ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 513

ตอนที่ 513 จากไป (3)

………………..

ฟางผิงจ้องเขาอยู่พักใหญ่ ผ่านไปสักพักจึงพึมพำว่า “นายไม่ได้รู้สึกไปเอง นายแตกหน่อจากดินจริงๆ! เหล่าฉิน ดินที่นายคว้ามาคงไม่ได้ใช้ปลูกสมุนไพรอะไรพวกนี้โดยเฉพาะหรอกนะ?”

“หมายความยังไง?”

ฉินเฟิ่งชิงลูบหัวเล็กน้อย ผลปรากฏว่าพอลูบก็นิ่งไปทันที!

บนหัวเริ่มแตกหน่อแล้ว!

ไม่สิ ผมยาวขึ้นต่างหาก

ยาวไวขึ้นเรื่อยๆ หลังจากนั้นครู่เดียวก็ยาวมาถึงเอวแล้ว!

พวกเขาต่างเผยสีหน้าตกตะลึง ฟางผิงครุ่นคิดเล็กน้อย มองไปรอบๆ พักหนึ่ง ก่อนจะเจอหญ้าต้นเล็กๆ ที่มีพลังชีวิตค่อนข้างมากตรงซอกมุมหนึ่ง

หลังจากนั้นฟางผิงก็ถอนหญ้าต้นเล็กนั้นขึ้นมา ระหว่างที่ฉินเฟิ่งชิงนิ่งอึ้งก็ยัดต้นหญ้าใส่บนหัวของเขา

หญ้าอ่อนต้นนี้ ไม่นานก็เริ่มงอกเงยขึ้นมา

พวกเขาตกตะลึงอย่างถึงที่สุดแล้ว!

ฉินเฟิ่งชิงใบหน้าดำคล้ำ คว้าหญ้าอ่อนพวกนั้นโยนทิ้งไปด้านข้าง ก่อนจะเอ่ยอย่างหมดคำพูดว่า “นี่มันดินอะไร? ประสิทธิภาพจะดีเกินไปแล้ว!”

ครั้งนี้เข้ามาพื้นที่เขตแดน แทบคว้าอะไรไม่ได้สักอย่าง คว้าได้แค่ดินกำหนึ่งออกมา

ผลปรากฏกลับทำให้ตัวเองแตกหน่องอกเงยขึ้นมา!

พวกเขาต่างหมดคำพูด เจ้าหมอนี้เข้าไปถึงข้างใน คว้าอะไรไม่คว้า คว้าสิ่งนี้กลับมา นึกไม่ถึงว่าจะทำให้คนงอกเงยได้จริงๆ

หวังจินหยางมองอยู่พักหนึ่ง กลับเข้าใจอยู่บ้าง เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “พลังงานในนั้นเข้มข้นเกินไป ฟางผิง ฝนพลังงานก่อนหน้านี้นายเห็นแล้วสินะ? ดินในนั้นต้องมีพลังงานอย่างเต็มเปี่ยม บางทียังอาจปะปนด้วยพลังชีวิตเล็กน้อย งอกเงยทะลุดินได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก”

ฉินเฟิ่งชิงไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ทำเพียงเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์อยู่บ้าง “ยังยาวอีก แม่งเหอะ จบเห่แล้ว ขนทั้งตัวกำลังยาวขึ้น นี่จะงอกยาวไปถึงเมื่อไหร่?”

เห็นเขาดูเหมือนคนป่า คิ้ว หนวด และขนตามร่างกายกำลังงอกเงย ฟางผิงจ้องที่กางเกงเขาอยู่สักพัก อดเอ่ยด้วยรอยยิ้มไม่ได้ “ใครจะไปรู้ว่างอกถึงเมื่อไหร่ นายเล่นกินไม่เลือกเอง”

ไม่พูดเรื่องนี้ต่อ ฉินเฟิ่งชิงตายไม่ได้อยู่แล้ว ฟางผิงจึงเอ่ยว่า “สถานที่นี้เหมือนจะไม่ให้พวกเราเข้าไป หัวเหล็กเข้าไปก็ถูกโยนออกมา เพราะไม่สอดคล้องกับเงื่อนไข? หรือว่าเป็นสาเหตุอื่น? ประเด็นอยู่ที่พวกนายสองคนไม่ตาย! แปลกชะมัด!”

ฟางผิงงุนงงอยู่บ้าง เจ้าสองคนนี้เข้าไปมั่วซั่ว ยังถูกโยนออกมาแบบมีชีวิต นี่เพราะอะไรกัน?

นึกไม่ถึงว่าหลี่หานซงจะเข้าไปได้!

“หัวเหล็กเข้าไปได้…” จู่ๆ ฟางผิงก็เอ่ยขึ้น “ฉันก็ทำได้เหมือนกัน!”

พวกเขาต่างมองฟางผิง หวังจินหยางกลับนึกอะไรขึ้นได้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่ต้องลองแล้ว อันตรายเกินไป! เมื่อกี้ถูกโยนออกมารอบหนึ่ง ครั้งนี้ก่อเรื่องอีก บางทีอาจจะถูกฆ่าตาย!”

ฟางผิงสามารถเปลี่ยนแปลงกลิ่นอาย บางทีอาจสามารถเลียนแบบกลิ่นอายหลี่หานซงแฝงตัวเข้าไป

แต่หลี่หานซงเองยังถูกโยนออกมา เขาเลียนแบบกลิ่นอายหลี่หานซง น่าจะไม่ดีไปกว่ากันเท่าไหร่

นึกมาถึงตรงนี้ ฟางผิงก็รีบถามออกไปหลายประโยค

รอจนได้ยินการคาดเดาของหลี่หานซงว่าถ้าไม่ใช่บ้านเขาก็เป็นบ้านของเหยาเฉิงจวิน ฟางผิงก็เผยสีหน้าหมดคำจะพูด

ฉันแค่พูดไปเท่านั้น นายยังคิดเป็นเรื่องจริงซะได้

แต่จะว่าไปแล้ว มีความเป็นไปได้จริงๆ

ตอนนี้หลี่หานซงถูกโยนออกมา หมายความว่านี่เป็นบ้านของเหยาเฉิงจวินหรือเปล่า?

ส่วนเหล่าหวัง เขาสัมผัสอะไรไม่ได้เลย น่าจะไม่เกี่ยวข้องกับเขา

ฟางผิงจมดิ่งในความคิด เริ่มเปลี่ยนแปลงกลิ่นอาย ครั้งนี้ไม่ใช่หลี่หานซง แต่เป็นเหยาเฉิงจวิน

ขอแค่เป็นคนที่เขาเคยเจอ ฝีมืออ่อนแอกว่าเขา เขาล้วนสามารถเลียนแบบกลิ่นอายได้

เลียนแบบกลิ่นอายของเหยาเฉิงจวินแล้ว…ครู่ต่อมา ฟางผิงเพิ่งคิดจะลองเบียดตัวเองเข้าไปในเขตปราการ…จู่ๆ หวังจินหยางก็ตะโกนว่า “วิ่ง!”

ฟางผิงไม่พูดพร่ำทำเพลง หันหลังสับขาวิ่งทันที

ตำแหน่งที่เขาเพิ่งจะผละออกไป นึกไม่ถึงว่าเขตปราการจะปลดปล่อยพลังจิตใจโจมตีเขา!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน