ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 506

ตอนที่ 506 ฉันจะควบคุมภาพรวมทั้งหมด (1)

………………..

ผู้ฝึกยุทธ์ต้องทนต่อความเงียบให้ได้

ไม่ว่าจะเป็นพวกฟางผิงหรือราชาเฉียงเวย อันที่จริงต่างทนอยู่ในความเงียบได้

กลางวันแสกๆ ขนาดนี้!

ทั้งสองคนหาตัวราชาเฉียงเวยไม่เจอ เจ้าหมอนั่นไม่รู้ไปหลบอยู่ที่ไหน

ทั้งช่วงกลางวันนี้ ฟางผิงและหวังจินหยางไม่สนทนากันอีก ทำตัวราวกับเป็นก้อนหินจริงๆ หดตัวไม่ขยับเขยื้อนอยู่ในกำแพง

การเฆี่ยนตียังดำเนินต่อไป

ผู้ฝึกยุทธ์ถ้ำพวกนี้ เดิมทีก็ไม่ได้มองผู้ฝึกยุทธ์มมนุษย์เป็นคน ผลาญปราณพวกเขาแล้วก็โยนหินนพลังงานบางส่วนให้ นายไม่รีบฉวยโอกาสฟื้นฟู พวกเขาก็จะฟาดนายต่อไป

ฟางผิงอยู่ไกลขนาดนี้ยังเห็นเลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว

ผู้ฝึกยุทธ์มนุษย์ที่ถูกจับเป็นเชลย ตอนนี้เหลือแค่หกคน

ตายไปเท่าไหร่ ฟางผิงไม่รู้ แต่หกคนนี้ล้วนเสื้อผ้าขาดวิ่น บนร่างเต็มไปด้วยคราบเลือด

ทุกคนราวกับเป็นใบ้ ไม่ว่าจะผู้ฝึกยุทธ์มนุษย์หรือผู้ฝึกยุทธ์ถ้ำต่างไม่พูดอะไร นอกจากเสียงแส้แล้ว พื้นที่เขตแดนที่กว้างใหญ่แทบไม่มีเสียงอะไรเลย

ยอดฝีมือขั้นเก้าสองคนก็ไม่ได้ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมตลอด บางครั้งยังเดินไปรอบๆ ถึงกระทั่งยังเดินไปข้างหลัง บางทีอาจจะตรวจสอบสถานการณ์ฝั่งตรงข้ามของทะเลหวงห้ามว่าคนของเมืองเจิ้นซิงมาถึงหรือยัง

ราตรีเยื้องกรายมาถึงอีกครั้ง

คืนที่สามของถ้ำใต้ดิน

เสี้ยวพริบตาที่ราตรีมาถึง เขตปราการข้างหน้า พวกยอดฝีมือมีการเคลื่อนไหวขึ้นมาอยู่บ้าง

ยอดฝีมือขั้นแปดคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน กระซิบเอ่ยไม่กี่ประโยค แม้ฟางผิงจะหูดีกลับไม่ได้ยินอะไรเลย

แต่ครู่ต่อมาฟางผิงก็เดาได้ว่าคนของเมืองเจิ้นซิงมาถึงแล้ว

หวังจินหยางขยับตัวเล็กน้อย แต่ยังคงหักห้ามใจเอาไว้ รีบสงบจิตใจ

ไกลๆ นั้นมีเสียงบางอย่างแว่วดังออกมา นั่นเป็นคลื่นพลังงานที่เกิดจากการประมือกัน…ไม่สิ ยังมีคลื่นปราณ

ฟางผิงสัมผัสได้ เป็นยอดฝีมือมนุษย์จริงๆ!

คนของเมืองเจิ้นซิงมาแล้ว!

ในตอนที่พวกเถี่ยมู่หายไปไม่นาน เสียงดังกึกก้องก็แผ่กระจายออกมา “เถี่ยมู่! ออกมาเถอะ หรือนายคิดว่านายสามารถหลบฉันได้?”

“หยางเต้าหง!”

คำพูดนี้ ไม่ใช่ภาษาถ้ำใต้ดิน แต่เป็นภาษาจีน ฟางผิงม่านตาหดเกร็ง!

เหมือนที่คิดไว้จริงๆ ด้วย!

คนของเขตหวงห้ามเข้าใจภาษามนุษย์!

ไม่ใช่แค่เข้าใจ พวกเขาและมนุษย์ยังคุ้นเคยกัน ยอดฝีมือจากเขตหวงห้ามคนนี้ นึกไม่ถึงว่าจะรู้จักหยางเต้าหง ทั้งหยางเต้าหงก็รู้จักเขาเหมือนกัน

ไม่นานเถี่ยมู่ก็ปรากฏตัวอยู่หน้าเขตปราการ เอ่ยอย่างเยียบเย็น “หยางเต้าหง อะไรกัน เมืองเจิ้นซิงมีแค่เจ้ามาคนเดียว?”

ส่วนขั้นเจ็ดขั้นแปดคนอื่นๆ แทบจะถูกเขามองข้ามอย่างสิ้นเชิง

ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นเจ็ดขั้นแปด หากมีเยอะสามารถล้อมโจมตีขั้นเก้าได้ แต่ก็ต้องดูด้วยว่าเป็นขั้นเก้าแบบไหน

ขั้นเก้าของเขตหวงห้าม เดิมทีฝีมือก็แข็งแกร่งกว่าเจ้าเมืองทั่วไป รวมถึงมีอาวุธวิเศษขั้นเก้าติดตัว ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นเจ็ดขั้นแปดพวกนี้อยากสังหารขั้นเก้าแบบนั้น นั่นก็เป็นการรนหาที่ตายแล้ว

“จัดการนาย ฉันคนเดียวก็เพียงพอแล้ว!”

เสียงของหยางเต้าหงดังแผ่ออกมาไกลๆ ก่อนจะหัวเราะว่า “หกสิบปีนี้ ฉันและนายประมือกันนับร้อยครั้ง เถี่ยมู่ ให้คนของพวกนายออกมาทั้งหมดเถอะ นายคนเดียวไม่ไหวหรอก! อวี่หมิงและเถี่ยอวี่สองคนนี้น่าจะอยู่เหมือนกันสินะ?”

“หยางเต้าหง เจ้าคิดว่าเจ้าคนเดียวจะสามารถเอาชนะพวกเราสามคนได้?” เถี่ยมู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน แค่นหัวเราะว่า “ผู้อาวุโสขั้นเหนือราชาของเจ้าตายไปแล้ว หรือเจ้าคิดว่าตอนนี้ยังเป็นเหมือนตอนนั้น? หากไม่ใช่ว่าเจ้ามีบรรพบุรุษที่ฝีมือดี อาศัยคนอย่างเจ้าก็คู่ควรให้เทียบเคียงกับข้า!”

“น่าขำ!”

หยางเต้าหงแค่นเสียงในลำคอ เอ่ยอย่างเยือกเย็น “เถี่ยมู่ ออกไปจากพื้นที่เขตแดนซะ ไม่งั้นครั้งนี้นายต้องตายอย่างแน่นอน!”

“งั้นก็ลองดู!”

สิ้นเสียง กลางอากาศก็ปรากฏเงาร่างหนึ่ง หญิงสาวพราวเสน่ห์คนนั้นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ประมุขหยาง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”

“อวี่หมิง มีแค่เธองั้นเหรอ?” หยางเต้าหงเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “หรือเถี่ยอวี่ตายแล้ว?”

ไม่รอให้พวกเขาตอบกลับ จู่ๆ หยางเต้าหงก็เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “น่าจะตายแล้ว ไม่งั้นซ่อนตัวคงไม่มีความหมาย พวกนายมา ฉันก็ต้องมา น่าจะเป็นเรื่องที่รู้ดีแก่ใจกันอยู่แล้ว น่าสนใจ…แตะต้องเขตผนึกอย่างนั้นเหรอ?”

“เหอะ!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน