ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1831

ทะเลโกลาหลนั้นลึกลับ สำหรับจางหยูแล้วเขาแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่เลย การรับรู้ของเขารับรู้ได้แต่ความกว้างใหญ่ของมัน แน่นอนว่ามันมีอันตรายที่เขาไม่รู้อยู่ นี่ไม่ต้องนับจ้าวโกลาหลหน้าใหม่เลย แม้แต่ร่างหลักของซุนเหยียนก็ยังต้องตายอย่างน่าอนาถ
　　ผึ้งลึกลับนั้นคืออะไรกัน มันมีจำนวนมากรึไม่ มันมีอันตรายอย่างอื่นที่นี่รึเปล่า ทุกอย่างเต็มไปด้วยความสับสน
　　แม้ว่าจะสงสัยเกี่ยวกับทะเลโกลาหลแต่การปกป้องตัวเองก็สำคัญที่สุด จางหยูไม่กล้าที่จะเสี่ยง
　　จางหยูส่ายหน้าและกลับไปที่โลกป่าก่อนจะยกเลิกการปิดผนึกเส้นทางที่เชื่อมต่อระหว่างโลกบรรพกาล,โลกป่าและโลกสวรรค์ออก
　　ด้วยการที่ผนึกหายไป ผู้คนก็สามารถเดินทางเข้าออกภายในโลกตันเถียนได้อย่างอิสระ พวกเขาสามารถเดินทางกลับมาที่โลกป่าได้ด้วย
　　จางหยูไม่ได้อยากขังทุกคนไว้ในโลกตันเถียน ในทางกลับกันแล้วเขาอยากให้โลกตันเถียนและโกลาหลมีการเข้าออกของผู้คน มันจะเป็นยกระดับการเลื่อนขั้นให้เร็วกว่าเดิม มันมีแต่ส่งผลดีไม่ได้ส่งผลเสียอะไร
　　ไห่อู่เซิงถูกกำจัดไปแล้ว ข่าวเรื่องนี้เผยแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว สุดท้ายโกลาหลก็กลับคืนสู่ความสงบ
　　มีหลายกองกำลังที่มากองกันอยู่ในโลกป่ารวมถึงยอดฝีมือมากมาย พวกนั้นได้เดินทางออกจากโลกป่าและซาบซึ้งในบุญคุณของจางหยู มีหลายเหตุผลที่หลายกองกำลังเลือกที่จะตั้งสำนักงานขึ้นที่โลกป่า พวกเขาไม่คิดที่จะย้ายหนี มียอดฝีมือหลายคนเดินทางเข้ามายังโลกป่าอยู่ตลอด
　　หลังจากวิกฤตนี้แล้วโลกป่าได้กลายเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ในใจของทุกคน ชื่อเสียงของที่นี่เหนือกว่าวิหารอวี๋ฮุ่น ชื่อเสียงของสำนักคังเฉียงขึ้นไปถึงระดับสูงสุดของโกลาหล
　　มันไม่เหมือนกับวิหารอวี๋ฮุ่น การทำงานของสำนักคังเฉียงนั้นยังอยู่แค่ในโลกป่า แม้ว่าศิษย์และอาจารย์จะออกไปทำภารกิจด้านนอกบ้างแต่นั่นก็เป็นเรื่องส่วนตัว สำนักคังเฉียงไม่ได้แสดงความทะเยอทะยานใดๆออกมา พวกเขาไม่เหมือนกับวิหารอวี๋ฮุ่นที่คิดจะควบคุมโกลาหล พวกเขาปกครองแค่โลกป่าแต่ในใจของผู้คนมากมายนั้นสำนักคังเฉียงคือราชาของทุกคน สำนักคังเฉียงนั้นเหนือกว่าวิหารอวี๋ฮุ่น
　　จางหยูยังคงเล่าเรื่องต่อเช่นเคยเพื่อสร้างโลกใหม่ ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้มีโลกมากถึงแสนใบแล้ว มันเกิดจากเรื่องเล่าที่แปลกประหลาดของเขา
　　โลกพวกนี้ต่างก็มีสังคมและวัฒนธรรมที่ต่างกันไป เมื่อเชื่อมต่อกันแล้ว โลกแต่ละใบก็เติบโตด้วยความเร็วที่น่าตกใจ
　　ต้องขอบคุณการสั่งสอนของจางหยู สำนักคังเฉียงได้เพิ่มความเร็วในการพัฒนาขึ้นไปอีก ความแข็งแกร่งของศิษย์และอาจารย์ต่างก็เพิ่มขึ้นมา
　　หยวนเทียนจี, เย่ฟาน, อู่โม่และคนอื่นๆขึ้นเป็นราชากันได้ คนที่เหลือกว่าครึ่งขึ้นเป็นราชากันได้ด้วย คนที่อ่อนแอที่สุดอยู่ระดับพันเท่า
　　จ้านหนานเทียน, เกลดัน, ซังหนานเทียนและคนอื่นๆที่เข้าร่วมสำนักคังเฉียงในภายหลังต่างก็ขึ้นเป็นราชาเช่นกัน
　　เพียงแต่ว่าเมื่อคนส่วนมากขึ้นเป็นราชา การบ่มเพาะของพวกเขาจะหยุดเติบโต เมื่อขึ้นมาถึงระดับนี้แล้ว แม้ว่าจะผ่านไปหลายร้อยปี แม้ว่าจะได้ฟังการสั่งสอนของจางหยู แต่ก็ยังไม่เข้าใจพลังสร้างสร้างไร้จำกัดได้
　　ดังนั้นหลังจากผ่านช่วงการพัฒนาอย่างรวดเร็วมา ความสำนักคังเฉียงก็ไปถึงจุดคอขวด มันเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวตั้งแต่ก่อตั้งสำนักขึ้นมา
　　จางหยูได้ไปหาซุนเหยียนและถามว่ามีวิธีจัดการกับปัญหานี้รึไม่
　　แต่คำตอบก็ทำให้จางหยูต้องผิดหวังเพราะซุนเหยียนก็ไม่รู้เช่นกัน
　　หากศิษย์และอาจารย์ขึ้นมาขอบเขตการสร้างไร้จำกัดได้ จางหยูก็สามารถช่วยให้พวกนั้นขึ้นเป็นกึ่งจ้าวโกลาหลได้ แต่พวกนั้นต้องทะลวงผ่านให้ได้ก่อน จางหยูไม่อาจจะเข้าไปยุ่งได้ แม้อยากจะช่วยแต่ก็ไม่อาจจะทำอะไรได้เลย
　　หลังจากนั้นสักพักจางหยูก็เร่งความถี่ในการบรรยายมากขึ้น เขาพยายามใช้ทักษะหลอกลวงเพื่อช่วยเหลือทุกคน แต่โชคร้ายที่บทบาทของทักษะนี้อ่อนแอลงเรื่อยๆ โดยเฉพาะหลังจากที่ศิษย์และอาจารย์ขึ้นมาเป็นราชาได้แล้ว ผลของมันก็แทบจะมองข้ามได้เลย
　　ในพริบตาก็ผ่านไปกว่า 300 ปี
　　ศิษย์ชุดสุดท้ายได้ก้าวขึ้นเป็นราชา ตอนนี้สำนักคังเฉียงมีสมาชิกหลายพันคนที่ก้าวขึ้นเป็นราชาได้ ตั้งแต่รองเจ้าสำนักจนถึงผู้อาวุโส, คนรับใช้, อาจารย์และศิษย์ ทุกคนต่างก็เป็นราชากันหมด
　　ความแข็งแกร่งโดยรวมของสำนักคังเฉียงนั้นแกร่งถึงขีดสุดของโกลาหล พวกเขาสามารถยึดครองทั้งโกลาหลได้โดยง่าย พวกเขาคือยักษ์ใหญ่ตัวจริง นอกจากเนี่ยเวิ่นและอีกไม่กี่คนแล้ว ราชาคนอื่นๆต่างก็เข้าร่วมกับสำนักคังเฉียง
　　แต่จางหยูก็ต้องสลด แม้ว่าทุกคนจะขึ้นเป็นราชากันแล้วแต่มันก็ยังไม่ให้กำเนิดขอบเขตการสร้างไร้จำกัดคนใหม่ นี่รวมถึงพวกราชาที่เคยเป็นหุ่นเชิดมาแล้วด้วย ไม่มีใครขึ้นเป็นขอบเขตการสร้างไร้จำกัดได้ ผ่านไปหลายปีแต่ทุกคนก็ยังเป็นราชาเหมือนเดิม
　　คนที่เป็นกึ่งจ้าวโกลาหลมีแค่จางหยู, ซุนเหยียน, เสี่ยวเสีย,ซุนเมิ่งและซุนวู สองคนหลังถือว่าเป็นคนของวิหารอวี๋ฮุ่น เสี่ยวเสียเองก็ไม่ได้ถือว่าสังกัดภายใต้สำนักคังเฉียง แต่ก็ถือว่าเป็นคนของสำนักคังเฉียง จึงนับว่าเป็นสมาชิกสำนักคังเฉียงอยู่ครึ่งตัว
　　ในวันใหม่ ตอนที่จางหยูเล่าเรื่องจบ หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไป จางหยูก็ไม่ได้จากไปไหน
　　“ จะช่วยให้พวกเขาเข้าใจพลังสร้างไร้จำกัดได้ยังไง? ” จางหยูหดหู่ขึ้นมา
　　เมื่อเห็นว่าศิษย์และอาจารย์ต่างก็เป็นราชากันหมดแล้ว จางหยูก็ยากที่จะยอมรับได้ ยังไงซะหลายหมื่นปีที่ผ่านมาทุกคนต่างก็ก้าวหน้าไม่ได้พบกับทางตัน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเจอสถานการณ์เช่นนี้
　　ไม่ใช่แค่ศิษย์และอาจารย์ ร่างแยกของเขาเองก็ขึ้นเป็นราชาและพบกับทางตันเช่นกัน
　　มันเหมือนมีพลังลึกลับที่บดบังเส้นทางตรงหน้าเอาไว้
　　ผ่านไปสักพักจางหยูก็เรียกซุนเหยียน, เสี่ยวเสีย, ซุนเมิ่ง, ซุนวูและเนี่ยเวิ่นเข้ามาหา
　　“ อาจารย์ !”
　　“ เจ้าสำนัก”
　　“ นายท่าน ! ”
　　“ พ่อบุญธรรม ! ”
　　ซุนเหยียนและคนอื่นๆทำความเคารพทันที
　　จางหยูโบกมือและถามกับทุกคน “ ข้าอยากถามพวกเจ้าว่าพวกเจ้าเข้าใจพลังสร้างไร้จำกัดได้ยังไง ?”
　　ถึงเขาจะไม่คิดอะไรมากแต่เขาก็ต้องรักษาฐานะของตัวเอง เขาต้องหาทางช่วยพวกนี้ แม้ว่าจะมีพลังของจ้าวโกลาหลแล้วแต่เส้นทางของเขาก็ไม่เหมาะกับคนอื่นๆ
　　“ แต่เดิมแล้วข้าโดนร่างหลักสร้างขึ้นมาจึงอยู่ขอบเขตการสร้างไร้จำกัดอยู่แล้ว ” ซุนเหยียนตอบกลับ “ ดังนั้นข้าจึงไม่รู้ว่าจะทำความเข้าใจพลังสร้างไร้จำกัดได้ยังไง”
　　จางหยูมองไปที่เสี่ยวเสีย “ แล้วเจ้าล่ะ ?”
　　เสี่ยวเสียพูดขึ้น “ นายท่าน ข้ากลืนกินจิตปฐมบทโกลาหลและปราณสุสานถึงทะลวงผ่านมาได้ ”
　　วิธีของเสี่ยวเสียในการทะลวงผ่านนั้นเรียบง่าย แต่คนอื่นๆไม่อาจจะทำตามได้
　　“ แล้วเจ้าล่ะ ?” จางหยูมองไปที่ต้นไม้โกลาหล, ซุนเมิ่งและซุนวู
　　“ ข้าเกิดมาพร้อมความสามารถในการดูดซับพลังโกลาหล ข้ากลืนกินพลังโกลาหลและได้ขึ้นมาถึงขอบเขตการสร้างไร้จำกัดได้ ” ต้นไม้โกลาหลตอบกลับ
　　ซุนวูพูดขึ้น “ ข้าไม่เข้าใจพลังสร้างไร้จำกัดแต่กลับทะลวงผ่านเป็นกึ่งจ้าวโกลาหลได้เลย ”
　　จางหยูมองไปที่ซุนเมิ่ง หากเขาจำไม่ผิด ซุนเมิ่งน่าจะเป็นคนเดียวที่ใช้ความพยายามของตัวเองขึ้นเป็นขอบเขตการสร้างไร้จำกัด
　　“ ตอนที่ข้าฟังการสอนของอาจารย์ มันมีพลังลึกลับที่สั่นพ้องกับสายเลือดของข้า จากนั้นข้าก็กระจ่างมันโดยตรง” ซุนเมิ่งพูดขึ้น “ ข้าคิดว่าน่าจะเป็นเพราะสายเลือด…”
　　เมื่อได้ยินที่ซุนเมิ่งพูดมา จางหยูก็ได้แต่ต้องผิดหวัง เขาถอนหายใจออกมา ดูเหมือนว่าไม่อาจจะใช้วิธีของคนเหล่านี้ได้
　　ทุกคนที่นี่รวมถึงตัวเขาเองต่างก็ขึ้นมาขอบเขตการสร้างไร้จำกัดด้วยวิธีพิเศษ มันไม่มีทางเลียนแบบกันได้ คนเหล่านี้ต่างก็มีพลังพิเศษอยู่ในตัว พวกเขาต่างจากคนอื่นๆในสำนัก
　　“ เจ้าสำนักอาจจะต้องรอ” ซุนเหยียนพูดขึ้น “ จากราชาเป็นขอบเขตการสร้างไร้จำกัดนั้นใช้เวลายาวนาน มันอาจจะนานกว่าการฝึกจากมนุษย์เป็นราชาเสียอีก…มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสำเร็จในข้ามคืน ตอนนี้ทุกคนต่างก็เป็นราชามาแค่ไม่กี่ร้อยปี เหตุใดท่านจึงกังวลเช่นนี้”
　　“ ในความเห็นของเจ้าแล้วต้องใช้เวลาเท่าไหร่ ?” จางหยูถามขึ้นมา
　　“ นี่.” ซุนเหยียนยิ้มออกมาอย่างขมขื่นและส่ายหน้า “ ข้าเองก็ไม่รู้ ”
　　เขาไม่มั่นใจว่าศิษย์และอาจารย์จะขึ้นมาขอบเขตการสร้างไร้จำกัดได้รึไม่ เขาไม่อาจจะบอกเวลาได้