ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 65

ตอนที่ 65 ถูกโจมตี

กลับมาถึงห้อง ฟางผิงเริ่มหวนคิดเรื่องที่เจอมาตลอดทาง

ระยะทางสั้นๆ แค่ไม่กี่ร้อยเมตร พบผู้ฝึกยุทธ์ไปแล้วสองคน คนบ้าอีกสองคน

“ผู้ฝึกยุทธ์เยอะขนาดนี้เลยเหรอ?”

“หรือจะเกี่ยวข้องกับพวกคลั่งลัทธิอะไรนั่น?”

ถ้าจะบอกว่าผู้ฝึกยุทธ์มีอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง นั่นคงเป็นเรื่องไร้สาระแล้ว

แม้รุ่ยหยางจะรุ่งเรืองกว่าหยางเฉิง แต่หยางเฉิงมีผู้ฝึกยุทธ์แค่กี่คน?

รุ่ยหยางจะมีมากกว่ากี่คนเชียว?

เจอผู้ฝึกยุทธ์หนึ่งคน หรือไม่เจอเลยสักคน ฟางผิงอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญได้

แต่เจอติดกันสองคน…

เขาสะบัดหัว คิดว่าเรื่องพวกนี้เขายังไม่มีความจำเป็นต้องเอามาใส่ใจ

สิ่งที่เขาต้องเป็นกังวลในตอนนี้คือการสอบวิชาเฉพาะวันมะรืน สอบเสร็จกลับหยางเฉิง เรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวกับเขา

แม้ตอนนี้ค่าปราณเขาจะสูง ถือว่าพอมีพลังต่อสู้อยู่บ้าง

แต่อย่าพูดถึงผู้ฝึกยุทธ์เลย แค่คนทั่วไปถือปืนมา ยังไม่รู้ว่าฟางผิงจะป้องกันตัวได้หรือไม่

เขาข่มความกระวนกระวายใจเอาไว้ ก่อนจะเปิดหนังสือขึ้นมาอ่านแทน

—

ช่วงเวลาหลังจากนี้ พวกฟางผิงไม่ออกไปไหนอีกเลย

วันที่ 10 ใกล้เข้ามาแล้ว การสอบวิชาเฉพาะกำลังจะเริ่มขึ้น ฟางผิงจึงเลือกที่จะลืมเรื่องก่อนหน้าไปให้หมด

ไม่นานก็มาถึงวันที่ 10 พฤษภาคม

เมื่อการสอบวันที่ 10 จบลง พวกฟางผิงนั้นสามารถกลับหยางเฉิงเพื่อเตรียมสอบวิชาวัฒนธรรมได้แล้ว

สถานที่สอบวิชาเฉพาะนั้นอยู่ใจกลางเมืองรุ่ยหยาง

พวกฟางผิงที่เป็นนักเรียนต่างถิ่น ต้องมีอาจารย์คอยควบคุมไปยังสนามสอบ

ส่วนนักเรียนรุ่ยหยางในพื้นที่ มีผู้ปกครองไม่น้อยมาส่งลูกหลานเช่นกัน

ไม่ต่างอะไรกับตอนที่พ่อแม่มาส่งนักเรียนทั่วไปเข้าสอบเกาเข่า พวกฟางผิงเข้าไปในสนามสอบ ด้านนอกประตูโรงเรียนก็มีกลุ่มพ่อแม่ของนักเรียนโอบล้อมอยู่เต็มไปหมด

ผู้ปกครองเหล่านี้ตั้งใจมาดูลูกๆ ของตัวเอง หวังว่าลูกของพวกเขาจะสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ได้

มาถึงการสอบวิชาเฉพาะแล้ว โอกาสสอบผ่านต้องสูงขึ้นอยู่แล้ว ไม่ถือว่าเป็นหวังอันน้อยนิดเสียทีเดียว

—

เวลาเดียวกับที่พวกฟางผิงเข้าสู่สนามสอบ

ลานด้านนอก

มีรถตู้เก่าคันหนึ่งจอดอยู่

“เห็นรึยัง?”

ในรถตู้ที่เงียบสงัดมีเสียงผู้หญิงดังขึ้น

ที่นั่งข้างคนขับมีหญิงวัยกลางคนอยู่ “ปราณสูงลิ่ว ล้วนเป็นเมล็ดพันธ์ชั้นยอดของผู้ฝึกยุทธ์ ชนชั้นอภิสิทธิ์ในอนาคต…”

“ฉันเกลียดชนชั้นอภิสิทธิ์พวกนี้!”

ในรถมีคนรับบทสนทนา มองพวกฟางผิงที่เบียดกันเข้าสนามสอบด้วยแววตารังเกียจ คนพวกนี้ล้วนมีผลการตรวจปราณที่สูงมาก

“ใช่ คนพวกนี้เกินเยียวยาแล้ว เป็นบาปที่ให้อภัยไม่ได้!”

หญิงวัยกลางคนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น

เนิ่นนาน ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “พวกเขาต้องได้รับการช่วยเหลือ ฉันจะเฝ้าระวังตรงทางเดินเอง พวกนายลงมือละกัน!”

“ได้!”

—

สองชั่วโมงต่อมา

การสอบสิ้นสุดลง

ออกมาจากสนามสอบแล้ว นักเรียนที่มาสอบแออัดกันเต็มไปหมด ฟางผิงมองไม่เห็นพวกอู๋จื้อหาว

ทั้งคร้านจะไปหาในฝูงชน ฟางผิงเลยวางแผนจะกลับไปเจอพวกเขาที่โรงแรมแทน

ออกจากประตูโรงเรียนมา ฟางผิงเบียดเสียดกับกลุ่มผู้ปกครองที่มารอบุตรหลานอยู่นานกว่าจะออกมาได้

เพิ่งเบียดออกมาได้ ฟางผิงก็พบคนๆ หนึ่งที่เดินตรงดิ่งมาด้านหน้า

เพราะมีคนเยอะเกินไป เขาจึงไม่ได้ดูอย่างละเอียด เดินไปข้างหน้าต่อ

แต่เพิ่งจะสาวเท้าไปหนึ่งก้าว จู่ๆ หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นมา เขาปรายสายตาไปรอบทิศ ก่อนจะเจอคนที่เดินเข้ามาเมื่อครู่ กำลังใช้แววตาลุกโชนมองเขา

คล้ายกำลังพิจารณาว่าถูกคนหรือไม่ ชายที่เดินเข้ามาตรงหน้ามองฟางผิงอยู่พักใหญ่

พอแน่ใจแล้วว่าเป้าหมายไม่ผิด ชายคนนั้นค่อยพึมพำอะไรบางอย่าง ก่อนจะเตรียมดึงมือที่อยู่ในกระเป๋าออกมา

ชายคนนั้นพูดด้วยเสียงเบา แต่ฟางผิงมีปราณสูง หูตาว่องไว จึงได้ยินคำที่คุ้นหูขึ้นมาอย่างเลือนราง

พอได้ฟัง ฟางผิงนั้นตกตะลึงเป็นอันดับแรก ก่อนหน้าจะเปลี่ยนสีทันที

เป็นพวกคลั่งลัทธิที่ก่อเรื่องไปทั่วพวกนั้น!

มองชายที่ทำท่าล้วงกระเป๋า ฟางผิงตระหนักได้ทันทีว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร

เมื่อความคิดแวบขึ้นมา สิ่งที่ฟางผิงนึกได้เป็นอย่างแรกคือต้องหนี

เขาไม่ใช่คนเที่ยงธรรมใจกว้างขนาดนั้น มนุษย์ล้วนมีความเห็นแก่ตัว เกิดอันตรายต้องเอาตัวรอดเป็นอันดับแรกอยู่แล้ว

เวลานี้ฟางผิงไม่มีใจนึกถึงคนอื่นจริงๆ

ตระหนักว่าต้องหนีให้พ้นอันตราย ฟางผิงยังจะพาตัวเองเข้าไปใกล้อีกฝ่ายได้ยังไง เขารีบถอยห่างจากชายคนนั้นทันที

แต่ชายที่อยู่ตรงข้ามเห็นว่าฟางผิงเดินหลีกออกไป กลับหยุดฝีเท้าที่เร่งรีบ หันไปตามฟางผิงต่อ

ฟางผิงอึ้งไปอีกครั้ง นี่มันอะไรกัน?

ฉันหลีกทางแล้ว นายยังตามมาอีก!

ฟางผิงขยับเท้าอีกก้าว ชายคนนั้นยังคงเดินมาทางเขา มือที่อยู่ในกระเป๋าออกมาเกือบครึ่งหนึ่งแล้ว

“ชิบหาย!”

ฟางผิงแทบจะด่าคนออกมารอมร่อ เขาถอยแล้วถอยอีก นี่คือหมายตาเขาไว้ก่อนแล้วใช่ไหม?

ฟางผิงไม่แกล้งทำเป็นไร้เดียงสาอีก เขาสาวเท้าวิ่งทันที

ขณะที่วิ่งก็หันมองรอบๆ ไปด้วย อยากรู้ว่าพวกถานเจิ้นผิงหรือผู้ฝึกยุทธ์คนอื่นอยู่ที่นี่กันหรือเปล่า วิ่งไปทางผู้ฝึกยุทธ์จะดีที่สุด

พอเห็นฟางผิงเผ่นแน่บ ชายคนนั้นตกตะลึงไปเล็กน้อย ก่อนจะวิ่งไล่ตาม

ระหว่างที่ฟางผิงวิ่งหนี ด้านหลังพลันมีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมา

“พวกเลว หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

ในฝูงคนมีคนตะโกนกร้าวขึ้นมา

อันที่จริงด้านนอกโรงเรียนนั้นมีผู้ฝึกยุทธ์ แต่ผู้ฝึกยุทธ์เหล่านี้เฝ้าระวังแค่ผู้ฝึกยุทธ์ด้วยกันเอง

ครั้งนี้คนที่โจมตีกลับเป็นกลุ่มคนธรรมดา

คนพวกนี้ปะปนอยู่กับกลุ่มผู้ปกครอง ช่วงเวลาสั้นๆ พวกผู้ฝึกยุทธ์ที่ลอบระวังภัยจึงคาดไม่ถึงว่าคนธรรมดาพวกนี้จะโจมตีนักเรียนได้

รวมทั้งมีคนเยอะ เมื่อการโจมตีเกิดขึ้น ฝูงชนจึงชุลมุนวุ่นวายขึ้นมา

ผู้ฝึกยุทธ์ไม่กี่คนนั้น จำต้องติดอยู่ในกลุ่มฝูงชน

—

ฟางผิงที่วิ่งออกมาระยะหนึ่ง ได้ยินเสียงก็สะท้านในใจ ให้ตาย เจอพวกบ้าเข้าแล้วจริงๆ!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน