ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 66

ตอนที่ 66 คำอธิบาย

เขาอาเจียนอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเงยหน้าด้วยแววตาคลอเคล้าน้ำตามองไปที่ชายคนนั้น

ไม่ใช่ว่าร้องไห้จริงๆ แต่ตอนที่เขาอาเจียน กลั้นน้ำตาไม่อยู่ต่างหาก!

เขามองคนอื่น คนอื่นกลับมองเขาไม่วางตาเช่นกัน

เห็นฟางผิงเงยหน้าด้วยแววตาเปียกชื้น ชายกำยำหน้าเหลี่ยมจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “ขอโทษที่ทำให้พวกนักเรียนต้องตกใจกลัว อย่าร้องไห้เลย เรื่องราวคลี่คลาย…”

“ผมไม่ได้ร้องไห้!”

ฟางผิงปฏิเสธทันที นายสิร้องไห้ ฉันร้องไห้ที่ไหนกัน!

ชายกำยำคนนั้นไม่โต้แย้งอะไร คำพูดนี้ไม่สมควรเอ่ยตั้งแต่แรก เด็กนักเรียนถูกโจมตีขนาดนี้ จะร้องไห้คงไม่แปลก เรื่องที่สำคัญกว่าคือเรื่องของหน้าตาต่างหาก

หากเป็นนักเรียนทั่วไป เขาไม่จำเป็นต้องสนใจ

แต่นักเรียนตรงหน้า ยังไม่กลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ คาดไม่ถึงว่าจะปะมือกับผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหนึ่งได้จนถึงตอนนี้ อนาคตยังอีกยาวไกล!

คนแบบนี้ ต้องให้การดูแลอย่างดี บอกว่าไม่ร้องไห้ คิดว่าเขาไม่ร้องไห้เสียแล้วกัน

ฟางผิงเห็นท่าทีของเขาเลยไม่สบอารมณ์อยู่บ้าง ไม่พูดเรื่องนี้อีก “คุณเป็นใครกัน?”

“คนของหน่วยสืบสวน”

“พวกเขาล่ะ?”

ฟางผิงหันไปมองหญิงวัยกลางคนที่ถูกระเบิดหัว เห็นแล้วยังคิดอยากจะอาเจียนอีกครั้ง

“คนบ้ากลุ่มหนึ่ง…”

ชายกำยำเอ่ยลวกๆ ไม่อธิบายอะไรมากมาย

เวลานี้มีคนปรากฏตัวขึ้นด้านหลังอีกกลุ่มหนึ่ง

ชายกำยำหันไปเอ่ยว่า “พากลับไป!”

หญิงกลางคนถูกเขาทุบหัวจนตาย ชายถือมีดนอนนิ่งอยู่ที่พื้นเหมือนเดิม แต่ยังคงมีลมหายใจ

คนที่ตามมาเริ่มกุลีกุจอเก็บกวาดสถานที่ ฟางผิงกวาดตามองหญิงคนนั้นอีกครั้ง ก่อนจะเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองอีก

ระหว่างที่พวกเขากำลังเก็บกวาด ชายกำยำคนนั้นเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “ครั้งนี้ต้องขอโทษจริงๆ อาการบาดเจ็บของนายเป็นยังไงบ้าง?”

“ไม่เป็น…”

พูดไม่ทันจบ ฟางผิงพลันรู้สึกเจ็บแปลบที่แขนขึ้นมา กระดูกไม่ได้หัก แต่กลับปวดจนกลั้นแทบไม่ไหว

เห็นฟางผิงสูดลมหายใจ ชายกำยำรีบเอ่ยว่า “ไปตรวจดูที่โรงพยาบาลเถอะ พวกเราจะจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายเอง”

ฟางผิงขยับแขนเล็กน้อย ไม่ต่อบทสนทนา ถามขึ้นมาว่า “นักเรียนคนอื่นๆ ไม่เป็นอะไรสินะ?”

ชายคนนั้นเผยสีหน้าเย็นเยียบขึ้นมา ไม่ใช่เพราะฟางผิง แต่เป็นคนที่โจมตีนักเรียนพวกนั้น

ครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจ “มีคนได้รับบาดเจ็บ”

บาดเจ็บมากหรือน้อย ชายคนนั้นไม่ได้บอก ฟางผิงกลับเดาได้อย่างเลือนราง

ชายคนนั้นพูดอีกว่า “หน่วยสืบสวนกำลังตรวจสอบอย่างเข้มงวด นักเรียนวางใจเถอะ พวกเราจะ…”

“มีผู้ฝึกยุทธ์มากี่คน?” ฟางผิงตัดบทสนทนาเขา

“คนเดียว…แค่คนเมื่อกี้…”

ชายกำยำแทบจะตอบคำถามหมดทุกเรื่อง ขอแค่ไม่เกี่ยวพันกับความลับราชการ เขาบอกกับฟางผิงเกือบทั้งหมด

ครั้งนี้ฟางผิงถูกคนโจมตี ถือเป็นผู้เคราะห์ร้าย ยังต้องมาต่อสู้กับผู้ฝึกยุทธ์ซึ่งๆ หน้าอีก

ฟางผิงมุมปากกระตุก ให้ตายเถอะ มีผู้ฝึกยุทธ์คนเดียว กลับมาเจอฉันซะได้!

ดวงฉันนี่มันอะไรกัน?

ฟางผิงกำลังบ่นพร่ำในใจ ชายคนนั้นกลับเอ่ยว่า “โชคดีที่อีกฝ่ายเลือกโจมตีนาย…”

ฟางผิงใบหน้าดำคล้ำอยู่บ้าง คำพูดนี้หมายความว่ายังไง?

สรุปคือโจมตีฉันเป็นเรื่องที่ถูกแล้ว?

อาจจะตระหนักได้ว่าคำพูดนี้ไม่น่าฟังเท่าไหร่ ชายกำยำรีบเปลี่ยนไปอีกประเด็น “นักเรียน นายไปตรวจดูที่โรงพยาบาลสักหน่อยดีกว่า เผื่อจะมีอาการอะไรตามมาทีหลัง ส่วนเรื่องนี้ควบคุมได้แล้ว เมื่อจัดการเสร็จสิ้น พวกเราก็จะรายงานกับภายนอก”

ฟางผิงลุกขึ้นมาทันที กวาดสายตามองผู้หญิงที่ถูกคนลากออกไป ขมวดคิ้วเล็กน้อย “จบง่ายๆ แบบนี้? ผมไม่ได้อยากซักไซ้ไล่เลียงใคร แต่ผมมาสอบอยู่ดีๆ กลับถูกคนโจมตี แถมยังเกือบตาย เรื่องนี้ควรจะมีคำอธิบายอะไรหน่อยหรือเปล่า?”

“นักเรียน…” ชายผู้นั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย ยังไงเสียตอนนี้ฟางผิงยังไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์ ร้องขอเกินตัวไปคงไม่มีประโยชน์อะไร

ฟางผิงตัดบทสนทนาของเขา เอ่ยว่า “ผมรู้ พวกคุณเป็นคนของหน่วยสืบสวน มีอำนาจมากกว่า ทั้งแข็งแกร่งกว่า แต่ผมกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ ยังมีพี่ชายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสาม เรื่องนี้คงไม่อาจจบแค่ว่ามีคนบ้ามาโจมตีหรอกมั่ง? ผมมองออกว่า สองคนนี้จับตามองผมอยู่ หากโจมตีจริงๆ หาใครสักคนก็พอแล้ว แต่นี่เอาแต่ตามผม มันปกติหรือไง?”

หากเป็นตอนปกติ ฟางผิงคงอยากจบเรื่องไวๆ

แต่เมื่อกี้เขาเพิ่งนึกได้ ยังไม่พูดถึงผู้หญิงคนนั้น แต่ชายที่ถือมีด น่าจะจับตาดูเขาตั้งนานแล้ว

นักเรียนมีมากขนาดนี้ โจมตีใครไม่โจมตี มาไล่ตามเขาทำไม?

ถ้าไม่มีใครอธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจน ฟางผิงจะสงบใจได้ยังไง

ได้ยินว่าฟางผิงยังมีพี่ชายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสาม ชายคนนั้นจึงหน้าเปลี่ยนสีทันที เอ่ยอย่างลังเล “พี่ชายนาย…”

“หวังจินหยางมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้หนานเจียง ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แค่สนิทกัน”

ฟางผิงใช้อำนาจมากดดันอีกครั้ง คาดว่าเจ้าหมอนี่คงไม่ไปถามเหล่าหวังจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นช่วงนี้ยังใช้มือถือติดต่อเหล่าหวังไม่ได้ด้วย

“หวังจินหยาง…”

ชายกำยำหน้าเปลี่ยนสีอีกครั้ง ครุ่นคิดก่อนเอ่ยว่า “เอาอย่างนี้ละกัน นายไปกับฉันที่หน่วยสืบสวน ถ้ามีคำตอบเรื่องนี้แล้ว ฉันจะอธิบายให้นายฟังอีกที”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน