ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 525

ตอนที่ 525 เส้นทางขั้นเก้า (1)

………………..

ในขณะที่จัดพิธีไว้อาลัยก็จัดงานฉลองชัยชนะไปด้วย

ความหมายของพวกปรมาจารย์คือร่วมฉลองกับเพื่อนร่วมชาติที่ตายไปพวกนี้

สิ่งที่เรียกว่างานฉลองชัยชนะก็คือเหล้าสุราไร้จำกัด สุราที่หมักไว้หลายปีกองกันเป็นภูเขา ไม่มีกับข้าวของกินอะไร มีแต่เหล้าสุราให้ดื่มเท่านั้น

ไม่เมาไม่เลิกรา!

ผู้ฝึกยุทธ์เมายาก!

มาถึงระดับสูง แม้ว่าจะเมาสุราได้ ต่อให้สุราแรงขนาดไหน ถึงจะไม่เคลื่อนลมปราณในร่างกาย ถึงจะไม่สนใจ อวัยวะภายในที่แปรเปลี่ยนเป็นพลังงานครึ่งหนึ่งก็จะสลายของพวกนี้ไปได้ในชั่วพริบตา

สุราไม่ได้ทำให้คนเมา แต่เมามายกันเอง!

บางทีพวกปรมาจารย์อาจจะมีสติอยู่ แต่ทุกคนเมากันหมด บางคนเมาจนปล่อยเนื้อปล่อยตัว ร้องไห้ฟูมฟาย

บางคนแหกปากร้องเพลง เสียงโหยหวนราวกับหมาป่า

—

การเมาสุราเป็นวิธีระบายอารมณ์ ทั้งยังเป็นข้ออ้างในการก่อเรื่องด้วยเช่นกัน

บางคนเมาสุราแล้วก็ระบายอารมณ์ออกมา

บางคนเมาแล้วกลับคิดก่อเรื่อง

อย่างเช่นชายหนุ่มที่ผมยาวถึงเอว อาศัยข้ออ้างที่เมาสุรา คว้าคอเสื้อฟางผิงเค้นถามว่า “พูดมา ตกลงซ่อนของดีไว้อีกเท่าไหร่กันแน่?”

ฟางผิงมองเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ผ่านไปสักพักจึงเอ่ยว่า “นายเมา?”

“ใช่! ฉันเมา!”

“ไม่มีสติเลยสักนิด?”

“ใช่ ฉันตื่นอีกครั้งก็จำอะไรไม่ได้แล้ว นายบอกฉันมา นายซ่อนของดีไว้เท่าไหร่…”

“พลั่ก!”

ฟางผิงชกเข้าเบ้าตาเขาไปหนึ่งที เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ในเมื่อตื่นแล้วจำอะไรไม่ได้ งั้นก็ต้องจำไม่ได้ว่าถูกคนซ้อมเหมือนกันสินะ? ถ้ายังจำได้ งั้นนายก็อาจจะยั่วโมโหผู้ฝึกยุทธ์ที่ระดับสูงกว่านาย รู้ชัดๆ ว่านายผิด จึงยิ่งลงมือหนัก!”

พูดจบ ฟางผิงก็ชกออกไปอีกหมัด!

สู้มาถึงสุดท้าย ฉินเฟิ่งชิงก็ร้องจ๊าก วิ่งหนีอุตลุดทันที

เขาแค่สงสัยว่าฟางผิงซ่อนของดีไว้เท่าไหร่กัน นึกไม่ถึงว่าไอ้เวรนี้จะมาไม้นี้ อัดเขาต่อหน้าปรมาจารย์มากหน้าหลายตา จะไม่มีความเป็นคนเกินไปแล้ว!

วิ่งอัดฉินเฟิ่งชิงแล้ว ตาเฒ่าหลี่ที่ดื่มด่ำในงานเลี้ยงยกใหญ่แล้วก็เข้ามาประสมโรง เอ่ยด้วยยิ้มตาหยีว่า “ไอ้หนู มาพูดกับฉันหน่อย ซ่อนไว้อีกเท่าไหร่?”

คนอื่นไม่รู้ เขายังคงรู้ว่าฟางผิงเจ้าเด็กนี้มีแหวนเก็บของอยู่

จากนิสัยของเด็กนี่ คงไม่เปิดเผยออกมาทั้งหมด

ฟางผิงชี้คางไปทางขั้นสุดยอดสองคนที่อยู่ไม่ไกล ก่อนจะขยับหูเล็กน้อย

ตาเฒ่าหลี่เข้าใจทันที หัวเราะว่า “ไว้ค่อยกลับไปคุยกัน”

—

คนพวกนี้ใช้สุราเป็นตัวคลายความกลัดกลุ้ม

ไม่ไกลนั้น หลี่เจิ้นและจางเทาผลัดกันชนแก้ว ลิ้มรสสุราที่ไร้รสชาติ

ดื่มอยู่พักหนึ่ง จางเทาเอ่ยปากว่า “อู๋ขุยซานมีหวังทะลวงขั้นเก้า จะช่วยเหลือสักหน่อยหรือเปล่า? สิงไคเหวินตายในสนามรบ ก่อนหน้านี้เขาประจำการณ์ที่ถ้ำใต้ดินตงหลินมาโดยตลอด ตอนนี้อู๋ชวนประคองสถานการณ์ชั่วคราว แต่ไม่อาจให้อู๋ชวนเฝ้าระวังที่นั่นได้ตลอด…ให้ผู้เฒ่าฟ่านไปตงหลิน ส่วนอู๋ขุยซานต้านไว้?”

“ยังขาดอีกนิดหน่อย…”

“ศพของเจ้าเมืองเฉียงเวยอยู่ในมือเขา นายและฉันร่วมมือกัน ดึงพลังงานต้นกำเนิดของเจ้าเมืองเฉียงเวยเพื่อแสดงเส้นทางของขั้นเก้าให้เขาสักครั้งเป็นยังไง?”

“ไม่ดับสูญ”

หลี่เจิ้นฟังจบก็เอ่ยอย่างสงสัย “งั้นก็พบเจอได้ยาก พูดแบบนี้…อาจมีหวังเหมือนกัน แต่ว่าคงไม่จำเป็นต้องให้ฉันลงมือหรอกมั้ง?”

จางเทาคลี่ยิ้มว่า “สองคนผ่อนคลายกว่าหน่อยไม่ใช่หรือไง”

หลี่เจิ้นหัวเราะ พยักหน้าเล็กน้อย “งั้นก็ทำสักครั้ง แต่อาจไม่สำเร็จเสมอไป”

“ลองดูหน่อยเถอะ นายและฉันออกแรงนิดเดียวเท่านั้น ศพของเจ้าเมืองเฉียงเวยไม่ใช่ของพวกเราสักหน่อย”

“ฮ่าๆๆ…”

หลี่เจิ้นอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ ทำให้คนในหน่วยทหารที่อยู่ไม่ไกลพวกนั้นแปลกใจอยู่บ้าง นึกไม่ถึงว่าหลี่เจิ้นจะมีช่วงเวลาที่หัวเราะอย่างมีความสุขกับเขาเป็นด้วย

—

ไม่ว่าผู้ฝึกยุทธ์จะทำเรื่องอะไรก็ไม่เคยชักช้าอยู่แล้ว

ไม่นาน ผู้บัญชาการหลี่เต๋อหย่งจากหน่วยทหารก็เร่งตามเข้ามา

พยักหน้าให้ตาเฒ่าหลี่เป็นอันดับแรก เวลานี้ค่อยมองไปทางอู๋ขุยซาน “ผู้บัญชาการและรัฐมนตรีจางไปเขตพักผ่อนแล้ว ให้ฉันมาถามว่าอธิการอู๋สนใจจะดูเส้นทางวิวัฒนการของขั้นเก้าหรือเปล่า”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน