ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 512

ตอนที่ 512 ตกลงที่นี่เป็นบ้านใครกันแน่ (1)

………………..

ฟางผิงรู้สึกปวดใจอย่างยิ่ง!

แต่เข้าไปไม่ได้ เขาก็อับจนหนทาง ทำได้แค่นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างนอก เริ่มฝึกวิชาอย่างบ้าคลั่ง!

ใช้พลังงานของเหลวฝึกวิชา แม้ตอนนี้พลังงานจะออกมาจากเขตปราการเบาบางอยู่บ้าง แต่ก็เกือบจะเป็นของเหลว ความรู้สึกที่พลังงานแทรกซึมนั้นทำให้ฟางผิงรู้สึกฟินจนไม่รู้จะอธิบายยังไง!

ไม่แปลกใจเลย!

ไม่แปลกใจที่สัตว์ปีศาจและพืชปีศาจปรากฏขึ้นทางนี้เต็มเกลื่อน สถานการณ์แบบนี้หากเกิดขึ้นเป็นปกติ งั้นฝึกวิชาหนึ่งวัน เกรงว่าคงเทียบกับโลกข้างนอกหลายปีแล้ว!

ในสถานที่ที่ไม่มีพลังงานแบบนี้ ก่อนหน้านี้ฟางผิงยังสงสัยว่าสัตว์ปีศาจพวกนี้มาจากทะเลหวงห้ามหรือเปล่า

ตอนนี้เขารู้แล้ว เป็นสิ่งมีชีวิตท้องถิ่นจากเขตผนึกจริงๆ

หวังจินหยางมองอยู่พักหนึ่ง ไม่ลังเลอีกเช่นกัน นั่งลงเริ่มฝึกวิชา!

จางชิงหนานและผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหกอีกคนถูกเขาวางไว้ด้านข้าง แม้คนพวกนี้จะสลบไม่ได้สติ แต่ถูกพลังงานของเหลวเช่นนี้พุ่งชนก็ได้รับประโยชน์เหมือนกัน ผู้ฝึกยุทธ์มาถึงระดับขั้นของพวกเขาแล้ว เดิมทีสะพานฟ้าดินก็มีการดูดกลืนพลังงานด้วยตัวเองได้

หวังจินหยางไม่สนใจเรื่องนี้อีก ก่อนหน้านี้เขาเพิ่งจะทะลวงถึงขั้นห้าสูงสุด ยังไม่ได้เริ่มกำหนดตำแหน่งและปรากฏประตูซานเจียว

แต่เวลานี้หวังจินหยางรู้สึกว่าบางทีตัวเองอาจพิจารณาเข้าสู่ขั้นหกได้แล้ว!

กำหนดตำแหน่งและปรากฏประตูซานเจียวไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องพลังงานมากขนาดนั้น

แต่อยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ผู้ฝึกยุทธ์จะสัมผัสถึงการคงอยู่ของประตูซานเจียวได้ง่ายกว่า

แม้จะเข้าไปไม่ได้ แต่ฉวยโอกาสนี้ บางทีอาจเข้าสู่ขั้นหกได้อย่างรวดเร็วเช่นกัน

ส่วนพืชปีศาจและสัตว์ปีศาจในพื้นที่ระหว่างเขตแดน…ปีศาจพวกนี้ ตอนนี้ต่างทยอยมุ่งหน้าไปใกล้ๆ เขตปราการ ปีศาจทั้งหมดต่อให้ปกติจะชอบเข่นฆ่ากัน แต่กลับไม่มีปีศาจตัวไหนลงมือในเวลานี้เลย

การปะทุของพลังงาน หลายเดือนถึงจะมีครั้งหนึ่ง นี่ถือเป็นโอกาสเดียวในการฝึกวิชาของพวกมัน

วันที่พลังงานพวยพุ่งก็เป็นวันปรองดองของพวกมันเช่นกัน

ตอนนี้พวกมันต่างฝึกวิชาของตัวเอง ไม่มีปีศาจตัวไหนสนใจว่าคนอื่นจะเป็นยังไง

—

ในตอนที่พวกฟางผิงกำลังฝึกวิชาอย่างบ้าคลั่ง

ชายแดนทะเลหวงห้าม

พวกฉินเฟิ่งชิงเร่งเดินทางมาสองสามวันแล้ว เวลานี้เพิ่งจะมาถึงสาขาย่อยของทะเลหวงห้าม

เห็นแม่น้ำเล็กๆ เบื้องหน้า ฉินเฟิ่งชิงโยนก้อนหินเข้าไปหลายสิบครั้ง ไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย อดเอ่ยไม่ได้ “หัวเหล็ก ไม่ใช่ว่าที่นี่อันตรายมากหรือไง? ทำไมไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลยล่ะ?”

หลี่หานซงส่ายหัว ฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะ

“งั้นข้ามแม่น้ำหรือเปล่า?”

หลี่หานซงเห็นฉินเฟิ่งชิงพูดอย่างนั้น แต่คนกลับมุ่งหน้าไปข้างแม่น้ำแล้วก็หมดคำจะพูด เอ่ยเสียงเบาว่า “ระวังหน่อย หากลอยไปถึงกลางแม่น้ำ มีสัตว์ปีศาจระดับสูงโผล่ขึ้นมา พวกเราก็จบเห่แล้ว”

ฉินเฟิ่งชิงครุ่นคิดเล็กน้อย จู่ๆ ก็เคลื่อนย้ายก้อนหินขนาดใหญ่โยนลงไปกลางแม่น้ำ

กลางแม่น้ำยังคงสงบราบเรียบเช่นเดิม

ฉินเฟิ่งชิงยักไหล่ว่า “ระดับสูงถูกพวกเรายั่วโมโห ยังจะไม่ลงมือกับพวกเราหรือไง? แบบนั้นจะอดทนเก่งเกินไปแล้ว ฉันว่าใต้น้ำไม่มีปีศาจหรอก”

“เหมือนจะเป็นอย่างนั้น”

ทั้งสองคนไม่ค่อยคุ้นเคยกับทะเลหวงห้ามเช่นกัน แต่สร้างความเคลื่อนไหวขนาดนี้ ไม่มีปฏิกิริยาสักนิด มีโอกาสน้อยที่จะมีปีศาจอยู่ที่นี่

เห็นแบบนั้น ทั้งสองคนจึงไม่ลังเลอีก ลอยข้ามไปยังฝั่งตรงข้าม

ในตอนที่พวกเขาลอยไปถึงชายฝั่งตรงข้ามแล้ว

ก้อนหินขนาดใหญ่ที่ฉินเฟิ่งชิงโยนออกไปเมื่อกี้ก็ตกใส่หัวของสัตว์ปีศาจขนาดมหึมากลางน้ำพอดี

แต่ในเวลานี้สัตว์ปีศาจไม่คิดสนใจมดเล็กๆ สองตัวข้างบนอีกแล้ว

สายน้ำสีทองพวกนี้ไม่รู้ว่าไหลมาจากที่ไหน ตอนนี้โถมเข้าสู่กลางทะเลหวงห้าม

แม่น้ำสาขาเล็กๆ ตอนนี้ใต้น้ำมีสัตว์ปีศาจมารวมตัวกันเกินหนึ่งร้อยไปแล้ว!

อ่อนแอที่สุดก็คือขั้นเจ็ด

พวกแข็งแกร่งล้วนอยู่ขั้นเก้า

เวลานี้สัตว์ปีศาจพวกนี้ต่างดูดกลืนสสารสีทองที่ไหลออกมาพวกนั้นอย่างตะกละตะกลาม สสารสีทองที่หลายเดือนหลั่งไหลออกมาครั้งหนึ่งถึงจะเป็นสาเหตุที่พวกมันมารวมตัวกันในตอนนี้

ทะเลหวงห้ามที่ไกลสุดลูกหูลูกตา สาขาย่อยเล็กๆ มีขั้นเก้าเป็นกองใหญ่ นี่แทบไม่อาจจินตนาการได้

แต่ใกล้ๆ พื้นที่เขตแดนหลายแห่งต่างมีสาขาย่อยแบบนี้อยู่ มีสัตว์ปีศาจขั้นเก้าออกมาจำนวนมากเช่นกัน ปีศาจพวกนี้ต่างก็กำลังรอโอกาสแบบนี้อยู่

ชั่วพริบตาที่สสารสีทองหลั่งไหล ขอแค่ไม่ใช่มนุษย์หรือสัตว์ปีศาจระดับสูงบินผ่านหัวพวกมันไป ปีศาจเหล่านี้ล้วนคร้านจะสนใจ

ปกติว่างจนไม่มีอะไรทำ ของใต้น้ำก็ถูกกินเรียบแล้ว แค่คว้าอะไรที่พอจะกินได้เท่านั้น

ตอนนี้มีของอร่อยยิ่งกว่า ใครจะมากินมดเล็กๆ พวกนั้นกัน

ส่วนฉินเฟิ่งชิงที่โยนหินลงไปหลายสิบก้อน ถูกหัวของสัตว์ปีศาจสี่ห้าตัว สัตว์ปีศาจพวกนี้ก็ไม่สนใจ

บางเบาจนแทบไม่รู้สึก

มีเวลาไปกินมดสองตัวนั้นยังไม่สู้มองข้ามไปดีกว่า

—

ฉินเฟิ่งชิงที่ลอยข้ามฝั่งมาแล้ว ไม่ได้รู้เรื่องพวกนี้

ลอยข้ามสาขาย่อยทะเลหวงห้ามแล้ว ฉินเฟิ่งชิงก็หันกลับไปมองแวบหนึ่ง พึมพำว่า “กังวลเสียเปล่า นี่จะข้ามง่ายเกินไปแล้ว”

หลี่หานซงเผยสีหน้างุนงงเช่นกัน เขาเตรียมพร้อมจะปะทะกับสัตว์ปีศาจ วางแผนวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่งไว้แล้ว

ผลปรากฏว่า…ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

รอจนเห็นป่าข้างหน้า ฉินเฟิ่งชิงก็เอ่ยอย่างระวังตัวว่า “นี่คือป่าแห่งความตาย อันตรายมาก!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน