ

เรื่องเร่งด่วนในยามนี้คือจัดการปัญหาใหญ่อย่างหวงปินต่างหาก

เขาจับคนได้แล้ว ตามแผนเดิมคือส่งให้ตำรวจก็เพียงพอแล้ว

แต่ยามนี้ฟางผิงไม่อยากจะส่งคนเข้าไปตรงๆ เช่นนี้

หวงปินไม่ใช่คนใบ้ หากถึงมือตำรวจย่อมบอกเรื่องที่ตัวเองเอาของของเขามา ตอนนี้ตัวเองรับมือกับแรงกดดันของตำรวจไม่ได้หรอก

ฟางผิงคิดดูแล้ว เรื่องนี้จำเป็นต้องให้คนอื่นช่วย อย่างน้อยก็ช่วยกันแบ่งรับแรงกดดัน

อย่างมากก็ทรัพย์สินพวกนี้คนละครึ่ง

หากฟางผิงมีความสามารถจัดการเรื่องราวได้ จากนิสัยของเขาย่อมกอบโกยเพียงคนเดียว

แต่ยามนี้เขายังไร้ความสามารถ

จึงทำได้เพียงยอมแบ่งผลประโยชน์ แก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าไปก่อน ยังไงก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

จะหาใครมาช่วยแบ่งเบาแรงกดดันดี?

ในสมองฟางผิงพลันปรากฏเงาของหวังจินหยางขึ้นมา

นี่เป็นเพราะอับจนหนทาง ไม่ใช่ว่าเขาล่วงรู้เรื่องที่หวังจินหยางกำลังตามจับหวงปิน

และฟางผิงก็รู้จักผู้ฝึกยุทธ์เพียงคนเดียว!

ไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์ ย่อมไม่มีความสามารถจัดการกับเรื่องนี้ ไม่ว่าจะพ่อแม่หรืออาจารย์ที่โรงเรียน รวมทั้งคนอื่นๆ ที่ฟางผิงรู้จักเช่นกัน

ในหมู่คนที่เขารู้จัก คนเดียวที่มีความสามารถ ทั้งมีโอกาสที่เขาจะยอมรับทรัพย์สินพวกนี้ มีเพียงหวังจินหยางคนเดียวเท่านั้น

นอกจากนี้หวังจินหยางยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ นี่ก็เป็นฐานะที่สำคัญอีกอย่างหนึ่ง

ฟางผิงมีโอกาสทำความรู้จักกับอีกฝ่ายแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ไม่อาจนับได้ว่าเข้าใจตัวตนอีกฝ่ายมากมายนัก

แต่จากคำพูดคำจาก็พอคาดเดาได้ว่า หวังจินหยางไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร

แม้ว่าจะแบ่งกันไม่ลงตัว มีความเป็นไปได้ที่หมอนั่นจะฮุบกินคนเดียว แต่ก็ไม่ถึงกับเอาชีวิตเขาหรอก

เขาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ เป็นผู้ฝึกยุทธ์อย่างเป็นทางการ อนาคตไกลไม่รู้ตั้งเท่าใด

เพื่อเงินไม่กี่ล้าน จะยอมฆ่าตัวเองเพื่อชุบมือเปิบนั้นเป็นไปได้น้อย

ส่วนผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุด นั่นก็คือหวังจินหยางอาจจะชิงผลประโยชน์ทั้งหมดไปคนเดียว

แต่หากดีหน่อย หวังจินหยางอาจจะแบ่งเอาส่วนใหญ่ไป เหลือให้เขาส่วนหนึ่ง

หากดีขึ้นมาอีกหน่อย ก็จะเป็นดังที่ฟางผิงคาดการณ์ แบ่งกันคนละครึ่ง สำหรับฟางผิงแล้ว นี่เป็นตอนจบที่ดีที่สุด

—

เมื่อตรึกตรองเรื่องราวดีแล้ว มั่นใจว่าตัวเองปลอดภัย ฟางผิงก็ตัดสินใจทันที

ยามนี้ ความคิดเดียวของฟางผิงก็คือเขายังอ่อนแอเกินไป

หากเขาแข็งแกร่งกว่านี้ กลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์แล้ว ชุบมือเปิบจะนับเป็นเรื่องอะไร?

จับคนร้ายหนีคดีได้ ไม่ทันระวังจึงทำอีกฝ่ายตาย ก็นับว่าเป็นการป้องกันตัวเอง ทางการของหยางเฉิงจะทำอย่างไรกับเขาได้?

ผู้ฝึกยุทธ์ของหยางเฉิงมีไม่มาก ตำแหน่งเป็นที่น่านับถือ

แม้จะรู้ว่าเขาคิดจะชุบมือเปิบ ก็คงไม่อาจทำอะไรได้

แต่ยามนี้ยังไม่ได้ เขาเป็นเพียงนักเรียนมอปลาย ใครจะเห็นความสำคัญของเขากัน

ไม่ว่าหวงปินจะตายหรือส่งเขาให้ตำรวจ ขอเพียงแค่ตรวจสอบว่าฟางผิงมีส่วนเกี่ยวข้อง ฟางผิงก็อย่าได้คิดจะได้ประโยชน์อะไรเลย

อย่างมากก็มีเพียงรางวัลสำหรับผู้กล้าหาญให้เขาเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น

แต่เทียบกับทรัพย์สินหลายล้านนั้นแล้ว รางวัลเล็กน้อยจะสู้ได้อย่างไร ฟางผิงย่อมไม่สนใจเรื่องนี้

—

สิบนาทีให้หลัง เวลาสิบเอ็ดโมงกว่า

โรงเรียนมัธยมหยางเฉิงอันดับหนึ่ง

คาบสุดท้ายเป็นอันสิ้นสุดลง

อู๋จื้อหาวเพิ่งจะออกจากห้องเรียน ก็เห็นฟางผิงที่ลาช่วงเช้าโบกมือเรียกอยู่นอกห้อง

อู๋จื้อหาวเห็นเช่นนั้นก็เดินเข้าไป เอ่ยอย่างสงสัย “ฟางผิง นายป่วยเหรอ? เมื่อเช้าอาจารย์บอกว่านายรู้สึกไม่ค่อยดี”

“ไม่เป็นไรแล้ว ออกกำลังกายมากเกินไป พักผ่อนสักหน่อยก็หายดีแล้ว”

ฟางผิงไม่มากความ ถามทันที “ก่อนหน้านี้ที่พวกเราไปรับพี่หวัง นายยังพอมีเบอร์ติดต่อของเขาอยู่หรือเปล่า?”

“มีสิ!”

อู๋จื้อหาวมีมือถือ ก่อนไปรับคน โรงเรียนก็ให้เบอร์โทรหวังจินหยางกับเขาไว้ เพื่อที่จะสะดวกไปรับ

อีกฝ่ายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ เบอร์โทรนั้นหาไม่ได้ง่ายๆ อู๋จื้อหาวจะไม่เก็บไว้ได้อย่างไร

“งั้นก็ดี ฉันขอยืมใช้มือถือนายสักเดี๋ยวได้หรือเปล่า?”

“นาย…”

อู๋จื้อหาวไม่แน่ใจอยู่บ้าง “หรือนายจะโทรหาพี่หวัง?”

“อืม ฉันมีเรื่องต้องให้พี่หวังช่วยสักหน่อย”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน