ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 542
ตอนที่ 542 ฉันไม่ได้พูดจริงๆ (3)
………………..
ระหว่างที่คนของสมาพันธ์ผู้ฝึกยุทธ์ยังคงพูดคุยกัน ฟางผิงก็มาถึงลานกว้างใจกลางของเมื่อวานแล้ว
ตอนนี้ลานกว้างบรรยากาศไม่ค่อยดีอยู่บ้าง
เหยาเฉิงจวินยืนอยู่ข้างหลังหญิงกลางคนคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นยืนกอดอกอย่างสง่าผ่าเผย!
“รองผู้บัญชาการ แล้วโรงเรียนเตรียมทหารอันดับหนึ่งเป็นลูกเมียน้อยหรือไง? พวกเราก็อยู่ภายใต้การดูแลของหน่วยทหารและกระทรวงการศึกษาเช่นกัน ตามหลักแล้วพวกเราควรจะมีคุณสมบัติเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ ทำไมเหยาเฉิงจวินถึงไม่ได้? ทางหน่วยสืบสวนก็เซ็นมาแล้ว ต้องให้หนานอวิ๋นเยวี่ยปรากฏตัวออกมาพูดถึงจะพอหรือไง?”
หลี่เต๋อหย่งเอ่ยอย่างปวดหัวอยู่บ้าง “อธิการหนาน พรุ่งนี้จะแข่งขันกันแล้ว เวลานี้คุณให้พวกเราเปลี่ยนคนกะทันหัน คุณว่าคุณจะให้ผมทำยังไงล่ะ? แปดคนของหน่วยทหารและรัฐบาลกลางผ่านการคัดเลือกมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว…”
ครั้งนี้เมืองเจิ้นซิงก็มียอดฝีมือขั้นเก้ามาเช่นกัน ซูเฮ่าหรานเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “อธิการหนาน ครั้งนี้เมืองเจิ้นซิงให้โควตาออกไปเยอะแล้ว ตอนนี้มีแค่เก้าโควตา ก่อนหน้านี้พวกเราเหลือให้เหยาเฉิงจวิน แต่ภายหลังถูกทางหน่วยทหารเติมเข้ามาอีก ดังนั้นหากพวกคุณจะแย่งชิงกัน นั่นก็ไม่เกี่ยวกับเมืองเจิ้นซิงของฉันแล้ว”
อธิการหญิงมองซูเฮ่าหรานแวบหนึ่ง ครุ่นคิดแล้วก็ยังคงตัดสินใจไม่หาเรื่องกับเมืองเจิ้นซิง
ปีนี้เมืองเจิ้นซิงให้โควตามาเยอะแล้วจริงๆ พวกเขายังได้ไม่ถึงครึ่งหนึ่งด้วยซ้ำ เวลานี้หากให้คัดพวกเขาออกอีก…จะคัดใคร?
คัดซูจื่อซู่ออก?
งั้นซูเฮ่าหรานคงไม่ยอมอย่างแน่นอน!
คัดสองคนของตระกูลหยางออก?
สองคนนี้ถือเป็นการชดเชยอย่างหนึ่งที่ขั้นสุดยอดของเมืองเจิ้นซิงตัดสินใจร่วมกัน อันที่จริงเพราะเป็นการชดเชยเพื่อสยบเรื่องความสูญเสียของตระกูลหยางก็ไม่ควรช่วงชิงแล้ว
ในเมื่อเป็นแบบนี้ นั่นทำได้แค่พุ่งเป้าไปที่หน่วยทหาร
เวลานี้หลี่อี้หมิงที่อยู่ในฝูงชนเอ่ยเสียงดังว่า “นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ฉันว่าทางมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ หวังจินหยางและหลี่หานซงนั้นดูไม่เท่าไหร่ แค่ขั้นหกตอนกลางเท่านั้น ให้เหยาเฉิงจวินประมือกับพวกเขาสักครั้งก็ได้แล้วไม่ใช่หรือไง ทำไมต้องเป็นหน่วยทหารด้วย?”
เหยาเฉิงจวินที่เงียบมาโดยตลอด จู่ๆ ก็เอ่ยว่า “ฉันท้าประลองนาย! ถ้านายกล้า งั้นก็ออกมาสู้กันสักรอบ ฝีมือไม่ไหวจริงๆ ฉันคงไม่ฝืนเข้าร่วมต่อ ไม่มีความกล้านั้นเหมือนกัน”
“นาย…จะท้าประลองฉัน?”
“ฮ่าๆๆ…”
หลี่อี้หมิงหัวเราะราวกับคนโง่ ล้ออะไรกันเล่น เจ้าหมอนี้บ้าไปแล้วสินะ?
เขาท้าประลองตัวเอง?
ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นห้าคนหนึ่งอย่างเขา ท้าประลองตัวเองที่อยู่ขั้นหกสูงสุด ทั้งยังเป็นแนวหน้าในขั้นหกสูงสุดด้วย!
“กล้าหรือเปล่า?”
“น่าขำ!”
หลี่อี้หมิงนั้นเหิมเกริมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ทั้งยังมั่นใจในตัวเองสูงด้วยเช่นกัน เอ่ยทันที “ช่างเถอะ ในเมื่อนายจะชิงโควตากับหน่วยทหารให้ได้ งั้นก็อยู่ร่วมกับฉันไม่ได้แล้ว! นายอวดดีถึงขั้นจะท้าประลองฉัน ฉันไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธเหมือนกัน!”
พูดจบ หลี่อี้หมิงก็หัวเราะว่า “หนึ่งกระบี่! เอาชนะนายในหนึ่งกระบี่เท่านั้น!”
เหยาเฉิงจวินเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “งั้นถือว่านายตกลงแล้ว?”
“แน่นอน!”
‘วิ้ง!’
สิ้นเสียงนั้น เหยาเฉิงจวินก็แทงหอกทะลวงอากาศทันที!
หอกนี้แทงแหวกอากาศออกมาตรงๆ พุ่งเข้าหาอกของหลี่อี้หมิง
หลี่อี้หมิงแค่นเสียงในลำคอ ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย เอ่ยเสียงดังว่า “มา ฉันจะให้นายแทง แทงฉันตายนับว่านายเก่งแล้ว!”
‘เปรี้ยง!’
เกิดเสียงระเบิดดังขึ้น หลี่อี้หมิงอยู่ที่เดิม สองขาจมลงไปในดิน หน้าอกเกิดเสียงกระทบออกมา กลับไม่มีร่องรอยบาดแผลอะไรเลย หัวเราะว่า “คนกันเอง ยอมให้นายหนึ่งกระบวนท่า ฉันยืนให้นายซ้อม นายอาจจะ…”
เมื่อคำพูดนี้ออกมา ฟางผิงที่กำลังชมการต่อสู้ก็อดเอ่ยด้วยรอยยิ้มไม่ได้ “คนรวยก็คือคนรวย เจ้าหมอนี้น่าสนใจ!”
สิ่งที่เรียกว่าสร้อยป้องกันเป็นสร้อยคอที่สร้างด้วยวัสดุป้องกันพลังจิตใจประเภทนั้น หนักสิบจิน…เกรงว่าสร้อยคงไม่ได้เส้นน้อยๆ
หลี่อี้หมิงไม่สวม น่าจะรังเกียจที่เจ้าสิ่งนี้อัปลักษณ์เกินไป ทำออกมาเป็นสร้างคอทองคำเส้นใหญ่
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน