ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 501

ตอนที่ 501 เหล่าหวัง ถอด! (1)

………………..

“ราชาจู้อี้ เจ้ากล้าขัดขวางข้า!”

ยอดฝีมือขั้นแม่ทัพคนหนึ่งตายไปง่ายๆ แบบนี้ ราชาเฉียงเวยสีหน้าดูไม่ได้อย่างถึงที่สุด

เดิมทีเมืองเฉียงเวยก็แทบไม่มียอดฝีมือเยอะเท่าไหร่

แม้ครั้งนี้จะโอบกอดความคิดที่ว่าไม่สำเร็จก็ถือเป็นการเสียสละ แต่ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นเจ็ดยังคงมีประโยชน์ในอนาคต

ตายไปแบบนี้ เทียบกับการสูญเสียของขั้นหกยังร้ายแรงมากกว่า

ในอากาศ ราชาจู้อี้คำรามออกมาติดต่อกัน

ราชาเฉียงเวยเผยสีหน้าบิดเบี้ยว ตะโกนว่า “ข้าจะไปพื้นที่เขตแดน เจ้าจะประมือกับข้าที่นี่จริงๆ หรือไง?”

ราชาจู้อี้เหมือนจะลังเลอยู่บ้าง หลังจากนั้นสักพัก จู่ๆ ก็ถอยห่างออกไปช่วงหนึ่ง กลับไม่ได้จากไปไหน

เวลานี้ถึงตาราชาเฉียงเวยเป็นฝ่ายลำบากใจบ้างแล้ว

จะข้ามแม่น้ำหรือควรทำยังไงดี?

ราชาจู้อี้ไม่ยอมไป ทำท่าราวกับจะรอดูความสนุก หากเขาจะไล่อีกฝ่ายไป ทำได้แค่ปะทะกับอีกฝ่ายเท่านั้น

แต่ไม่ไล่อีกฝ่ายไป หากระหว่างทางข้ามแม่น้ำถูกอีกฝ่ายลอบโจมตี…นั่นก็เป็นปัญหาแล้ว

ระยะห่างแค่ไม่กี่พันเมตรเท่านั้น ภายใต้การทุ่มสุดกำลังของเขา สองวินาทีก็สามารถข้ามไปได้แล้ว

แต่สำหรับยอดฝีมืออย่างเขา เวลาสองวินาทีก็เพียงพอให้ตัดสินความเป็นความตายได้เช่นกัน

อีกอย่าง ตรงนี้ยังค่อนข้างอันตราย เขายังต้องเปลี่ยนพื้นที่สักหน่อย ตอนนี้ราชาจู้อี้อยู่ที่นี่ หรือยังจะไปจับปีศาจตัวอื่นมาหยั่งเชิงได้อีก?

ไม่จับปีศาจมา หรือจะให้ใช้ขั้นเจ็ดขั้นแปดที่เหลือนี้ไปหยั่งเชิง?

ทั้งตอนนี้ราชาจู้อี้ไล่ตามมาถึงที่นี่แล้ว หากไม่ข้ามไปพื้นที่เขตแดน เขายังจะมีโอกาสไปอีกครั้งหรือไง?

—

ขณะที่ราชาเฉียงเวยอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ฟางผิงกลับคาดหวังให้ขั้นเก้าทั้งสองปะทะกันสักครั้ง

ตอนนี้ฟางผิงยังไม่รู้ว่าราชาเฉียงเวยกักเก็บน้ำแร่ชีวิตจำนวนมากไว้ในร่างกาย ไม่งั้นเกรงว่าคงจะอยากให้ทั้งสองเปิดฉากต่อสู้กันเร็วๆ ตายไปทั้งคู่จะดีที่สุด

แต่ขั้นเก้าถ้ำใต้ดินพวกนี้ไม่ได้หุนหันพลันแล่นขนาดนั้น

ขั้นเก้าประมือกัน ไม่ถึงคราวจำเป็นจริงๆ น้อยครั้งที่จะปะทะกัน

เว้นแต่ผู้ที่อยู่ตรงข้ามจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ดินแดนแห่งการเกิดใหม่

ราชาเฉียงเวยนิ่งชะงักไปพักหนึ่ง ก่อนจะพาผู้ฝึกยุทธ์สองคนที่ตัวสั่นเทามุ่งไปทางขวาต่อ

เดินไประยะหนึ่งแล้ว ราชาจู้อี้ก็ขยับตามไปด้วย ทำท่าราวกับจะมองเรื่องสนุกให้ได้

นี่ทำให้ราชาเฉียงเวยสีหน้าแทบดูไม่ได้!

แต่เขาไม่สนใจราชาจู้อี้ ครั้งนี้เดินออกไปช่วงหนึ่งแล้ว ราชาเฉียงเวยก็ออกคำสั่งให้ขั้นเจ็ดคนนั้นโจมตีผิวน้ำ ไม่ได้ให้อีกฝ่ายข้ามแม่น้ำไป

โจมตีผิวน้ำค่อนข้างปลอดภัยกว่า

แต่ในความเป็นจริง ทะเลหวงห้ามมีความพิเศษ แรงจู่โจมที่แข็งแกร่งพอถึงผิวน้ำก็จะถูกลดทอนลงไปหลายเท่า แทบไม่อาจทำร้ายปีศาจในน้ำได้

แรงโจมตีแบบนี้ ทำได้แค่พูดว่าดีกว่าไม่เห็นผลอะไรเลย อยากดูว่าพอจะสามารถหยั่งเชิงปีศาจบางส่วนได้หรือเปล่า

ยอดฝีมือขั้นเจ็ดคนนั้นระมัดระวังอย่างมาก อยู่ห่างออกมาระยะหนึ่งแล้วค่อยจู่โจมไปทางผิวน้ำ

แรงโจมตีที่แข็งแกร่งพุ่งไปสู่ผิวน้ำเพียงก่อให้เกิดระลอกคลื่นเล็กน้อยเท่านั้น

ราชาเฉียงเวยไม่พอใจเท่าไหร่ กลับไม่คิดจะลงมือเอง

สัตว์ปีศาจนั้นแค้นฝังใจ

หากเขาลงมือโจมตี อีกเดี๋ยวอาจจะทำให้มันโจมตีกลับได้ง่ายๆ

ทั้งตอนนี้ขั้นเจ็ดเป็นคนลงมือ แม้หลังจากนี้จะมีสัตว์ปีศาจซุ่มโจมตีจริงๆ เป้าหมายแรกก็ต้องไม่ใช่ตัวเอง

ผู้ฝึกยุทธ์ถ้ำขั้นราชา เดิมทีก็มีความเห็นแก่ตัว

แม้จะขจัดอันตรายไปได้เล็กน้อย สูญเสียขั้นเจ็ดไปหนึ่งคน ในความคิดของราชาเฉียงเวยยังเป็นเรื่องที่คุ้มค่า

ราชาเฉียงเวยกลับหันไปมองราชาจู้อี้แวบหนึ่ง เผยแววตาเยียบเย็น เดิมทียังคิดจะหยั่งเชิงให้แน่ใจถึงค่อยข้ามไป ตอนนี้ทำได้แค่ทำแบบนี้เท่านั้น

เขาขึ้นชื่อว่าเป็นยอดฝีมือขั้นเก้า แม้ในน้ำจะมีสัตว์ปีศาจที่แข็งแกร่งแอบซุ่มอยู่จริงๆ ก็อย่าคิดว่าจะสามารถฆ่าเขาได้ในชั่วพริบตา

การหยั่งเชิงก่อนหน้านี้ หลักๆ ยังคงเพื่อความปลอดภัยของขั้นเจ็ดขั้นแปดพวกนี้

แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว หากคนพวกนี้ตายอยู่ที่นี่จริงๆ นั่นก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้แล้ว

ไม่ครุ่นคิดเรื่องพวกนี้อีก ราชาเฉียงเวยรออยู่พักหนึ่ง กดเสียงว่า “ข้ามตรงนี้แหละ!”

“ราชา…”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน