ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1620
ตอนที่ 1620 โอ้อวด ?
เมื่อได้ยินจางหยูเรียกเบเกิลแบบห้วน ๆ ลั่วเทียนห่าว, โจวหั่วและ
เนี่ยอู่ซวงก็พากันแปลกใจอย่างมาก
“ท่านจาง อย่าหยาบคายกับท่านเบเกิลเช่นนั้น” ลั่วเทียนห่าวรีบพูด
ขึ้นมา
หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปแล้ว ไม่ใช่แค่จางหยูที่จะโดนลงโทษ
แต่ตระกูลลั่วเองก็จะโดนหางเลขไปด้วย แม้แต่บรรพชนก็ไม่ใช่
ข้อยกเว้น
เบเกิลคือพระเจ้าของโลกนี้ เขาคือจ้าวแห่งเขตตะวันออกส่วนเหนือ
เขาไม่ใช่คนที่ใครจะหาเรื่องได้
โจวหั่วและเนี่ยอู่ซวงกังวลจนไม่กล้าจะหายใจ พวกเขากลัวว่าจางหยู
จะพูดอะไรออกไปมากกว่านี้
เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของทุกคน จางหยูก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะรึร้องไห้ดี
เขาได้เจอกับเบเกิลมาแล้วและได้สู้กับอีกฝ่ายมา แม้ว่าเขาจะไม่รู้
อะไรเกี่ยวกับเบเกิล แต่เขาก็รู้ว่าเบเกิลไม่ใช่คนคิดมาก
ลั่วเทียนห่าวนั้นกังวลเกินเหตุ
แต่จางหยูก็เข้าใจความคิดของพวกนี้ ยังไงซะพวกนี้ก็ไม่รู้ว่าเบเกิล
เป็นคนยังไง พวกนี้รู้จักเบเกิลจากตำนาน ดังนั้นเป็นธรรมดาที่พวก
นี้จะต้องเคารพในตัวเบเกิล
จางหยูไม่คิดจะอธิบายให้พวกนี้ฟัง ถึงพูดไปมันก็น่าสงสัยและ
อาจจะฟังดูเป็นการโอ้อวด
“พวกเจ้ารู้รึไม่ว่าวังนิรันดร์อยู่ที่ไหน ?” จางหยูถามขึ้นมา
โจวหั่วก้มหน้าและพูดขึ้นมา “วังนิรันดร์นั้นไม่ใช่ที่ธรรมดา ใน
ความเห็นของข้าแล้วเราไม่ควรไปที่นั่น ”
คนของวังนิรันดร์ล้วนแต่เป็นคนใหญ่คนโต แม้แต่คนที่อ่อนแอที่สุด
ก็ไม่ได้ด้อยกว่าโจวหั่ว หากวัดเรื่องพรสรวรรค์แล้ว โจวหั่วก็อาจจะ
เทียบพวกนั้นไม่ได้
คนแบบนี้ไม่ควรไปหาเรื่องด้วย
ลั่วเทียนห่าวชื่นชมในความกล้าของจางหยู แต่ก็ยังแนะนำออกมา
“ท่านจาง ข้ารู้ว่าท่านอยากจะพบกับบรรพชนแต่วังนิรันดร์นั้นปิดอยู่
ตลอด ไม่ให้คนนอกเข้า หากท่านเข้าไปด้านใน มันอาจจะเป็นการ
หาเรื่องกับพวกเขา ข้าบอกก่อนว่าคนพวกนั้นล้วนแต่เป็นคนใหญ่โต !”
“ไม่ต้องกังวล ข้าเองก็พอมีฐานะอยู่บ้าง” จางหยูยิ้มออกมาแต่ไม่ได้
อธิบายอะไร “เจ้าแค่บอกมาว่ามันอยู่ที่ไหนก็พอ“
เนี่ยอู่ซวงตื้นตันขึ้นมา เพื่อที่จะช่วยเขา จางหยูถึงกับยอมไปที่วัง
นิรันดร์เลยรึ ?
เขากลัวว่าทั้งชีวิตก็ไม่อาจจะทดแทนบุญคุณจางหยูได้ !
“ข้าขอโทษด้วยท่านจาง ข้าไม่อาจจะบอกท่านได้” ลั่วเทียนห่าวพูด
ขึ้นมา
เขาไม่กล้าบอก ไม่งั้นแล้ววังนิรันดร์จะเอาเรื่องเขาได้ เขาไม่อาจจะ
รับผลลัพธ์ได้
จางหยูขมวดคิ้วและมองไปที่โจวหั่ว “เจ้าล่ะ ? เจ้ารู้รึไม่ว่ามันตั้งอยู่ที่
ไหน ?”
โจวหั่วยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “ท่านจาง เราต้องไปที่วังนิรันดร์จริง ๆ
รึ ?”
“แน่นอน” จางหยูพูดขึ้น “เรื่องนี้มีแค่บรรพชนเท่านั้นที่จะเจรจาด้วย
ได้ หากอยากจะพบกับเขา งั้นเราก็ต้องไปที่วังนิรันดร์”
โจวหั่วเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมา “งั้นเชิญมากับข้า ”
เขารู้ว่าถึงเขาจะพูดอะไรไปก็ไร้ความหมาย ตำแหน่งของวังนิรันดร์
นั้นไม่ใช่ความลับอะไร แทบทุกคนต่างก็รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน หากจางหยู
ตัดสินใจจะไปที่นั่น งั้นเขาแค่ถามคนในโลกนี้ก็จะรู้ตำแหน่งวัง
นิรันดร์แล้ว
โจวหั่วรู้สึกเสียใจขึ้นมา หากเขารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้เขาคงไม่ขอให้
จางหยูเข้ามายุ่ง
“หัวหน้าตระกูลลั่ว ข้าขอโทษด้วยที่รบกวน” จางหยูพยักหน้าให้กับ
ลั่วเทียนห่าว “ข้าต้องไปพบกับบรรพชนของเจ้า แต่ข้าก็อยากให้เจ้า
ทบทวนเรื่องนี้ด้วย”
ลั่วเทียนห่าวสลดขึ้นมา เขาอยู่เฉย ๆ แต่กลับมีปัญหามาถึงตัว ดู
เหมือนว่าเขาไม่อาจจะหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ได้
เขาอยากจะห้ามจางหยู แต่เขาก็รู้ว่าไม่มีความสามารถพอ เขาได้แต่
ปล่อยให้จางหยูไปเท่านั้น
ภูเขานิรันดร์คือภูเขาที่โด่งดังที่สุดของโลกนี้ มันไม่ใช่เพราะความ
ใหญ่โตของมัน ตัวภูเขาไม่ได้มีอะไรพิเศษแต่เพราะมันมีวังนิรันดร์
ตั้งอยู่ที่นั่น
เพราะวังนิรันดร์นั้นจึงทำให้ภูเขาแห่งนี้โด่งดังเหนือภูเขาอื่น ๆ
ภูเขานิรันดร์รายล้อมไปด้วยที่ราบ มันทำให้ที่นี่ราวกับภูเขาที่โดด
เดี่ยวตัดขาดจากโลกนี้
คนในโลกนี้มีอยู่จำนวนมาก แม้แต่ป่ าก็ยังโดนจับจอง แต่รอบภูเขา
แห่งนี้ไม่มีคนอาศัยอยู่เลย มันราวกับสถานที่ไร้ผู้คน มันคือที่พัก
ของพระเจ้า
จางหยู, โจวหั่วและเนี่ยอู่ซวงได้เดินทางไปที่ราบแห่งนั้นด้วยความ
ตื่นเต้น ในที่สุดพวกเขาก็ได้มายังที่ในตำนาน
หากมองไปบนยอดเขาจะเห็นตึกอาคารขนาดใหญ่มากมาย มันยังมี
ศาลาและบ้านอยู่ด้วย
“ช่างเป็นเขตที่แข็งแกร่ง” จางหยูมองไปที่เขตรอบนอกภูเขานิรันดร์
สิ่งที่ปกคลุมวังนิรันดร์อยู่นั้นคือพลังแห่งการสร้างที่ลึกลับ พลังนี้
มันโดดเด่น หากคนทั่วไปกล้าแตะต้องเขตแดนนี้ ผลลัพธ์นั้นคง
น่าเศร้าอย่างมาก “ดูเหมือนว่าพี่เบเกิลจะเป็นคนสร้างที่นี่ขึ้นมา
น่าสนใจจริง ๆ”
เมื่อมาใกล้ภูเขานิรันดร์ โจวหั่วก็หยุดก่อนจะถามขึ้นมา “ท่านจาง
ท่านมั่นใจรึว่าจะเข้าไปจริง ๆ ?”
เนี่ยอู่ซวงเองก็กังวล “ท่านคิดจะไปจริง ๆ รึ ?”
จางหยูยิ้มออกมา “เจ้าไม่อยากช่วยลูกเจ้ารึ ?”
“แน่นอนว่าอยาก แต่เพื่อลูกข้าแล้ว การที่ท่านจางต้องมาเสี่ยงขนาด
นี้ มันทำให้ข้าเศร้าใจ” เนี่ยอู่ซวงก้มหน้าและพูดขึ้นมา
“เสี่ยงรึ” จางหยูเผยรอยยิ้มลึกลับออกมา “เจ้าอาจจะคิดผิดไป ที่นี่น่ะ
ไม่ได้อันตราย อธิบายไปตอนนี้เจ้าก็ไม่เข้าใจ รอไปก่อนแล้วเจ้าจะ
เข้าใจสิ่งที่ข้าพูดเอง”
เมื่อพูดจบ จางหยูก็แผ่จิตผู้สร้างออกไป จิตผู้สร้างนี้ได้เข้าทับพลัง
แห่งการสร้างและทะลุเขตของมันได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะมีเสียง
ของเขาดังขึ้นมา “พี่เบเกิล ข้าขอพบเจ้าที” เสียงของเข้าดังก้องไปทั่ว
ภูเขาจนทำให้ทุกคนตกใจ
ต่อมาก็มีชายแก่คนหนึ่งตะโกนขึ้น “ใครกันกล้าส่งเสียงดังในวัง
นิรันดร์และไม่ให้ความเคารพกับนายท่าน !”
โจวหั่วกลัวจนหน้าซีด ชายแก่คนนี้มีตราผู้ควบคุมขั้นที่ 6 อยู่ที่อก !
ผู้ควบคุมขั้นที่ 6 !
แม้พวกเขาจะสงสัยว่าจางหยูอาจจะเป็นผู้ควบคุมขั้นที่ 6 แต่ยังไงซะ
ก็ไม่มีการยืนยัน ชายแก่คนนี้คือผู้ควบคุมขั้นที่ 6 ตัวจริง เขามีตรากับ
ตัว !
พวกเขาไม่รู้เลยว่าจางหยูคิดจะทำอะไร พวกเขาทำให้คนที่น่ากลัว
แบบนี้ไม่พอใจ คนแบบนี้แม้แต่โจวหั่วก็ได้แต่ต้องเงยหน้ามอง
แต่พวกเขาไม่คิดเลยว่าจางหยูจะไม่แสดงท่าทีกังวลออกมาแม้แต่
น้อย จางหยูกลับถามขึ้นมา “พี่เบเกิลไม่อยู่ในวังนิรันดร์รึ ?”
ทั้งโจวหั่วและเนี่ยอู่ซวงใจเต้นรัว พวกเขาไม่คิดเลยว่าจางหยูจะกล้า
เรียกท่านเบเกิลว่าพี่เบเกิล นี่คือการเรียกชื่อของเบเกิลโดยตรงแต่เมื่อ
อยู่ต่อหน้าคนของวังนิรันดร์แล้ว พวกเขาก็ยิ่งกลัวขึ้นไปใหญ่
ชายแก่ขมวดคิ้วแต่ตอนนี้เขาไม่อาจจะรู้ถึงตัวตนของจางหยูได้ เขา
ได้แต่ถามขึ้นมา “นายท่านกลับมาเมื่อไม่กี่วันก่อนและเพิ่งออกไป
เมื่อวาน” เขามองไปที่จางหยู “หากท่านต้องการพบกับนายท่าน งั้น
ก็อยู่รอที่นี่ นายท่านบอกว่าเขาออกไปครั้งนี้อีกไม่นานก็คงกลับ”
“งั้นรึ ? ต้องรอนานแค่ไหน ?” จางหยูถามขึ้นมา
“ไม่เกิน 1,000 ปี” ชายแก่ตอบกลับ
“พันปี…” จางหยูได้ยินแบบนั้นก็ต้องส่ายหน้า “นานเกินไป”
เขามีเรื่องมากมายที่ต้องไปจัดการ เขาจะรอถึงพันปีได้ยังไง ?
ชายแก่พูดขึ้น “ท่านเรียกนายท่านว่าพี่แต่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายท่านอยู่ที่
ไหน ข้าให้ท่านรออยู่ที่นี่ ท่านก็ไม่อาจจะรอได้ ท่านคิดจะสร้างปัญหา
กับวังนิรันดร์งั้นรึ ?” เขามีเหตุผลที่จะสงสัยจางหยู “มีคนมากมายที่
อ้างชื่อนายท่าน มันถึงกับมีคนบอกว่าเป็นลูกหลานของนายท่าน มัน
จะดีกว่าที่จะอยู่รอให้นายท่านกลับมายืนยันตัวท่านเอง”
คำขู่รึ ?
จางหยูยิ้มออกมา “ข้ามาที่นี่เพราะมีธุระต้องพบกับคนคนหนึ่ง ข้า
ไม่ได้คิดอ้างชื่อพี่เบเกิล เอาจริง ๆ แล้วนอกซะจากว่า พี่เบเกิลจะอยู่
ที่นี่ งั้นคนในวังนิรันดร์แห่งนี้คงไม่มีใครหยุดข้าได้”
จางหยูรู้ว่าชายแก่สงสัยเขาแต่เขาไม่อาจจะอธิบายอะไรออกมาได้
สำหรับคนนอกแล้วการที่เขาเรียกเบเกิลว่าพี่นั้นก็เป็นธรรมดาที่ทุก
คนจะสงสัยเขา
เอาจริง ๆ แล้วทุกคนคงคิดว่าเขาแค่โอ้อวดตัวเอง
แต่คำถามคือเขาจำเป็นต้องทำแบบนั้นรึ ?
เมื่อได้ยินจางหยูเรียกเบเกิลแบบห้วน ๆ ลั่วเทียนห่าว, โจวหั่วและ
เนี่ยอู่ซวงก็พากันแปลกใจอย่างมาก
“ท่านจาง อย่าหยาบคายกับท่านเบเกิลเช่นนั้น” ลั่วเทียนห่าวรีบพูด
ขึ้นมา
หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปแล้ว ไม่ใช่แค่จางหยูที่จะโดนลงโทษ
แต่ตระกูลลั่วเองก็จะโดนหางเลขไปด้วย แม้แต่บรรพชนก็ไม่ใช่
ข้อยกเว้น
เบเกิลคือพระเจ้าของโลกนี้ เขาคือจ้าวแห่งเขตตะวันออกส่วนเหนือ
เขาไม่ใช่คนที่ใครจะหาเรื่องได้
โจวหั่วและเนี่ยอู่ซวงกังวลจนไม่กล้าจะหายใจ พวกเขากลัวว่าจางหยู
จะพูดอะไรออกไปมากกว่านี้
เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของทุกคน จางหยูก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะรึร้องไห้ดี
เขาได้เจอกับเบเกิลมาแล้วและได้สู้กับอีกฝ่ายมา แม้ว่าเขาจะไม่รู้
อะไรเกี่ยวกับเบเกิล แต่เขาก็รู้ว่าเบเกิลไม่ใช่คนคิดมาก
ลั่วเทียนห่าวนั้นกังวลเกินเหตุ
แต่จางหยูก็เข้าใจความคิดของพวกนี้ ยังไงซะพวกนี้ก็ไม่รู้ว่าเบเกิล
เป็นคนยังไง พวกนี้รู้จักเบเกิลจากตำนาน ดังนั้นเป็นธรรมดาที่พวก
นี้จะต้องเคารพในตัวเบเกิล
จางหยูไม่คิดจะอธิบายให้พวกนี้ฟัง ถึงพูดไปมันก็น่าสงสัยและ
อาจจะฟังดูเป็นการโอ้อวด
“พวกเจ้ารู้รึไม่ว่าวังนิรันดร์อยู่ที่ไหน ?” จางหยูถามขึ้นมา
โจวหั่วก้มหน้าและพูดขึ้นมา “วังนิรันดร์นั้นไม่ใช่ที่ธรรมดา ใน
ความเห็นของข้าแล้วเราไม่ควรไปที่นั่น ”
คนของวังนิรันดร์ล้วนแต่เป็นคนใหญ่คนโต แม้แต่คนที่อ่อนแอที่สุด
ก็ไม่ได้ด้อยกว่าโจวหั่ว หากวัดเรื่องพรสรวรรค์แล้ว โจวหั่วก็อาจจะ
เทียบพวกนั้นไม่ได้
คนแบบนี้ไม่ควรไปหาเรื่องด้วย
ลั่วเทียนห่าวชื่นชมในความกล้าของจางหยู แต่ก็ยังแนะนำออกมา
“ท่านจาง ข้ารู้ว่าท่านอยากจะพบกับบรรพชนแต่วังนิรันดร์นั้นปิดอยู่
ตลอด ไม่ให้คนนอกเข้า หากท่านเข้าไปด้านใน มันอาจจะเป็นการ
หาเรื่องกับพวกเขา ข้าบอกก่อนว่าคนพวกนั้นล้วนแต่เป็นคนใหญ่โต !”
“ไม่ต้องกังวล ข้าเองก็พอมีฐานะอยู่บ้าง” จางหยูยิ้มออกมาแต่ไม่ได้
อธิบายอะไร “เจ้าแค่บอกมาว่ามันอยู่ที่ไหนก็พอ“
เนี่ยอู่ซวงตื้นตันขึ้นมา เพื่อที่จะช่วยเขา จางหยูถึงกับยอมไปที่วัง
นิรันดร์เลยรึ ?
เขากลัวว่าทั้งชีวิตก็ไม่อาจจะทดแทนบุญคุณจางหยูได้ !
“ข้าขอโทษด้วยท่านจาง ข้าไม่อาจจะบอกท่านได้” ลั่วเทียนห่าวพูด
ขึ้นมา
เขาไม่กล้าบอก ไม่งั้นแล้ววังนิรันดร์จะเอาเรื่องเขาได้ เขาไม่อาจจะ
รับผลลัพธ์ได้
จางหยูขมวดคิ้วและมองไปที่โจวหั่ว “เจ้าล่ะ ? เจ้ารู้รึไม่ว่ามันตั้งอยู่ที่
ไหน ?”
โจวหั่วยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “ท่านจาง เราต้องไปที่วังนิรันดร์จริง ๆ
รึ ?”
“แน่นอน” จางหยูพูดขึ้น “เรื่องนี้มีแค่บรรพชนเท่านั้นที่จะเจรจาด้วย
ได้ หากอยากจะพบกับเขา งั้นเราก็ต้องไปที่วังนิรันดร์”
โจวหั่วเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมา “งั้นเชิญมากับข้า ”
เขารู้ว่าถึงเขาจะพูดอะไรไปก็ไร้ความหมาย ตำแหน่งของวังนิรันดร์
นั้นไม่ใช่ความลับอะไร แทบทุกคนต่างก็รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน หากจางหยู
ตัดสินใจจะไปที่นั่น งั้นเขาแค่ถามคนในโลกนี้ก็จะรู้ตำแหน่งวัง
นิรันดร์แล้ว
โจวหั่วรู้สึกเสียใจขึ้นมา หากเขารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้เขาคงไม่ขอให้
จางหยูเข้ามายุ่ง
“หัวหน้าตระกูลลั่ว ข้าขอโทษด้วยที่รบกวน” จางหยูพยักหน้าให้กับ
ลั่วเทียนห่าว “ข้าต้องไปพบกับบรรพชนของเจ้า แต่ข้าก็อยากให้เจ้า
ทบทวนเรื่องนี้ด้วย”
ลั่วเทียนห่าวสลดขึ้นมา เขาอยู่เฉย ๆ แต่กลับมีปัญหามาถึงตัว ดู
เหมือนว่าเขาไม่อาจจะหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ได้
เขาอยากจะห้ามจางหยู แต่เขาก็รู้ว่าไม่มีความสามารถพอ เขาได้แต่
ปล่อยให้จางหยูไปเท่านั้น
ภูเขานิรันดร์คือภูเขาที่โด่งดังที่สุดของโลกนี้ มันไม่ใช่เพราะความ
ใหญ่โตของมัน ตัวภูเขาไม่ได้มีอะไรพิเศษแต่เพราะมันมีวังนิรันดร์
ตั้งอยู่ที่นั่น
เพราะวังนิรันดร์นั้นจึงทำให้ภูเขาแห่งนี้โด่งดังเหนือภูเขาอื่น ๆ
ภูเขานิรันดร์รายล้อมไปด้วยที่ราบ มันทำให้ที่นี่ราวกับภูเขาที่โดด
เดี่ยวตัดขาดจากโลกนี้
คนในโลกนี้มีอยู่จำนวนมาก แม้แต่ป่ าก็ยังโดนจับจอง แต่รอบภูเขา
แห่งนี้ไม่มีคนอาศัยอยู่เลย มันราวกับสถานที่ไร้ผู้คน มันคือที่พัก
ของพระเจ้า
จางหยู, โจวหั่วและเนี่ยอู่ซวงได้เดินทางไปที่ราบแห่งนั้นด้วยความ
ตื่นเต้น ในที่สุดพวกเขาก็ได้มายังที่ในตำนาน
หากมองไปบนยอดเขาจะเห็นตึกอาคารขนาดใหญ่มากมาย มันยังมี
ศาลาและบ้านอยู่ด้วย
“ช่างเป็นเขตที่แข็งแกร่ง” จางหยูมองไปที่เขตรอบนอกภูเขานิรันดร์
สิ่งที่ปกคลุมวังนิรันดร์อยู่นั้นคือพลังแห่งการสร้างที่ลึกลับ พลังนี้
มันโดดเด่น หากคนทั่วไปกล้าแตะต้องเขตแดนนี้ ผลลัพธ์นั้นคง
น่าเศร้าอย่างมาก “ดูเหมือนว่าพี่เบเกิลจะเป็นคนสร้างที่นี่ขึ้นมา
น่าสนใจจริง ๆ”
เมื่อมาใกล้ภูเขานิรันดร์ โจวหั่วก็หยุดก่อนจะถามขึ้นมา “ท่านจาง
ท่านมั่นใจรึว่าจะเข้าไปจริง ๆ ?”
เนี่ยอู่ซวงเองก็กังวล “ท่านคิดจะไปจริง ๆ รึ ?”
จางหยูยิ้มออกมา “เจ้าไม่อยากช่วยลูกเจ้ารึ ?”
“แน่นอนว่าอยาก แต่เพื่อลูกข้าแล้ว การที่ท่านจางต้องมาเสี่ยงขนาด
นี้ มันทำให้ข้าเศร้าใจ” เนี่ยอู่ซวงก้มหน้าและพูดขึ้นมา
“เสี่ยงรึ” จางหยูเผยรอยยิ้มลึกลับออกมา “เจ้าอาจจะคิดผิดไป ที่นี่น่ะ
ไม่ได้อันตราย อธิบายไปตอนนี้เจ้าก็ไม่เข้าใจ รอไปก่อนแล้วเจ้าจะ
เข้าใจสิ่งที่ข้าพูดเอง”
เมื่อพูดจบ จางหยูก็แผ่จิตผู้สร้างออกไป จิตผู้สร้างนี้ได้เข้าทับพลัง
แห่งการสร้างและทะลุเขตของมันได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะมีเสียง
ของเขาดังขึ้นมา “พี่เบเกิล ข้าขอพบเจ้าที” เสียงของเข้าดังก้องไปทั่ว
ภูเขาจนทำให้ทุกคนตกใจ
ต่อมาก็มีชายแก่คนหนึ่งตะโกนขึ้น “ใครกันกล้าส่งเสียงดังในวัง
นิรันดร์และไม่ให้ความเคารพกับนายท่าน !”
โจวหั่วกลัวจนหน้าซีด ชายแก่คนนี้มีตราผู้ควบคุมขั้นที่ 6 อยู่ที่อก !
ผู้ควบคุมขั้นที่ 6 !
แม้พวกเขาจะสงสัยว่าจางหยูอาจจะเป็นผู้ควบคุมขั้นที่ 6 แต่ยังไงซะ
ก็ไม่มีการยืนยัน ชายแก่คนนี้คือผู้ควบคุมขั้นที่ 6 ตัวจริง เขามีตรากับ
ตัว !
พวกเขาไม่รู้เลยว่าจางหยูคิดจะทำอะไร พวกเขาทำให้คนที่น่ากลัว
แบบนี้ไม่พอใจ คนแบบนี้แม้แต่โจวหั่วก็ได้แต่ต้องเงยหน้ามอง
แต่พวกเขาไม่คิดเลยว่าจางหยูจะไม่แสดงท่าทีกังวลออกมาแม้แต่
น้อย จางหยูกลับถามขึ้นมา “พี่เบเกิลไม่อยู่ในวังนิรันดร์รึ ?”
ทั้งโจวหั่วและเนี่ยอู่ซวงใจเต้นรัว พวกเขาไม่คิดเลยว่าจางหยูจะกล้า
เรียกท่านเบเกิลว่าพี่เบเกิล นี่คือการเรียกชื่อของเบเกิลโดยตรงแต่เมื่อ
อยู่ต่อหน้าคนของวังนิรันดร์แล้ว พวกเขาก็ยิ่งกลัวขึ้นไปใหญ่
ชายแก่ขมวดคิ้วแต่ตอนนี้เขาไม่อาจจะรู้ถึงตัวตนของจางหยูได้ เขา
ได้แต่ถามขึ้นมา “นายท่านกลับมาเมื่อไม่กี่วันก่อนและเพิ่งออกไป
เมื่อวาน” เขามองไปที่จางหยู “หากท่านต้องการพบกับนายท่าน งั้น
ก็อยู่รอที่นี่ นายท่านบอกว่าเขาออกไปครั้งนี้อีกไม่นานก็คงกลับ”
“งั้นรึ ? ต้องรอนานแค่ไหน ?” จางหยูถามขึ้นมา
“ไม่เกิน 1,000 ปี” ชายแก่ตอบกลับ
“พันปี…” จางหยูได้ยินแบบนั้นก็ต้องส่ายหน้า “นานเกินไป”
เขามีเรื่องมากมายที่ต้องไปจัดการ เขาจะรอถึงพันปีได้ยังไง ?
ชายแก่พูดขึ้น “ท่านเรียกนายท่านว่าพี่แต่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายท่านอยู่ที่
ไหน ข้าให้ท่านรออยู่ที่นี่ ท่านก็ไม่อาจจะรอได้ ท่านคิดจะสร้างปัญหา
กับวังนิรันดร์งั้นรึ ?” เขามีเหตุผลที่จะสงสัยจางหยู “มีคนมากมายที่
อ้างชื่อนายท่าน มันถึงกับมีคนบอกว่าเป็นลูกหลานของนายท่าน มัน
จะดีกว่าที่จะอยู่รอให้นายท่านกลับมายืนยันตัวท่านเอง”
คำขู่รึ ?
จางหยูยิ้มออกมา “ข้ามาที่นี่เพราะมีธุระต้องพบกับคนคนหนึ่ง ข้า
ไม่ได้คิดอ้างชื่อพี่เบเกิล เอาจริง ๆ แล้วนอกซะจากว่า พี่เบเกิลจะอยู่
ที่นี่ งั้นคนในวังนิรันดร์แห่งนี้คงไม่มีใครหยุดข้าได้”
จางหยูรู้ว่าชายแก่สงสัยเขาแต่เขาไม่อาจจะอธิบายอะไรออกมาได้
สำหรับคนนอกแล้วการที่เขาเรียกเบเกิลว่าพี่นั้นก็เป็นธรรมดาที่ทุก
คนจะสงสัยเขา
เอาจริง ๆ แล้วทุกคนคงคิดว่าเขาแค่โอ้อวดตัวเอง
แต่คำถามคือเขาจำเป็นต้องทำแบบนั้นรึ ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบเจ้าสำนัก