ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 91

ตอนที่ 91 เข้าเรียนในมหาวิทยาลัย (2)

ความจริงชายอ้วนที่อยู่ตรงข้ามเป็นผู้ฝึกยุทธ์เหมือนกัน แต่อยู่แค่ขั้นหนึ่งเท่านั้น

ทั้งดูแล้วคงเป็นประเภทที่อัดยาบำรุงจนทะลวงเป็นผู้ฝึกยุทธ์ได้ ไม่รู้ว่าได้หลอมกระดูกแขนขาหรือเปล่า

แม้โจวอวิ๋นจะไม่ได้แข็งแกร่งมาก แต่ก็เป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหนึ่งตอนปลายแล้ว

พอระเบิดปราณ ชายอ้วนจึงหน้าเปลี่ยนสีทันที ตอนนี้เพิ่งจะตระหนักว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คู่ค้าทางธุรกิจที่เขาสามารถเจรจาได้ทั่วไป

นักศึกษาที่นี่ต่างเป็นความภาคภูมิใจของสวรรค์ เป็นวีรบุรุษในสังคม

โจวอวิ๋นปะทุปราณแล้ว เวลานี้ค่อยเอ่ยว่า “ถ้าถือของไปไม่ได้จริงๆ ก็เอากลับไปได้”

ตอนนี้ชายอ้วนไม่กล้าพูดอีกแล้ว มีแต่คนโง่เท่านั้นที่ไม่กลัวตาย

พอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ ทั้งยังปราณสูงกว่าเขา ใครจะยังร่ำรี้รำไรอีก รีบเลือกหยิบกระเป๋าบางส่วนออกไปจากมือลูกชาย “ขนมไม่ต้องเอาไปแล้ว ถ้าอยากกิน กลับบ้านค่อยซื้อใหม่…”

หลังจากประโยคที่ว่า ไม่ต้องเอาขนมไป ฟางผิงก็เห็นเขาเอากระเป๋าหลายใบออกไปจากมือกัวเซิ่ง รวมถึงใบที่ใหญ่ที่สุดด้วย

ทุกคนต่างมุมปากกระตุก!

นี่คือขนมหมดเลย?

ขึ้นชื่อว่าคนที่เตรียมพร้อมเป็นผู้ฝึกยุทธ์ น้อยนักที่จะกินขนม เพราะไม่มีสารอาหาร ทั้งไม่เป็นประโยชน์ต่อการเพิ่มปราณ

เมื่อครู่เห็นอีกฝ่ายหอบกระเป๋าใบใหญ่ใบเล็กพะรุงพะรัง ยังคิดว่าเป็นของอะไร นึกไม่ถึงว่าจะเป็นขนมเสียส่วนใหญ่ กระทั่งโจวอิ๋นยังตะลึงจนพูดไม่ออก

ผ่านไปสักพัก ด้านข้างนายอ้วนจึงเหลือกระเป๋าสัมภาระแค่สองใบเท่านั้น

พอเห็นกระเป๋าเหลือนิดเดียว ทั้งยังเป็นแบบมีล้อ โจวอวิ๋นที่ตอนแรกมีใจอยากดูเรื่องสนุกกลับห่อเหี่ยวลงไม่น้อย

รอจนกัวเซิ่งจัดการตัวเองเสร็จแล้ว โจวอวิ๋นจึงเดินไปข้างหน้าต่อ “พวกนายตามฉันมา!”

—

ฟางผิงและกัวเซิ่งเดินอยู่ข้างหลังด้วยกัน

กัวเซิ่งปรายตามองฟางผิง เห็นเขามามือเปล่าเลยอดถามไม่ได้ “นายเป็นนักศึกษาใหม่เหมือนกัน?”

“อืม”

“นายไม่ได้เอาของมา?”

“เอาไว้ที่โรงแรมของมหาวิทยาลัย”

“แบบนี้นี่เอง ถ้ารู้มาก่อนฉันคงเอาไว้ที่โรงแรมเหมือนกัน ไม่รู้ว่าพอรายงานตัวเสร็จแล้ว จะไปเอาขนมพวกนั้นกลับมาได้หรือเปล่า”

เห็นได้ชัดว่ากัวเซิ่งทำใจไม่ได้อยู่บ้าง โจวอวิ๋นที่อยู่ด้านหน้าพูดโดยไม่หันกลับมา “ไม่ได้มีกฎห้าม ถ้านายจะไปเอาก็ไปเอากลับมาเอง!”

ความจริงเขาจะเอาของอะไรมาล้วนได้ทั้งนั้น แต่เมื่อครู่เป็นเพราะนายอ้วนนี่ถือไม่ไหวต่างหาก

“ค่อยยังชั่ว ขอบคุณครับรุ่นพี่” กัวเซิ่งรีบขอบคุณ

โจวอวิ๋นไม่สนใจ เดินห่างจากประตูใหญ่มาระยะหนึ่ง โจวอวิ๋นก็ชี้ไปที่ตึกใหญ่แรกที่เห็นหลังจากเข้ามาในมหาวิทยาลัย

“นี่คือหอประวัติมหาวิทยาลัย ประวัติเริ่มแรกของมหาวิทยาลัยและเหตุการณ์สำคัญถูกบันทึกไว้ที่นี่ทั้งหมด หอประวัติมหาวิทยาลัยมีเก้าชั้น นักศึกษาใหม่ขึ้นได้สามชั้นแรก ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหนึ่งและขั้นสองขึ้นได้หกชั้น ส่วนผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสามขึ้นไปเข้าได้ทั้งเก้าชั้น”

กัวเซิ่งกล่าวด้วยใบหน้าตกใจ “มีข้อห้ามแบบนี้ด้วย?”

เห็นได้ชัดว่าเขานึกไม่ถึงว่าแค่เข้าหอประวัติมหาวิทยาลัยยังจะมีข้อจำกัด

โจวอวิ๋นเบะปาก “ข้อห้ามพวกนี้นายต้องคุ้นเคยเข้าไว้ ในมหาวิทยาลัยมีสถานที่หลายแห่ง ต่างมีข้อจำกัดแบบนี้ทั้งสิ้น ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสามขึ้นไปแทบจะไปได้หมด แต่ถ้าต่ำกว่านั้นจะจำกัดสถานที่บางแห่ง ส่วนคนธรรมดา…ไม่ค่อยไปที่ไหนได้นัก”

ขณะที่พูด โจวอวิ๋นยังถามว่า “ปราณนายเท่าไหร่?”

“หนึ่งร้อยสามสิบห้าแคล”

“พอจะถูๆ ไถๆ ทะลวงด่านตอนปีหนึ่งได้อยู่บ้าง”

กัวเซิงเหมือนจะไม่รู้ขีดจำกัดของตัวเองเท่าไหร่ พูดเสียงเบาว่า “ผมหนึ่งร้อยสามสิบห้าแคล เทอมหนึ่งคงพอจะทะลวงด่านได้อยู่สินะ?”

ระยะห่างของหนึ่งร้อยสามสิบห้าและหนึ่งร้อยห้าสิบแคลไม่ไกลกันเท่าไหร่ ทั้งมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้เซี่ยงไฮ้เป็นมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศ เวลาครึ่งปีจะทะลวงด่านไม่ได้เชียว?

“ถึงเวลานั้นนายจะรู้เอง”

โจวอวิ๋นไม่คิดอธิบาย มองนายอ้วนแวบเดียวก็รู้แล้วว่าไม่เคยฝึกเคล็ดหลอมกระดูกมาก่อน เกรงว่าจวงกงคงไม่ดีกว่ากันเท่าไหร่

อาจจะเคยเรียนมาบ้าง เพราะพ่อเขาเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหนึ่ง

ทั้งเห็นเจ้าหมอนี่เอาแต่ห่วงเรื่องขนม โจวอวิ๋นเลยไม่ได้ประเมินเขาไว้สูงนัก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน